Γεωργία Κακαλοπούλου «Έκπτωτοι φύλακες» εκδόσεις Ωκεανίδα»

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Είναι το έβδομο βιβλίο της συγγραφέως Γεωργίας Κακαλοπούλου και χαίρομαι ιδιαίτερα γι αυτό, που έχει σπάσει δηλαδή εδώ και χρόνια τα σύνορα της Πιερίας και ολοένα ανεβαίνει στη πορεία της. Φυσικά, αυτή η πορεία δεν «χτίστηκε» από την μια μέρα στην άλλη. Η αφοσίωση της στη συγγραφή, οι απαιτήσεις της ίδιας από τη συγγραφή, και το «δούλεμα» του λόγου έφεραν αυτό το αποτέλεσμα. Δεν διάβαζα ποτέ φανταστική λογοτεχνία, δεν μου άρεσε, δεν το επιδίωκα. Όμως η συγγραφέας με «κατάφερε» να το «ρουφήξω». Το διάβασα σε λιγότερο από μια βδομάδα, το νέο της πόνημα, και με ταξίδεψε.

Οι 588 σελίδες του, με κέρδισαν αμέσως και με ταξίδεψαν από την Αϊόνα της δυτικής Σκοτίας, το Εδιμβούργο μέχρι τα χωριά των ριζών του Ολύμπου (Λιτόχωρο, Πλαταμώνα και Δίον). Έτσι, το βιβλίο πήρε αμέσως άλλη τροπή. Το φανταστικό «παντρεύτηκε» με την μυθολογία. Πολύ ενδιαφέρον για εμάς τους Πιεριείς αλλά και για όλο το Πανελλήνιο, για τους εραστές του μυθικού βουνού. Το λίκνο του Πολιτισμού. Το Πανανθρώπινο που βγαίνει από τα σπλάχνα του. Όχι μόνο για τις ομορφιές και για όλο το μύθο του αλλά και για τη θετικής του ενέργεια.Το μυθικό βουνό ανήκει σε όλους.

Το βιβλίο κινείται σε πνευματικό επίπεδο, συνδυάζει το γρίφο, την περιπέτεια και την αναζήτηση με τον έντονο και άνευ ορίων και κόσμων έρωτα. Η γλώσσα ρέει, οι διάλογοι είναι ζωντανοί, οι ήρωες της είναι σωστά δομημένοι που εναλλάσσονται συνεχώς, το πρώτο πρόσωπο κυριαρχεί ώστε ο αναγνώστης να διεισδύει στις σελίδες του και να νιώθει πρωταγωνιστής.

«Όταν ο ιερέαs παππούς της ανέθεσε στην Πανδώρα μια παράλογη και απίστευτη αποστολή στη νήσο Αϊόνα της δυτικής Σκοτίας, εκείνη ήδη αισθανόταν μπερδεμένη με όσα της συνέβαιναν. Τώρα είχε έρθει η στιγμή να μάθει την αλήθεια, να γνωρίσει τον ίδιο της τον εαυτό. Ο Γκάμπριελ δεν είχε καμιά θέση εδώ.Δεν ήταν προορισμένος για τούτον τον κόσμο, δεν του άρεσε, δεν συμπαθούσε τους ανθρώπους. Ήταν πολύ καλύτερός τους, ανώτερος, φτιαγμένος να υπηρετεί υψηλούς σκοπούς και να πολεμά για το αιώνιο καλό. Αλλά είχε εγκλωβιστεί εξαιτίας ενός ανθρώπινου λάθους. Ή μήπως όχι; Από τη Σκοτία ως τις παρυφές του Ολύμπου, κάτω από τη σκιά του βουνού των αρχαίων θεών, οι δυο τους θα ανακαλύψουν πως είναι μαριονέτες ενός πεπρωμένου γεμάτου καταχθόνια μυστικά και σχέδια, εξαντλητικό κυνηγητό, μοιραίο πόθο και πάθος και ανεξέλεγκτο έρωτα. Ποιος όμως μπορεί να αντιταχθεί στη μοίρα που έχει γραφτεί για τους Έκπτωτους Φύλακες;» (Οπισθόφυλλο βιβλίου)

Οι Τιτάνες, οι Απεσταλμένοι ή αλλιώς θεοί των Ελλήνων, οι Φύλακες ή αλλιώς οι αστυνόμοι των Αθανάτων, οι Υποχθόνιοι, οι Σπηλαίοι, οι Νύμφες, τα Ξωτικά, η Καστανή. Η Βριμώ, ο Εεβενήλ, ο Γκάμπριελ, ο Φοίβος Απόλλων και η Πανδώρα, η πρωταγωνίστρια, «κονταροχτυπιούνται» στη διεκδίκηση της αγάπης. Το ταλισμάν είναι αυτό που τους κρατά δέσμιους και καθορίζει τη ζωή τους. Αθάνατη και θνητή. «Το ταλισμάν είναι για εμάς τα μάτια μας, το δέρμα μας όπως κάθε άλλο κομμάτι του οργανισμού μας. Μας δόθηκε με τη γέννηση μας. Αντικατοπτρίζει το τι είμαστε και το αν αλλάζουμε πλευρά. …Η διαφθορά μας ή η ορθότητα της ύπαρξης μας αντικατοπτρίζεται πάνω του. Στις πέτρες που το στολίζουν. Βλέπεις, στους Αθάνατους ο ξεπεσμός δεν συγχωρείται τόσο εύκολα όσο στους ανθρώπους»

Με πολλά φιλοσοφικά ψήγματα, ο αναγνώστης, εκτός από το επιφανειακό ταξίδι που προανέφερα, κάνει το ταξίδι της εσώτερης αναζήτησης. Βαδίζει στο μονοπάτι της ευθύνης, που θέλοντας και μη, πρέπει να ακολουθήσει. Μακρύς ο δρόμος και δύσκολος της Πανδώρας αλλά δεν έχει αλλιώς νόημα η ζωή. Έπρεπε να βρει τα χνάρια της. Να χτυπηθεί, να νικήσει τους φόβους της. Μα ήταν η κληρονομιά των προγόνων της να φτάσει στο τέρμα, να βρεθεί στο φως. Δεν θα σας πω φυσικά αν τα κατάφερε ή όχι για να διαβείτε κι εσείς τη δική σας πορεία. Μαζί της. Όπως γράφει και η ίδια η συγγραφέας, «Για κάθε αλλαγή υπάρχει ένα τίμημα…. Πάλεψα με το φόβο, τη μοναξιά και την τρέλα, με τον ίδιο μου εαυτό, με ανθρώπους και με πλάσματα… Αυτό είναι το νόημα. Να γυρνάς σε αυτό που είσαι, αλλά αφού πρώτα έχεις αναλύσει κι έχεις κατανοήσει τι είσαι. Αφού πρώτα έχεις κάνει το σωστό ταξίδι».

Εκτός όμως από τα βαθιά νοήματα, και πιστέψτε με, θα κάνει σε όλους μας καλό η ανάγνωση του, έχει και όμορφες εικόνες. Όπως στη σελίδα 516 «Η νύχτα ήταν ξάστερη και στον ουρανό άστραφταν μικρά κεφάλια από καρφίτσες, τα αστέρια»

Μας μιλά για τον άνθρωπο, για το καλό και το κακό «Ο άνθρωπος όταν έρχεται στη ζωή είναι ποτισμένος από τη γνώση του καλού και του κακού με δυναμική τάση προς το πρώτο. Δεν γνωρίζει περηφάνια, κακία και εγωισμό, ιδιοτέλεια και μίσος αλλά επιθυμεί την αγάπη, την ανιδιοτέλεια, τη συντροφικότητα. Τα ιδανικά αυτά εξαλείφονται με το πέρασμα του χρόνου. Αν ο άνθρωπος θα μπορούσε να διατηρήσει την νεότητα της ψυχής έναντι στη δύναμη του χρόνου, θα είχε καταφέρει να περάσει στα ανώτερα επίπεδα για τα οποία είναι προορισμένος».

Για την αγάπη στη σελίδα 521 «Η αγάπη δεν κουβαλά βία, φυλακή, μίσος. Οι εμμονές το κάνουν αυτό, ο εγωισμός και η ιδιοτέλεια. Η αγάπη κουβαλά συγχώρεση, ελευθερία, τρυφερότητα, Η αγάπη είναι κατανόηση. Εξατμίζεται όταν αγαπάς. Χάνεσαι και γίνεσαι οξυγόνο για να αναπνεύσουν οι αγαπημένοι σου…..»

Δεν θέλω να πω περισσότερα, ίσως από τον ενθουσιασμό μου, μαρτυρήσω και βλάψω την ιστορία του. Η Γεωργία Κακαλοπούλου έχει αποδειχτεί πώς ξέρει καλά τον λόγο, γνωρίζει να κεντά χαρακτήρες και να διεισδύει στη φαντασία μα και στα ανθρώπινα τρωτά μας σημεία. Φανταστική λογοτεχνία με πολλή ανθρωπιά και ευαισθησία θα έλεγα… Συναισθήματα πλούσια με σεβασμό στην ιστορία του τόπου της. Εισέπραξα διαβάζοντας το, την ανακούφιση γράφοντας τη λέξη ΤΕΛΟΣ. Ένιωσα τον αναστεναγμό της όταν το παρέδωσε στον εκδότη της. Πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου εύκολο για ένα συγγραφέα το συγγραφικό ταξίδι. Όταν χάνεται το εγώ και εισχωρεί στη δημιουργία της δομής των ηρώων. Απολαύστε λοιπόν την ανάγνωση του και κρατείστε κι εσείς λίγη από τη μαγεία της.

Κλείνω με δυο παραγράφους που μου άρεσαν πολύ και είναι καλό, για τη ψυχή μας τη σκέψη σας περισσότερο, να τα αγκαλιάσετε και να το τοποθετήσετε ως προσευχητάρι δίπλα σας.

«Αν ξέρουμε το σωστό και δεν το κάνουμε ή έστω δεν προσπαθούμε να το εφαρμόσουμε, τότε είναι σαν να συμμετέχουμε στο κακό που έρχεται»

«Πρέπει να κάνεις υποχωρήσεις, πρέπει να προσφέρεις, να συμβιβάζεσαι και να μικραίνεις το εγώ σου καθώς στην αγάπη υπάρχει κυρίως το εμείς…. Ή αγάπη είναι δύναμη και θυσία…»

Καλοτάξιδο Γεωργία Κακαλοπούλου! Και εύχομαι οι αναγνώστες να αποκομίσουν τα μηνύματα που δίνεις… Για να γίνει ομορφότερος ο κόσμος μας!