Η ανάγκη για υπέρβαση φυγαδεύει τη σκέψη στην ανάμνηση και τη φαντασία.
Τα όρια δοκιμάζονται σε μια δίχως τέλος διαδρομή όπου δεν υπάρχουν ονόματα, εκεί που μπορεί να βρίσκεται ο καθένας.
Οι άνθρωποι συναντιούνται και χάνονται αιωρούμενοι σ’ ένα κενό νοήματος, ικανοποίησης και καταπιεσμένης επιθυμίας.
Τίποτα δεν μπορεί να ανατρέψει την αίσθηση του αδειανού και του μάταιου, εκτός ίσως από τη δύναμη της γραφής.


Ήμουν τόσο μπερδεμένη. Σκέψεις στριφογύριζαν στο κεφάλι μου. Οι περισσότεροι δείχνουν ξεκαθαρισμένοι με την επιθυμία τους. Πως αν θελήσουν κάτι θα το κάνουν. Πολύ εύκολα. Πολύ απλά. Όχι. Εγώ για να ξεκαθαρίσω την επιθυμία πρέπει πρώτα να ξεμπερδέψω όλο το κουβάρι των ενοχών, των πεποιθήσεων, των παγιωμένων αντιλήψεων, των ηθικών κανόνων, των ψευδαισθήσεων, των φαντασιώσεων, των φόβων, της τιμωρίας. Για να σιγουρευτώ πως θέλω κάτι, χρειάζεται η διαβεβαίωση πως αν το γευτώ, δεν θα το ακριβοπληρώσω, δεν θα το μετανιώσω, δεν θα το ξεράσω σαν τροφή που με αρρώστησε και δεν τη χώνεψα καλά. Αλλά αυτό δεν γίνεται. Κανείς δεν μπορεί να μου εγγυηθεί κάτι τέτοιο. Παίρνεις κάθε φορά το ρίσκο και προχωράς.