Κανελόριζα και άνθος της κανέλας...Ένα παραδοσιακό μικρασιάτικο τραγούδι που τραγουδήθηκε αρχικά από τη Δόμνα Σαμίου, στάθηκε πηγή έμπνευσης για τη συγγραφέα Φωτεινή Αζαμοπούλου όταν το άκουσε τυχαία στο ραδιόφωνο από τον Τζίμη Πανούση και την άγγιξε συναισθηματικά. Ταίριαζε στους ήρωές της και ιδιαίτερα στην κεντρική ηρωίδα της, την Κανέλα. Μία φτωχή κοπέλα που τόλμησε να σηκώσει τα μάτια της και να ερωτευτεί τον Αχιλλέα γόνο μιας εύπορης οικογένειας. Μία καταδικασμένη σχέση που προσπάθησε να μείνει κρυφή λόγω διαφοράς κοινωνικής τάξης. Που κυνηγήθηκε από τη μάνα του Αχιλλέα και στάθηκε εμπόδιο. Ο Αχιλλέας θα παλέψει για την Κανελόριζά του και θα πάει ενάντια στην οικογένειά του. Άραγε θα τα καταφέρουν; Οι απρόοπτες ανατροπές θα μπουν ανάμεσα στην ευτυχία που προσπαθούν να χτίσουν; Με τι κόστος;

Μια ιστορία βγαλμένη από την ίδια τη ζωή. Όλοι να βαδίζουν σύμφωνα με τα πρέπει μιας σκληρής και αδίστακτης κοινωνίας. Μόνο η ζωή και ο θάνατος δεν υπολογίζουν τα θέλω και τα πρέπει των ανθρώπων...

Ο έρωτας ξεκινά σε μια στιγμή, με την πρώτη ματιά. Όταν τα βλέμματα ανταμώσουν και μέσα τους ξεπηδήσει μια φλόγα που σιγοκαίει και δεν σε αφήνει λεπτό να ησυχάσεις. Και αν είσαι τυχερός και ο έρωτας γίνει αγάπη, τότε αυτή η φλόγα μεταμορφώνεται σε πυρκαγιά ικανή να κάψει οποιονδήποτε αντισταθεί στο διάβα της… Ακόμα και σένα τον ίδιο…

Διαβάστε το, το συνιστώ ανεπιφύλακτα!

Φωτεινή Αζαμοπούλου- Μια στιγμή αρκεί-Εκδόσεις ΈΞΗ

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Κάτω στο γιαλό, κάτω στο περιγιάλι –

κόρην αγαπώ.

Κόρην αγαπώ ξανθιά και μαυρομάτα –

δώδεκα χρονών.

Δώδεκα χρονών

κι ο ήλιος δεν την είδε μόνο' η μάνα της.

Μόνο η μάνα της,

Κανέλα την φωνάζει –

Κανέλο - Κανελόριζα. Κανελλοριζα, και άνθος της Κανέλας……

Η συγγραφέας Φωτεινή Αζαμοπούλου εμπνεύστηκε το μυθιστόρημα της «Μια στιγμή αρκεί» ακούγοντας αυτό το τραγούδι. Ένα παραδοσιακό αγαπημένο Μικρασιάτικο τραγούδι ακουσμένο από τη Δόμνα Σαμίου που εμπνέει έρωτα. Ταιριάζει πολύ στην ηρωίδα της, τη Κανέλα. «Το πάντρεψε μέσα στον μύθο, το έπλεξε ως γαιτάνι, με ψιλοβελονιά» γράφει η συγγραφέας στο πρόλογο της. Και το κατάφερε! Θα το διαπιστώσετε όταν το διαβάσετε. Για μένα, ως αναγνώστρια ήταν μια ωραία αναγνωστική εμπειρία. Πρώτη φορά διαβάζω αυτή τη συγγραφέα. Λίγο το εξώφυλλο, λίγο η περίληψη του έργου, μου κίνησαν τη περιέργεια. Ώσπου μια στιγμή δεν κατάλαβα πότε έφτασα στη σελίδα 500. Ένα ξεκούραστο βιβλίο, που σε χαλαρώνει παρά το κοινωνικό «βάρος» που κουβαλά στις σελίδες του. Κανελόριζα και άνθος κανέλας λοιπόν.

«Ο έρωτας ξεκινά σε μια στιγμή, με την πρώτη ματιά. Όταν τα βλέμματα ανταμώσουν και μέσα τους ξεπηδήσει μια φλόγα που σιγοκαίει και δεν σε αφήνει λεπτό να ησυχάσεις. Και αν είσαι τυχερός και ο έρωτας γίνει αγάπη, τότε αυτή η φλόγα μεταμορφώνεται σε πυρκαγιά ικανή να κάψει οποιονδήποτε αντισταθεί στο διάβα της… Ακόμα και σένα τον ίδιο… Κάπως έτσι ξεκίνησε και ο έρωτας του Αχιλλέα με την Κανέλα, σαν ανταμώθηκαν για πρώτη φορά. Μα έπρεπε να μείνει κρυφός, γιατί αυτή η γυναίκα δεν του άρμοζε. Ήταν φτωχή, ενώ αυτός μεγαλωμένος μέσα στα πλούτη μιας οικογένειας που ήθελε πάντα να βαδίζει σύμφωνα με τα πρέπει μιας κοινωνίας σκληρής και απρόσωπης. Εμπόδιο στη σχέση τους, η μάνα του, η οποία δεν είχε σκοπό να αφήσει τον γιο της να πέσει στα δίχτυα μιας μικρής πλανεύτρας. Μα η ζωή και ο θάνατος δεν υπολογίζουν τα θέλω και τα όνειρα των ανθρώπων. Ο Αχιλλέας πρέπει να παλέψει για την αγαπημένη του, να κινήσει γη και ουρανό για να την κάνει δική του. Θα απαρνηθεί τη μάνα του και μόνος θα προσπαθήσει να χτίσει ένα μέλλον όπως ακριβώς το ονειρεύεται. Μα αρκεί μόνο αυτό; Ποιες αποκαλύψεις στις ζωές τους θα προσπαθήσουν να τους κλέψουν το μερίδιο στην ευτυχία; Ποια τραγικά συμβάντα θα υψωθούν στο δρόμο τους για να τους συντρίψουν; Πόσα χρόνια θα περάσουν –μια ολόκληρη ζωή αλήθεια– για να δουν αυτό που πεισματικά αρνούνταν;»

Μια ιστορία βγαλμένη από την ίδια ζωή. Τα έχουμε ακούσει πολλές φορές. « Ένα πτυχίο θα σε κάνει ευτυχισμένο, θα είσαι κάτι, αυτή η φτωχή σε τύλιξε και σε κορόιδεψε, δεν αρμόζει σε σένα, δεν είναι της τάξης σου» Και το χειρότερο, ο διαχωρισμός των δυο αδελφών. Ο ένας έξυπνος κι ο άλλος χαραμοφάης. Πώς μεγάλωσαν άραγε τόσες γενιές? Πόσες φορές η περηφάνια τσαλαπατήθηκε, πόσα τραύματα δημιουργήθηκαν και τα κουβαλούσαν μέσα τους? Ε, ναι κάποτε το ηφαίστειο θα χύσει τη λάβα και θα παρασύρει τα πάντα. Πόσα παιδιά σπούδασαν κάτι που δεν το ήθελαν αλλά έπρεπε να αποδείξουν ότι αξίζουν? διαχρονικά μεταξύ γονέων και παιδιών. Πρέπει να σφίξεις τα δόντια σου και να παλέψεις, να μη τους κάνεις τη χάρη να σε λυπούνται. Γι αυτό και η Κανελόριζα αγωνίστηκε δεν φοβήθηκε.

Λυπήθηκα την Ελένη και τη Θάλεια που πίστευαν πώς τα χρήματα είναι το παν. Πώς τα πτυχία είναι η κοινωνική καταξίωση. Θαύμασα τον Αχιλλέα και τη Κανέλλα για το θάρρος τους να τα «βάλουν» με τα μη και τα πρέπει που η κοινωνία επιβάλλει. Στενοχωρήθηκα για τη Τασία που πνίγηκε στα πρέπει μιας κοινωνίας που από τα γεννοφάσκια της ήξερε πώς ήταν άδικη. Για τον Ηλία και για όλους τους άλλους ήρωες έδειξα συμπάθεια. Το τέλος είναι συγκινητικό αλλά χωρίς να «φορτώνει» συναισθηματικά.

Σεβόμαστε τη παράδοση που μας ενώνει το παρελθόν αλλά δεν της επιτρέπουμε να στιγματίσει τη ζωή μας με ανόητες προκαταλήψεις το παρόν και το μέλλον μας. Το τι «θα πει ο κόσμος» έχει βάλει χειροπέδες σε πολλές γενιές. Κι αν δεν «πετάξουμε» από πάνω μας ότι μας βασανίζει, δεν πρόκειται να δούμε προκοπή.

Ναι,μια στιγμή αρκεί να πετάξουμε από πάνω μας ότι μας βαραίνει. Γιατί δεν χρωστούμε σε κανένα ξένο τη ζωή μας. «Γιατί τη χαρά και την ευτυχία σου δεν τη θέλει όμως κανείς. Και μόνος σου θα τη κατακτήσεις.»

Καλοτάξιδο να είναι το βιβλίο σου Φανή Αζαμοπούλου.

«Λένε πώς οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Ο καθένας μας κουβαλά την ταυτότητα του, τις αγάπες του….»