O τόμος σχεδιάστηκε και εκδόθηκε με αφορμή τη συμμετοχή της Ελλάδας ως προσκεκλημένης χώρας στο Φεστιβάλ Ιστορίας της Τέχνης - Φονταινεμπλώ τον Ιούνιο του 2018 (Festival de l’Histoire de l’Art, 2018). Στόχος της έκδοσης είναι να προσφέρει στο διεθνές κοινό μια περιεκτική και τεκμηριωμένη παρουσίαση της ιστορικής ανέλιξης, του τρόπου οργάνωσης και των κατακτήσεων της επιστήμης της ιστορίας της τέχνης στη χώρα μας.

Στον τόμο περιλαμβάνονται άρθρα για την ιστοριογραφία, την ιστορία και τη διδασκαλία της ιστορίας της τέχνης των: Νίκου Δασκαλοθανάση, Ευγένιου Ματθιόπουλου, Λευτέρη Σπύρου, Αρετής Αδαμοπούλου, Άρη Σαραφιανού, και ένα χρονικό της ΕΕΙΤ συνταγμένο από τις Άνη Κοντογιώργη και Αγγελική Πολλάλη.

Όπως γίνεται φανερό και αναλύεται διεξοδικά από τα κείμενα του τόμου η μελέτη της ιστορίας της νεώτερης ευρωπαϊκής τέχνης αναπτύχθηκε συστηματικά ως ιδιαίτερη επιστημονική πειθαρχία τόσο στον ακαδημαϊκό χώρο, όσο και στη δημόσια σφαίρα στην Ελλάδα, από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και μετά, καθώς άρχισε να διδάσκεται συστηματικά στα ελληνικά Πανεπιστήμια, στο πλαίσιο τόσο των προπτυχιακών σπουδών, όσο και στο πλαίσιο μεταπτυχιακών και διδακτορικών κύκλων σπουδών. Παράλληλα, από τη δεκαετία του 1970 και μετά, αρκετοί νέοι έλληνες ιστορικοί της τέχνης διαμορφώθηκαν επιστημονικά παρακολουθώντας προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές σε σημαντικά πανεπιστήμια και ερευνητικά ινστιτούτα της Γαλλίας, της Μεγάλης Βρετανίας, της Γερμανίας και των ΗΠΑ, συνεισφέροντας έτσι, στον βαθμό που επιστρέφουν για να εργαστούν στην πατρίδα τους, στην πολυφωνική ανανέωση των θεωρητικών και μεθοδολογικών εργαλείων της ιστορίας της τέχνης στην Ελλάδα. Οι ιδεολογικές ιδιαιτερότητες και οι αντικειμενικές δυσκολίες της συγκρότησης της Ιστορίας της Τέχνης ως επιστημονικής πειθαρχίας στη σύγχρονη Ελλάδα αποτυπώνονται διεξοδικά στις σελίδες αυτού του τόμου, όπως επίσης αναλύονται οι θεωρητικές και μεθοδολογικές κατευθύνσεις τόσο της ιστοριογραφίας, όσο και της ακαδημαϊκής διδασκαλίας, καθώς και οι προσπάθειες των δυο τελευταίων δεκαετιών να συγκροτηθεί μια επιστημονική κοινότητα μέσα από τη συστηματική δράση, την οργάνωση τακτικών συνεδρίων, επιστημονικών ημερίδων και διαλέξεων της Εταιρείας Ελλήνων Ιστορικών Τέχνης.