Κάποτε έβλεπα τη ζωή μου σαν να ήμουν κλεισμένη πίσω από σίδερα. Λες και δεν υπήρχε αέρας εκεί που με είχαν κλείσει. Ασφυκτιούσα αλλά δεν το έβλεπε κανένας.

Ποιος άλλωστε είχε την καλοσύνη να ενδιαφερθεί για το πώς ένιωθα ή για το τι με απασχολούσε;

Ποιος υπήρξε έστω και μια φορά στη ζωή μου να με ρωτήσει για το τι είχε πραγματικά ανάγκη η ψυχή μου;

Κανείς, μέχρι που βρέθηκε στο δρόμο μου εκείνος, που όχι μόνο είχε την καλοσύνη να ρωτήσει, αλλά ό,τι έκανε ήταν και φαινόταν πραγματικό, μέσα απ\' την καρδιά του.

Εκείνος ήταν που μου έδειξε τι θα πει ΖΩΗ!

Τι θα πει να ανασαίνεις χωρίς να χρειάζεσαι μάσκα οξυγόνου και μου έδειξε τον τρόπο να το κάνω χωρίς να έχω τύψεις ό,τι κλέβω... την ανάσα κάποιου άλλου.

Εκείνος για τον οποίο η αγάπη άνθισε στην ψυχή μου!