Η Ιφιγένεια Τέκου μ’ αυτό το βιβλίο της θίγει ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα. Πως συμβιώνεις και ανατρέφεις με ένα παιδί που έχει αυτισμό. Η Μαρίνα, η κόρη της Ισμήνης δεν είναι άρρωστη όπως η κοινωνία θεωρεί αλλά μια ιδιαιτερότητα Η συγγραφέας δείχνει το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας που η άγνοια μπορεί να στιγματίσει παντοτινά ένα παιδί. Πολύ όμορφα μας περιγράφει μέσα από την ιστορία και τους ήρωες της τη δυνατότητα να μάθουμε γι αυτή την ιδιαιτερότητα, να σκύψουμε πάνω στο «πρόβλημα» και να αλλάξουμε το βλέμμα μας. Η Ισμήνη έχει να παλέψει με την σκληρή καθημερινότητα της Μαρίνας και νιώθει πως μια κατάρα την ακολουθεί.

Οι τόποι που εκτυλίσσεται το μυθιστόρημα είναι η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, το Λονδίνο και η Κένυα. Οι πρωταγωνίστριες είναι η Σεμέλη και η Ισμήνη που έζησαν στην όμορφη Μάνη της δεκαετίας του ’70. Δυο ζωές που σφραγίστηκαν και κατέληξαν σε πράξεις με τραγικές συνέπειες. Μοναδικό τους όπλο είναι η αγάπη και η αλήθεια. Μας περιγράφει τη Μάνη των προκαταλήψεων και των ηθικών φραγμών, με τα κάστρα της και τον σκληρό τόπο που μαγεύουν τον αναγνώστη γνωρίζοντας μας τα μυστικά της. Αλλά δεν σιωπά στην αγριάδα των ανθρώπων που είναι εναρμονισμένη απόλυτα με το περιβάλλον. Στη Μάνη που το αρσενικό παιδί είναι η ευλογία. Πού η μοίρα της γυναίκας είναι να γεννά παιδιά και να δέχεται μοιρολατρικά τα πρέπει των αντρών. Εκεί γνωρίζουμε την ηρωίδα της την Πελαγία που έχει βασικό ρόλο μέσα στην κοινωνία της Μάνης. Ζει στη σκιά των αντρών με τα πρέπει και την υποταγή της σ’ αυτούς. Ενώ στην Αθήνα, η Ισμήνη και η Σεμέλη που φεύγουν να σπουδάσουν, ζουν και κυνηγούν το όνειρο τους. Αγωνίζονται στο Πολυτεχνείο για την ελευθερία. Τη δική τους, των παιδιών που θα έρθουν. Σε μια ελεύθερη χώρα, σε μια ανοιχτή κοινωνία. Η δυνατή φιλία που όπλισε τις ηρωίδες αλλά και η συμφωνία που έκαναν μεταξύ τους είναι συγκινητική.

Μια ακόμη ηρωίδα που την περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο είναι η Σοφία. Που ο θάνατος της μητέρας της, εξαιτίας της γέννας του αδελφού της, το μίσος και η εκδίκηση, χρόνια τη συντρόφευαν. Ένας ανθρώπινος χαρακτήρας όχι τόσο μυθοπλαστικός αφού στη ζωή και την ελληνική κοινωνία υπήρχαν τέτοιες μορφές. Εκδικητικές που δε γνώρισαν την αγάπη, που όταν έπρεπε να τη μάθουν ήρθε η απώλεια και τις γέμισαν μίσος και δυστυχία Δυο είναι τα μηνύματα που θέλει να μας δώσει η συγγραφέας. Η αγάπη και η συγχώρεση. Για τα όρια που βάζει ο κάθε άνθρωπος και τη δύναμη που πρέπει να οπλιστεί για να συγχωρέσει.

Ένα μυθιστόρημα που θα αρέσει και θα κρατήσει ο κάθε αναγνώστης το δικό του μερτικό για προβληματισμό!!!

Εξαιρετικό το νέο μυθιστόρημα της Ιφιγένειας Τέκου με τον τίτλο " Το τελευταίο Φως" !!

Ένα υπέροχο βιβλίο γεμάτο έμπνευση, που αγγίζει πολλές ευαίσθητες πτυχές της ανθρώπινης πραγματικότητας. Μια δυνατή, σκληρή, μα και συνάμα τρυφερή ιστορία, που προσεγγίζει και θίγει με ιδιαίτερο τρόπο και σεβασμό προς τον αναγνώστη, το θέμα της ιδιαιτερότητας, της αποδοχής και του κοινωνικού αποκλεισμού. Πραγματεύται τον δεσμό της φιλίας, το μίσος και την συγχώρεση.

Η πολυπρόσωπη και γεμάτη συναρπαστικά γεγονότα ιστορία του, εκτυλίσσεται ταυτόχρονα σε δύο χρονικές περιόδους. Στο μακρινό παρελθόν της δεκαετίας του ΄70, όπου μια δυνατή φιλία ξεδιπλώνεται ανάμεσα σε δύο κορίτσια, την Σεμέλη και την Ισμήνη. Μια φιλία που επισφραγίστηκε με ένα συμβόλαιο ζωής. Ένα συμβόλαιο που γίνεται το κομβικό σημείο και καθορίζει την πορεία των ηρώων, καθώς κινεί τα νήματα και τις εξελίξεις στις ζωές τους, σε όλη την έκταση του βιβλίου!

Αθήνα 2002...

Η Μαρίνα μετά τον ξαφνικό θάνατο της μητέρας της, έρχεται αντιμέτωπη με τις προσωπικές της άμυνες, αφού δυσκολεύεται να αποδεχθεί και να συνειδητοποιήσει την κατάσταση της κόρης της που έχει διαγνωστεί με αυτισμό.

Μια αναπάντεχη κληρονομιά ένας πύργος στην Μάνη, μια παλιά φωτογραφία απρόβλεπτα και περίεργα περιστατικά, θα αρχίσουν να ξεθάβουν ένα καλά καταχωνιασμένο μυστικό για χρόνια. Αλήθειες που ζητούν δικαίωση, αποκαλύψεις που διαδέχονται η μία την άλλη, μια τρομακτική απαγωγή και ένας ξαφνικός έρωτας, χαράζουν νέα πορεία στη ζωή της Μαρίνας.

Τα κύματα από το παρελθόν και το παρόν της γίνονται ένα και την παρασύρουν σε μια αναμέτρηση με τον ίδιο της τον εαυτό. Δίνει την πιο σκληρή της μάχη, μέχρι να φτάσει στο απάνεμο λιμάνι και στην ασφάλεια του προσωπικού της φάρου, λίγο πριν σβήσει το τελευταίο Φως και χαράξει η ανατολή μιας καινούργιας ζωής...

Ένα συναρπαστικό ταξίδι με την καθάρια, γοητευτική γραφή της Ιφιγένειας Τέκου, ένα ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα με έντονες μορφές, που αποτυπώνονται στο μυαλό του αναγνώστη. Ξεκινά από την επιβλητική Μάνη, στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη και μας ταξιδεύει στο Λονδίνο και στην μακρινή Κένυα.

Ένα ταξίδι με πολλά νοήματα, με μεγαλύτερο το νόημα και την δύναμη της αγάπης, που με πολύ τρυφερότητα μας μεταδίδει η συγγραφέας μέσα από την ιστορία της.

Ένα ταξίδι γεμάτο ανατροπές και έντονα συναισθήματα, με συγκινήσεις, με αγωνία, με χαρά, με λύπη και στο τέλος δικαίωση.

Εξαίσια αφηγηματική η πένα της Ιφιγένειας Τέκου, μας έδωσε ακόμη ένα εκπληκτικό μυθιστόρημα, ένα βιβλίο που διαβάζεται με εξαιρετικό ενδιαφέρον, κρατώντας σε εγρήγορση τον αναγνώστη του από την αρχή μέχρι το τέλος!!

Συγχαρητήρια στην κ. Ιφιγένεια Τέκου για το εξαιρετικό ανάγνωσμα !!!

Ιφιγένεια Τέκου «Το τελευταίο φως» από τις εκδόσεις Ψυχογιός

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Την Ιφιγένεια Τέκου την γνωρίζω αναγνωστικά από την αρχή της συγγραφικής της πορείας. Πριν λίγες ημέρες πήρα στα χέρια μου το νέο της βιβλίο «Το τελευταίο φως» από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Το διάβασα μέσα σε τρεις ημέρες. Δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου γιατί η ιστορία που εκτυλισσόταν μπροστά μου ήταν δυνατή ως προς τη πλοκή, κοινωνική και ψυχογραφική ως προς τα μηνύματα.

«Μια αναπάντεχη κληρονομιά, μια φωτογραφία και ένα κλειδί θα οδηγήσουν τη Μαρίνα και την κόρη της σε έναν πύργο στη Μάνη. Από τη στιγμή που μετακομίζουν εκεί συμβαίνουν διάφορα τρομακτικά και ανεξήγητα περιστατικά. Ποιο διαταραγμένο μυαλό κρύβεται στις σκιές; Στην προσπάθειά της να βρει μια άκρη, η Μαρίνα έρχεται αντιμέτωπη με αλήθειες από το παρελθόν… τότε που δυο κορίτσια, η Σεμέλη και η Ισμήνη, έκαναν μια επώδυνη συμφωνία. Με αφετηρία την όμορφη Μάνη της δεκαετίας του ’70, οι ήρωες περνούν από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, το Λονδίνο και την Κένυα. Ζωές που έχουν σφραγιστεί με ανομολόγητες επιθυμίες και καταλήγουν σε πράξεις με τραγικές συνέπειες. Μοναδικό αντίβαρο, η αγάπη, η αδιασάλευτη αλήθεια. Τελικά θα υπάρξει συγχώρεση προτού οι ενοχές σβήσουν με ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΦΩΣ;»

Τόποι η Μάνη και η Αθήνα. Η Μάνη των προκαταλήψεων, των ηθικών αρχών με τα κάστρα που δίνουν τον αναγνώστη το μαγικό, το απόκρυφο, του γνωρίζουν την αγριάδα των ανθρώπων μέσα από το τοπίο. Στη Μάνη που όπως γράφει στη σελίδα 137 « να δώσει ο Θεός να κάνετε 9 γιους και μια θυγατέρα», το αρσενικό παιδί είναι η ευλογία. Πού η μοίρα της γυναίκα είναι να μείνει αγράμματη, να είναι καρπερή, να υποτάσσεται στα πρέπει και τα θέλω των άλλων και να καλείται να παίξει το ρόλο που της αναλογεί όπως πολύ όμορφα «έχτισε» το χαρακτήρα της Πελαγίας. Τη συμπάθησα και τη λυπήθηκα τη Πελαγία.

Ενώ στην Αθήνα, τη πόλη των ανατροπών και του ξεσηκωμού η Σεμέλη ενώ σπούδαζε στο Πολυτεχνείο, πήγε το πρωί της κατάληψης της Νομικής για να αγωνιστεί για τα παιδιά της, να μπορούν να μιλούν ελεύθερα. «Μα για το παιδί μου θα πάω. Για να γεννηθεί σε μια χώρα όπου θα μπορεί να σκέφτεται και να λειτουργεί ελεύθερα. Σελ 257.

Μου άρεσαν και οι δυο πρωταγωνίστριες της. Και η Ισμήνη και η Σεμέλη. Η κάθε μια ξεχωριστή. Η δυνατή φιλία τους και η επώδυνη συμφωνία που έδωσε η δεύτερη στη πρώτη με συγκίνησε και τη ζήλεψα. Δεν ξέρω αν σήμερα υπάρχουν τέτοιες δυνατές φιλίες. Δεν θα σας αποκαλύψω φυσικά τη συμφωνία για να έχετε κι εσείς την αγωνία.

Και ερχόμαστε στη Μαρίνα, τη κόρη της Ισμήνης που γεννά ένα κορίτσι με αυτισμό. Δεν είναι αρρώστια μα μια ιδιαιτερότητα που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε. Η συγγραφέας το «περνά» μέσα από το μυθιστόρημα με περισσή ευγένεια. Αλλά περνά και την αντιμετώπιση που δείχνουν οι γύρω της απέναντι του. Δείχνει δηλαδή το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας που η άγνοια της μπορεί να τραυματίσει ανεπανόρθωτα ένα παιδί. Ίσως η συγγραφέας μας δίνει έμμεσα την ευκαιρία να ρωτήσουμε και να μάθουμε για αυτή την ιδιαιτερότητα.

Από τα πιο δυνατά πρόσωπα του μυθιστορήματος είναι η Σοφία που η απώλεια της μητέρας της στη γέννα του αδελφού της, ρίζωσε μέσα της το μίσος, η εκδίκηση που χρόνια τη συντρόφευε. Έγινε τρόπος ζωής να εκδικηθεί. Γράφει στη σελίδα 404 «Δεν ξέρω τι σημαίνει αγάπη. Όταν έπρεπε να τη μάθω εισέβαλε μέσα μου η απώλεια γεννώντας μίσος και δυστυχία. Ένιωθα δικαιωμένη μέσα στη δυστυχία μου και θεώρησα πως η αγάπη είναι αφύσικη, ανώμαλη….» Ενώ στην επόμενη σελίδα γράφει «Η εκδίκηση έγινε τρόπος ζωής για μένα, παρακολουθούσα τις ζωές τους, κατάπινα τις χαρές και τις λύπες τους, απορροφιόμουν από την καθημερινότητα τους».

Δυο μηνύματα, η αγάπη και η συγχώρεση που είναι το απόσταγμα αυτού του μυθιστορήματος. Πόσο δυνατοί πρέπει να είμαστε για να συγχωρήσουμε? Μέχρι πού είναι η κόκκινη γραμμή του καθενός μας? Για πολλούς η εκδίκηση σερβίρεται σε κρύο πιάτο. Ας αναρωτηθούμε μήπως θα είναι ομορφότερος ο κόσμος χωρίς αυτή.

«Λένε ότι θέλει δύναμη για να συγχωρέσεις. Δύναμη και μεγαλείο ψυχής για να αγκαλιάσεις αυτόν που σε έβλαψε κι αν όχι να τον αγκαλιάσεις τουλάχιστον να τον βγάλεις από το μυαλό σου πετώντας από μέσα σου κάθε τοξικό συναίσθημα που σε κρατά δέσμιο»

Σας το προτείνω. Σίγουρα θα κάνει καλό στη σκέψη και τη ψυχή σας!