[...] Ο Νους έφευγε σε κόσμους πρότερους,
εκεί που το πνεύμα σμίλευε την πέτρα
και τα\' αθάνατα της Φυλής.
Η σκέψη χανόταν σε μακρινές διαδρομές
κι ανέσυρε Μνήμες ποτισμένες
με του Λόγου του ανείπωτου το ακατάληπτο! [...]

[...] Λες κι ο ουρανός χαμήλωσε
και τα\' άστρα του ακούμπησαν στης Αιτωλίας
τη ράχη πνίγοντας το σκοτάδι!
Το φεγγάρι, μεθυσμένος εραστής,
τρύπωνε στο ζεστό μυχό του κορμιού της!
Η ματιά μου κολυμπούσε μέσα
στη χλωμή μορφή του μήπως κι αδράξει
τα ονειροπόλα μυστικά του! [...]

[...] Θεώμαι της Αιτωλίας τα Γεννήματα...
Το πνεύμα στρέφω στους αιώνες
το αείζωον φως της Αρχής ν\' ανακυκλώσουν.
Ψυχής ανάβρα, παντοτινή πηγή Ύπαρξης,
η πρώτη δυσθεώρητη Αρχή!

Κι η Μνήμη κρήνη λαλούσα,
κρυφή Πηγή αθανασίας στους αιώνες!
Από μέσα της πιδακίζουν ολογράμματα
παρελθόντα, που στο μέλλον βαδίζουν
μέσα στον αθέατο αιώνιο κύκλο της [..]