Ανδρέας Ζαχαράτος - “THE GREEK IKON»- εκδόσεις Τόπος

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

«Για μένα ήταν πρόκληση πάντα η εικόνα της Ελλάδος»

Ανδρέας Ζαχαράτος

Μετά τα πολύ όμορφα φωτογραφικά λευκώματα «Μάνη από πέτρα και χρόνο» το 2014 και το «Jazz Moments» το 2015, ο γνωστός και διακεκριμένος φωτογράφος Ανδρέας Ζαχαράτος έρχεται με το “THE GREEK IKON”, πάλι από τις εκδόσεις Τόπος, για να μας περπατήσει σε άλλα μονοπάτια με τον δικό του φωτογραφικό βλέμμα.

Έξι αυτοδύναμες φωτογραφικές ενότητες δομούν το λεύκωμα που θα απολαύσει ο αναγνώστης και εραστής της φωτογραφίας. Χρόνια αθωότητας. Τόπος. Στον θεό που εμπιστευόμαστε. Περιφέρεια. Η πόλη απέναντί μου, Σύνθεση. «Μας ταξιδεύει ενεργοποιώντας την κρίση, το συναίσθημα και την υπενθύμιση πως όσα παρατηρούμε, συμβαίνουν, συνέβησαν, πολλοί από μας τα έχουν ζήσει, τα έχουν απαντήσει και συνεπώς αναγνωρίζουν τον τοπικό και εθνικό μας εαυτό». Όπως γράφει η φωτογράφος και επιμελήτρια Τζένη Λυκουρέζου στον πρόλογο του λευκώματος.

Ο Ανδρέας Ζαχαράτος φωτογραφίζει στιγμές της Ελλάδας, της γεμάτης αντιθέσεις του χθες, του σήμερα μέσα από πολλές φωτογραφίες που οριοθετούνται ανάμεσα του 1979-2018 και φανερώνεται ξεφυλλίζοντας το, ένα παζλ μιας Ελλάδας που επιμένει και αντιστέκεται, που επιμένει. Γεμάτη συγκινήσεις, χαρές, λύπες, ενθουσιασμό και απογοητεύσεις.

Ο φίλος αναγνώστης δεν θα δει στις σελίδες του όμορφου αυτού λευκώματος την Ελλάδα των ηλιοβασιλεμάτων, των ανεμόμυλων ή του Πάπιγκου με τα πετρόχτιστα χωριά όπως προβάλλεται η Ελλάδα στο εξωτερικό για προσέλκυση τουριστών. Αλλά θα δει τη πραγματική Ελλάδα της κρίσης, της μοναξιάς, της θρησκευτικότητας, της ελληνικής περιφέρειας, της αγροτιάς. Γι αυτό το λόγο μου άρεσε πάρα πολύ αυτό το λεύκωμα. Ο καλλιτέχνης εστιάζει την Ελλάδα βάσει των εμπειριών, της ψυχής και της φιλοσοφίας ζωής του, όπως μου είπε ο ίδιος στη συνέντευξη που μου παραχώρησε για το Bookia. Φωτογραφίες που ξύνουν τη μνήμη και γίνονται εργαλείο για τον ιστορικό του μέλλοντος.. Στο λεύκωμα ο Άνθρωπος είναι το κέντρο και το βλέμμα του είναι κυρίαρχο. Αυτό το βλέμμα που κρύβει τη λεβεντιά ενός λαού που δεν σταματά να ελπίζει παρά τις καθημερινές δυσκολίες του.

Η φωτογραφία του Γαλλικού βιβλιοπωλείου Κάουφμαν που από έξω κοιμούνται οι άστεγοι είναι μια πολύ δυνατή εικόνα για μένα και μόλις την είδα συνειρμικά είπα «κρίση». Με σοκάρισε. Όπως τα κουρασμένα πρόσωπα στην επαρχία, το μικρό καφενείο με τη ξυλόσομπα, ο χορός, το όργωμα, οι αναστενάρηδες και το χειροφίλημα του παπά.

«Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται» έχει πει ο Γιώργος Σεφέρης. Ενώ ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγούδησε «Η Ελλάδα που αντιστέκεται η Ελλάδα που επιμένει κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει….» Αυτή δεν είναι άλλωστε η Ελλάδα; Η εθνική μας ταυτότητα που δεν πρέπει να τη χαρίσουμε πουθενά;

Καλοτάξιδο Ανδρέα Ζαχαράτο!