Μπορεί το καλοκαίρι να μας χαιρετά, αλλά μας αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση πάντα… Η ξενοιασιά, η ανεμελιά, η ελευθερία του, είναι κάτι που θα χάσουμε για λίγο διάστημα αλλά το προσμένουμε με την ανάμνηση της γλύκας του καρπουζιού…

Ένα κοριτσάκι, αποχαιρετά τον μπαμπά του και πηγαίνει στη γιαγιά του, στο νησί με τη μαμά του περνάει τα καλοκαίρια της. Η πρώτη απώλεια που βιώνει η ηρωίδα, είναι αυτή του πατέρα και στη συνέχεια έρχεται αυτή της γιαγιάς. Δυο διαφορετικές απώλειες που πονούν με διαφορετικό τρόπο. ΄Έτσι από τις πρώτες αράδες μας βάζει στο κλίμα της απώλειας…

Μια συγκινητική, τρυφερή ιστορία, καθόλου καταθλιπτική ή απαισιόδοξη που καταφέρνει να μαλακώσει τον πόνο του μικρού αναγνώστη όταν έρθει αντιμέτωπος με την απώλεια. Η χρήση της σκάλας, είναι η διάβαση της γιαγιάς στον ουρανό…

Η απώλειά, σου αφήνει μια βαθιά θλίψη, η συγγραφέας καταφέρνει να την μετατρέψει σε μια γλυκιά γεύση στον αναγνώστη, όπως το καρπούζι που πρόσφερέ η γιαγιά κάθε καλοκαίρι, όπως τα παραμύθια της και άλλες τόσο όμορφες αναμνήσεις.

Η εικόνες αγκαλιάζουν το κείμενο, ακουμπώντας στα συναισθήματα των πρωταγωνιστών. Ανοιχτά χρώματα, αισιόδοξα, χαρούμενα, άλλοτε παστελ μεταφέρουν τη συγκινητική ατμόσφαιρα χωρίς να τρομάζουν και να ψυχοπλακώνουν.

Ένα κοριτσάκι περνάει τα καλοκαίρια της στο νησί με τη γιαγιά της, ένα γλυκύτατο πλάσμα που της αφηγείται παραμύθια και της έχει πάντα έτοιμη μια φέτα καρπούζι. Το κοριτσάκι όμως αρχίζει να παρατηρεί πως η γιαγιά της αλλάζει και σύντομα διαπιστώνει πως θα πρέπει να απαρνηθεί κάτι που αγαπούσε πολύ. Πώς θα χειριστεί αυτόν τον πόνο; Πόσες όμορφες αναμνήσεις έχει από μια γιαγιά που την πρόσεχε και της αφηγούνταν ιστορίες; Τι πραγματικά στερήθηκε αυτό το κοριτσάκι;

Μια συγκινητική και τρυφερή ιστορία έρχεται να μας αφηγηθεί στο νέο της βιβλίο η κυρία Ιωάννα Μπαμπέτα για ένα πλάσμα που οι περισσότεροι έχουμε συνδέσει τα καλοκαίρια μας μαζί του. Η μητέρα της μητέρας μας ή του πατέρα μας ήταν και λες ζούσε μόνο τα καλοκαίρια για να υποδεχθεί τα εγγόνια της, να τους πει παραμύθια και όμορφες ιστορίες, να τα περιποιηθεί, να τα φροντίσει. Υπέροχες παιδικές αναμνήσεις που σφράγισαν τα πρώτα μας βήματα! Κι αν αυτό το πλάσμα ανέβει τη μεγάλη σκάλα του ουρανού πώς θα χειριστούμε εμείς αυτό το κενό; Πώς μας ωριμάζει αυτή η απώλεια και γιατί μπορούμε να συνεχίσουμε να πηγαίνουμε στο νησί; Απλές και δυνατές προτάσεις, ρεαλιστικές στιγμές ενός καλοκαιριού που όλοι μας έχουμε ζήσει και ένα όμορφο συμπλήρωμα στην αφήγηση από παλιές δοξασίες και γνωστές παραβολές. Η τελευταία, τόσο αληθινή, πρόταση μου έφερε δάκρυα στα μάτια.

Το κείμενο είχε την τύχη να το εικονογραφήσει η κυρία Ντανιέλα Σταματιάδη κι έτσι το βιβλίο είναι γεμάτο ανοιχτά, ζωηρά, χαρωπά και αισιόδοξα χρώματα, με το ροζ φόντο να εναλλάσσεται με το φιστικί, το κεραμιδί, το σομόν και άλλα, κι έτσι εξισορροπείται η συγκινητική ατμόσφαιρα από την απώλεια της γιαγιάς. Η πρωταγωνίστρια και η γιαγιά της, ο φίλος της στο νησί, αποτυπώνονται με μια πολύ ωραία τεχνοτροπία που μου θύμισε αυθεντικές φωτογραφίες και υδατογραφία ταυτόχρονα, τόσο παραστατικές είναι οι εικόνες. Το πρόσωπο της γιαγιάς είναι λαμπρότατο, εκφραστικό και τόσο φωτεινό! Εξίσου θετική είναι και η επιλογή της κυρίας Σταματιάδη να αναδείξει πρωτότυπες οπτικές γωνίες, όπως τα πόδια στην ακρογιαλιά ή η παρατημένη φέτα καρπούζι όταν σε φωνάζουν ξαφνικά για μπάνιο…

Τα «Παραμύθια με καρπούζι» είναι ένα συγκινητικό παραμύθι που βοηθάει το παιδί να κατανοήσει τον θάνατο και το στρέφει σε δημιουργικές σκέψεις και συγκινητικές πράξεις που θα το υποστηρίξουν για να αντιμετωπίσει καλύτερα αυτήν τη δύσκολη στιγμή. Δεν είναι απαισιόδοξο ούτε καταθλιπτικό, αντίθετα καταφέρνει με εύληπτο τρόπο και ζωηρή εικονογράφηση να δώσει την ουσία και τα πλεονεκτήματα από τη γνωριμία με τη γιαγιά, ένα πλάσμα πρόθυμο να μεγαλώσει, να ταΐσει και να φροντίσει τα εγγονάκια του και να σημαδέψει με τη διακριτική παρουσία της την καθημερινότητά τους.