Η Ευδοκία παρακολουθώντας τα παιδιά της να πλατσουρίζουν εκείνη την ηλιόλουστη μέρα στα ήρεμα νερά του ποταμού ένιωθε σχεδόν ευτυχισμένη.

Δεν ήθελε πολλά. Τα όνειρά της ήταν λίγα, μικρά, καθημερινά. "Πόσο θα ήθελα να ήμασταν πάνω σε μια βάρκα μέσα στο ποτάμι και να μας πάει όπου θέλει!" είπε στον άντρα της. "Τα ποτάμια, Ευδοκία; Είναι σαν τις ζωές μας! Μπορεί έτσι, ήρεμα, να μας οδηγήσουν στον παράδεισο και μπορεί με μια μικρή μπόρα να μεταμορφωθούν σε χείμαρρο και να μας παρασύρουν στην κόλαση". "Και πού είναι αυτός ο παράδεισος, Γιάννη; Θα ήθελα πολύ να πάω!" του είπε. Ο παράδεισος, όμως, έμοιαζε άπιαστο όνειρο για τους Έλληνες του Πόντου εκείνα τα χρόνια. Η οικογένεια του Γιάννη και της Ευδοκίας θα χρειαστεί να περάσει μέσα από την κόλαση για να φτάσει στον δικό της παράδεισο και να μείνει ενωμένη.

Άμεση, ειλικρινής και τρυφερή, η ιστορία του Γιάννη και της Ευδοκίας μιλά για τους απλούς ανθρώπους που εγκλωβίστηκαν στη δίνη πολέμων και πολιτικών, αλλά και για τον ουρανό που νόμιζαν ότι είναι μεγάλος και θα μπορούσε να τους χωρέσει όλους κάτω από τη σκέπη του.