Ως πότε παλληκάρια να ζούμεν στα στενά,
Μονάχοι σαν λιοντάρια, σταις ράχαις στα βουνά;
Σπηλιαίς να κατοικούμεν, να βλέπωμεν κλαδιά,
Να φεύγωμ\' απ\' τον Κόσμον, για την πικρή σκλαβιά.
Να χάνωμεν αδέλφια, Πατρίδα και Γονείς,
Τους φίλους, τα παιδιά μας, κι\' όλους τους συγγενείς.
Καλλιώναι μίας ώρας ελεύθερη ζωή,
Παρά σαράντα χρόνοι σκλαβιά, και φυλακή.
Τι σ\' ωφελεί αν ζήσης, και είσαι στη σκλαβιά,
Στοχάσου πως σε ψένουν καθ\' ώραν στη φωτιά.
Βεζύρης, Δραγουμάνος, Αφέντης κι\' αν σταθής,
Ο Τύραννος αδίκως, σε κάμει να χαθής. [...]