Τι μπορεί να συνδέει την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων με τον Φραντς Κάφκα και το αστυνομικό μυθιστόρημα με τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες; Πώς γίνεται μια νουβέλα που ξεκινά σαν "ανάποδο" κατασκοπικό θρίλερ (ένας ποιητής-ντετέκτιβ της Σκότλαντ Γιαρντ εισχωρεί στα ανώτατα κλιμάκια των αναρχικών) να εκτυλίσσεται σαν ψυχεδελική περιπέτεια δράσης και να ολοκληρώνεται σαν αφηρημένη φιλοσοφική αλληγορία;

"Ο άνθρωπος που λεγόταν Πέμπτη" του Γκίλμπερτ Κιθ Τσέστερτον, βιβλίο που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1908 και αψηφά μέχρι σήμερα κάθε είδους λογοτεχνική σύμβαση, είναι όλα τα παραπάνω και κάτι ακόμα: μια ανατρεπτική, σπαρταριστή παραβολή για την αλήθεια και τον μύθο, τη ρευστή πραγματικότητα, την αξία της ζωής και το ευτράπελο της ανθρώπινης συνθήκης.