Πώς στα χέρια της γνωστότερης σύγχρονης ποιήτριας μας το πένθος γίνεται "μελαγχολικός της ζωής άνεμος";

Η απώλεια, ο θάνατος, το κενό, η αίσθηση πως "ο χρόνος εξαντλείται", πως "η αυλαία δεν θα αργήσει να πέσει" κυριαρχούν στην ποίηση της Κικής Δημουλά από τις πρώτες της συλλογές και την καθιστούν αντιπροσωπευτική περίπτωση της ποίησης ως διεργασίας τελετουργικού πένθους. Πώς όμως τα αισθήματα γίνονται στίχοι και η θλίψη μετουσιώνεται σε τέχνη;

Ξεκινώντας από την ελεγεία, "ένα από τα αρχαιότερα ποιητικά γένη που εκφράζει τη σχέση ανάμεσα στη λογοτεχνία και τον θάνατο" στη μελέτη αυτή η Δέσποινα Παπαστάθη παρακολουθεί την ωρίμανση του είδους στο πέρασμα των αιώνων και τις αλλαγές που συντελέστηκαν μετά τους δύο παγκοσμίους πολέμους κάνοντας "τη μοντέρνα ποίηση του πένθους τέχνη της απώλειας, μια τέχνη στο κέντρο της οποίας βρίσκεται η αντιπαρηγορητική ελεγεία, η αντι-ελεγεία".

"Έξοχη έκφραση" της λειτουργίας της σύγχρονης ελεγειακής ποίησης παγκοσμίως, τονίζει η φιλόλογος, η ποίηση της Κικής Δημουλά. Αναλύοντας τα μοτίβα της, τα συναισθήματα που εκφράζονται, τον τρόπο που αποδομεί μύθους και τον ενδιαφέροντα διάλογο της ποιήτριας με άλλες μορφές τέχνης, αναδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο η Κική Δημουλά "υπερβαίνει τα όρια της ιστορικής αλήθειας, χαράζοντας ποιητικές οδούς συνειδητοποίησης του εφήμερου, μετατρέποντας την ποίηση σε λογοτεχνική πράξη αυτοσυνείδησης".