Κοιτάζω προσεκτικά και κάπως ανυπόμονα θα έλεγα από τον ένατο όροφο του πανύψηλου ξενοδοχείου, να απολαύσω σε αυτή τη χρονική και γεωγραφική συγκυρία τη θέα προς τα βορειοανατολικά του ανοικτού ορίζοντα. Θέλω να αποτυπωθεί καλά στο ενδότερο στρώμα, στο βαθύτερο τμήμα του αμφιβληστροειδούς χιτώνα, να τη συνηθίσω. Άλλωστε θα την έχω καθημερινά μπροστά μου για αρκετό χρονικό διάστημα, όλο ετούτο το καλοκαίρι. Έχω απέναντί μου τις σκοροφαγωμένες από το χρόνο και την υγρασία πλαγιές του λόφου Τέλεγκραφ, με την τεράστια αυλακωτή κολόνα στο πάνω μέρος του να ελέγχει τον αχανή περίγυρο, τον πύργο Coit. Κάτω χαμηλά, στην λοξή ColumbusAvenue, ένα πάρκινγκ αυτοκινήτων, μερικά χαμηλά ιστορικά κτίρια ακόμη ζωντανά, κλειστά από καιρό όπως εύκολα μαντεύεται, έμπιστοι φύλακες μια άλλης εποχής, προσπαθούν να επιβάλλουν ή τουλάχιστον να διατηρήσουν ζωντανή την παρουσία τους, δυσπνοώντας ανάμεσα στους ψηλότερους ουρανοξύστες που απειλούν την ύπαρξή τους πανταχόθεν. Στο βάθος, ο φωτισμένος την απογευματινή αυτή ώρα, κόλπος της πόλης και της ευρύτερης περιοχής, μια προσεκβολή, κάτι σαν υποψία διείσδυσης και διεκδίκησης του μεγάλου ωκεανού, μέσα στο κορμί της πληθωρικής Αμερικάνικης γης. Προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου πάνω στις ράγες της αμερικάνικης καθημερινότητας. Να τις προσαρμόσω στις επιθυμίες, αλλά πιο πολύ στις υποχρεώσεις της στιγμής. Να ορθοποδήσω στιγμιαία στο γίγνεσθαι της πόλης. Εις μάτην όμως! Το τζετ λανγκ έχει κατακυριεύσει ολάκαιρο το κορμί και το μυαλό μου, σαν μια περίεργη, υποδόρια, υφέρπουσα και καλλωπισμένη απειλή που αναισθητοποιεί με μαεστρία τα πάντα. Και είναι αυτή η ταξιδιωτική επινόηση, του περασμένου πια αιώνα, πανταχού παρούσα! Ανίκανα φαντάζουν τα πάντα. Εφημερίδες, βιβλία, τηλεόραση...