Τρεις, μέχρι χθες άγνωστες, γυναίκες μοιράζονται τα μυστικά τους, τους φόβους τους και τις ανησυχίες τους, πίνοντας τον καφέ τους κάθε άτυπη Πέμπτη. Δεκαέξι συναντήσεις, σ’ ένα ατμοσφαιρικό καφέ, πίσω από μια τζαμαρία στην Κηφισίας, δημιουργούν μια φιλία κι ολοκληρώνουν τέσσερις μήνες άτυπων συνεδριών, στις οποίες κάθε μία βουτά μέσα της για να περιγράψει στις άλλες δύο τη δική της κοσμοθεωρία. Στις συναντήσεις τους χωρούν οι δικές τους φιλοσοφίες περί ζωής κι έρωτος…

…από το ομορφότερο ψέμα, καλύτερη είναι μια άσχημη αλήθεια

Τρία διαφορετικά μαρτύρια, τρία διαφορετικά αδιέξοδα. Τρεις διαφορετικές φυλακές και μέσα τους άνθρωποι μόνοι. Τρεις ολόκληροι και διαφορετικοί εσωτερικοί κόσμοι καταγγέλλουν εγκλήματα του απατεώνα έρωτα. Τρεις ολόκληρες ζωές που χώρεσαν σε λίγες Πέμπτες. Μέχρι να μπουν ξανά στην τροχιά τους…

Άννα. Εσωστρεφής και λιγομίλητη. Χαμηλής αυτοεκτίμησης. Love addict. Αναβλητική. Απροσάρμοστη. Φοβισμένη. Κάπως χειραγωγήσιμη. Οπαδός του “αυτοσαμποτάζ”. Ψυχρή και αδιάφορη με τον εαυτό της. Αυτοκαταστροφική σίγουρα. Δεν μπόρεσε να τελειώσει το πανεπιστήμιο. Παλεύει σε δουλειές εφήμερες και όχι ιδιαίτερα επικερδείς. Τα βγάζει πολύ δύσκολα πέρα, χωρίς κανένα στήριγμα.

Ελένη. Λίγο ανάλαφρη κι επιφανειακή. Κοινωνική όμως και ισορροπημένη. Επιφυλακτική και θυμωμένη. Κάποτε ρομαντική. Βίωσε το …δε δίνω γιατί πληγώθηκα όποτε έδωσα… Με δύσκολα παιδικά χρόνια. Διαφορετική, σ’ έναν κόσμο φτιαγμένο για ομοιόμορφους. Σαν υπέρβαρη -μη συμφιλιωμένη παχύσαρκη-, υπέστη πολύ ρατσισμό, με αποτέλεσμα να τσακιστεί και να τραυματιστεί τόσο ώστε -ακόμη και όταν κατάφερε να χάσει βάρος- να μην μπορεί ούτε να συγχωρέσει αλλά ούτε και να δεχτεί εύκολα την αγάπη. Μοιάζει να απολαμβάνει κάθε ίχνος της υψηλής αυτοπεποίθησής της.

Χριστίνα. Με έναν γιο, χωρίς άντρα. Χωρισμένη εδώ και πέντε χρόνια. Αυτό είναι το δικό της πρόβλημα, η δική της Εμμονή. Εμμονική με ιδέες, με την τάξη, με την καθαριότητα, ακόμα και με τη συμμετρία των πραγμάτων. Ψυχαναγκαστική σε πολλαπλό επίπεδο. Εκεί που οι εμμονές βαδίζουν παράλληλα με τις ενοχές. Η εμμονή από μόνη της σε φθείρει αργά και μεθοδικά. Σαν εχθρός, γέρος και σοφός. Η ζήλεια που ξυπνά ξαφνικά είναι σαν φωτιά μερικές φορές. Κάνει τη ζημιά ολοκληρωτική, αν και στιγμιαία. Σαν εκδικητικός, παρορμητικός έφηβος. Σαν έκρηξη σε εργοστάσιο σε ώρα αιχμής. Διασκορπισμένα ανθρώπινα μέλη μαζί με αποκαΐδια. Αυτό είναι η ζήλεια, και τα διάσπαρτα μέλη είναι τα συναισθήματά σου μετά από μια τέτοια έκρηξη μέσα σου. Δύο γυναίκες υπήρχαν στο παρελθόν του πρώην άντρα της και πρέπει να τις βρει γιατί -κατ′ αυτήν- εκείνες είναι ο λόγος που διαλύθηκε ο γάμος της.

…ψυχολογία σε συνδυασμό με κοινωνικά θέματα και …ερωτικά τρίγωνα…

Οι ευεργετικές συζητήσεις τους είναι κάθε φορά και πιο αποκαλυπτικές, με το φινάλε να συγκλονίζει. Η Ελευθερία Παπασάββα μάς συστήνει, μέσα από τις «Μικρές Εμμονές» της, το Σύνδρομο Clerambault και το μέχρι πού μπορεί να φτάσει κάποια αν αφήσει το μυαλό του να παίξει επικίνδυνα παιχνίδια.

Εγώ και το δόσιμο στον έρωτα δεν τα πήγαμε ποτέ καλά. Δεν καταφέραμε ποτέ να συγχρονιστούμε. Όταν το φλέρταρα εγώ, εκείνο πάντα με περιφρονούσε. Κι όταν εκείνο τελικά με πρόσεξε, εγώ είχα μάτια παρά μόνο για μένα.

Ένα βιβλίο που υμνεί ισότιμα τη φιλία και την ομαδική ψυχοθεραπεία. Τη σταθερά της μαγικής, μοιραίας, αναπόφευκτης, σταδιακής, σιωπηλής, σκοτεινής, ασύμφωνης στην αρχή φιλίας από έναν δύσκολο δρόμο. Σε συνάρτηση με το μεγάλο κεφάλαιο της ομαδικής ψυχοθεραπείας, κεφάλαιο που έτσι κι αλλιώς περιέχεται σε αφθονία μέσα σε κάθε γνήσια φιλική σχέση.

Τα “σ’ αγαπώ” είναι σαν βόμβες. Ευαίσθητα και συνάμα επικίνδυνα. Τόσο λεπτός είναι κι ο χειρισμός που θέλουν. Ένα άγαρμπο άγγιγμα κι εκρήγνυνται. Ένα “σ’ αγαπώ” που δίνεις σε κάποιον, είναι για εκείνον που το βρίσκει σαν ένα μωρό που το αφήνουν έξω από την πόρτα του. Φαντάσου εσένα να το βρίσκεις ξαφνικά μπροστά σου. Τ’ ακούς να φωνάζει, να πεινάει, να ζητά. Πρέπει να το πάρεις απαλά στα χέρια σου και να το φροντίσεις. Να μην πονέσει, να μην τρομάξει. Θέλει χέρια απαλά και φωνή γλυκιά. Να το περιποιηθείς, μέχρι να νιώσει ασφάλεια. Αν δεν ανήκει σε σένα, θα το δώσεις εκεί που ανήκει. Μα είναι ευθύνη όσο το έχεις στα χέρια σου. Και δεν είναι όλοι έτοιμοι για μια τέτοια ευθύνη, Γιάννη. Όσοι τουλάχιστον σέβονται τα “σ’ αγαπώ,” δεν είναι πάντα έτοιμοι για την ευθύνη τους.

Πώς νιώθει η γυναίκα που έχασε τα πάντα και μετρά κάθε κέρμα στο πορτοφόλι της; Πώς νιώθει η κοπέλα που αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα και αντί να πάνε κοντά της και να την βοηθήσουν όλοι, την έδειχναν με το χέρι; Πώς νιώθει η γυναίκα που έχτισε μία ζωή με έναν άνθρωπο που λάτρευε και πρέπει ξαφνικά να μάθει να ζει μόνη;

…πρεζάκια στιγμιαίας ηδονής…

Μην περιμένετε να μαντέψετε το τέλος του βιβλίου. Μαρτυρώ μόνο πως εμπλέκονται συμφέροντα, δολοπλοκίες και μάλλον επιτήδειοι χειρισμοί. Χωρίς να λείπουν οι προσωπικές λυτρώσεις.

Η συγγραφέας σε ένα δύσκολο βιβλίο, ολίγον βαρύ και μελαγχολικό, μα σίγουρα συνειδητοποιημένο, κάπως μονότονο αλλά φορτωμένο εντάσεις, προβληματίζεται και μας προβληματίζει για την αμοιβαία συναίνεση στον έρωτα, την ευγένεια, την ανάληψη ευθυνών, το δέος και την έλλειψη της “συγκατάθεσης”. Ακόμα και τα προστατευτικά ψέματα. Μάλλον υπάρχουν ποικίλες συνταγές του έρωτα στον οδηγό μαγειρικής που λέγεται ζωή. Εσείς, ποια θα δοκιμάσετε;