«Στην αρχή υπήρχε ο πραγματικός χρόνος. Μια γυναίκα μπαίνει σε έναν κήπο που ξεχειλίζει από χρώματα. Δεν έχει μνήμη, μόνο ζωηρή περιέργεια. Πλησιάζει έναν άντρα. Αυτός δεν είναι περίεργος. Στέκεται μπροστά σε ένα δέντρο. Μέσα στο δέντρο υπάρχει μια λέξη που γίνεται όνομα. Εκείνος παίρνει το όνομα κάθε ζωντανής ύπαρξης. Ένα με το παρόν, δεν έχει ούτε φιλοδοξίες ούτε όνειρα. Η γυναίκα απλώνει τα χέρια της προς το μέρος του, αιχμάλωτη του μυστηρίου της αίσθησης…»

Γυρνάς την πρώτη σελίδα και ξαφνικά γυρνάς πίσω στον χρόνο. Σε μια ηλικία που έχεις αφήσει πίσω σου ανεπιστρεπτί και έρχονται κάτι τέτοιες στιγμές για να σου τη θυμίσουν. Να σε κατακλύσουν συναισθήματα, μυρωδιές, εικόνες, λέξεις, μουσικές…

Ψάχνεις τα πράγματα σου, αυτά που έχεις κρατήσει κρυμμένα σε ένα σκοτεινό συρτάρι, για να ξεθάψεις κάτι παλιές κασέτες συνειδητοποιώντας ότι απλά υπάρχουν εκεί αλλά δεν μπορούν να σου μιλήσουν πια. Πατάς το κουμπί του laptop και σε πλημμυρίζουν γνώριμες νότες και μια φωνή που είχες να ακούσεις για πολλά χρόνια. Και σιγά σιγά φέρνεις στη μνήμη σου και τη μορφή που συνοδεύει αυτή τη φωνή. Η Patti Smith ζωντανεύει μπροστά σου τραγουδώντας το «People have the power», το «Because the night», το «Gloria», το «Smells like teen spirit»…

Με αυτούς τους ήχους ξεκινάς την ανάγνωση του «M Train«, του ταξιδιού που μέλει να σε κάνει συνοδοιπόρο της «ξυπόλητης» ζωής της, των στοχασμών της, των ονείρων της, των φαντασμάτων της, των μουσικών της, των λατρεμένων συγγραφέων της, των συνηθειών της… Η γωνιά της στο καφέ Ino θα είναι εκεί για να την περιμένει πάντα αν και δεν υπάρχει πια. Το τραπέζι και η καρέκλα της κοσμούν πλέον τον δικό της χώρο για να της θυμίζουν εκείνα τα πρωινά που απολάμβανε τον καφέ της, το μαύρο φρυγανισμένο ψωμί με λάδι συνομιλώντας με έναν καουμπόη στη σφαίρα ενός ονείρου…

«Έκλεισα το σημειωματάριο μου και κάθισα στο καφέ, με το μυαλό μου να στοχάζεται τον πραγματικό χρόνο. Άραγε ο χρόνος διαθέτει συνέχεια; Μήπως μόνο το παρόν μπορεί να γίνει κατανοητό; Μήπως οι σκέψεις μας δεν είναι παρά περαστικά τρένα, χωρίς σταθμούς, χωρίς διαστάσεις, που περνούν μπροστά από τεράστιες γιγαντοαφίσες με επαναλαμβανόμενες εικόνες; Που συλλαμβάνουν μόνο ένα θραύσμα της πραγματικότητας από μια θέση σε ένα παράθυρο, αλλά είναι απλώς άλλο ένα θραύσμα από το επόμενο, απαρράλαχτο, καρέ; Όταν γράφω στο παρόν, αλλά παρεκκλίνω στο παρελθόν, παραμένω στον πραγματικό χρόνο;… Ίσως δεν υπάρχει παρελθόν ούτε μέλλον, μόνο το διηνεκές παρόν που περιέχει αυτή την αγία τριάδα της μνήμης. Κοίταξα έξω, στον δρόμο, και πρόσεξα ότι το φως άλλαζε. Ίσως ο ήλιος να είχε χαθεί πίσω από ένα σύννεφο. Ίσως ο χρόνος το είχε σκάσει…»

«Δεν είναι τόσο εύκολο να γράφεις για το τίποτα» είναι η φράση που ανοίγει την αφήγηση του «M Train» αλλά η Patti Smith γράφει για τα πάντα. Με εκείνη την μποέμικη γραφή που ανοίγει τα κουτάκια των αναμνήσεων της και της μοναχικότητας της μετατρέποντας την σε μια ολοζώντανη φιγούρα που κάθεται απέναντι από εσένα και σου εξιστορεί τη ζωή της. Σε κερνάει καφέ και σε παίρνει μαζί της στα ταξίδια της. Περπατάς δίπλα της στο δρόμο, επισκέπτεσαι κι εσύ τα μέρη που πηγαίνει, τραβάς φωτογραφίες, πίνεις κι άλλο καφέ, διαβάζεις Μουρακάμι, Ακουταγκάουα και Νταζάι, μπαίνεις στα γρανάζια του μυαλού της και γίνεσαι μια μορφή των ονείρων που τη συντροφεύουν όταν κοιμάται.

Μια καλλιτέχνης που σου ξεγυμνώνει την ψυχή της, που στέκεται αγέρωχη μπροστά σου τραβώντας φωτογραφίες με την Polaroid της περασμένη στο λαιμό της για να τις απλώσει μετά στο πάτωμα για να δει ποιες θα μοιραστεί μαζί σου. Ποιες θα σου επιτρέψει να δεις, να εξετάσεις τις λεπτομέρειες, να τις συνδέσεις με τις λέξεις που περνάνε μέσα από τις απολήξεις των ματιών σου καθώς διαβάζεις απερίσπαστος και γίνεσαι ένα με εκείνη σιγοτραγουδώντας τα τραγούδια της… Σου χαρίζει ίσως μια από τις όμορφες εμπειρίες της ζωής και νιώθεις λίγο το αγκάθι της ζήλιας να τσιμπάει το μέσα σου… Θα ήθελες να είσαι στη θέση της, να είσαι εσύ που καταγράφεις αυτές τις σκέψεις, αυτά τα ταξίδια, αυτά τα όνειρα, αυτά τα στιγμιότυπα…

Το «M Train» είναι ένα οδοιπορικό σκέψεων, μουσικής, τηλεοπτικών σειρών, ποίησης, βιβλίων, καφέ και μιας εσωτερικής αναζήτησης που προσδοκεί να προσδώσει έναν τόνο ονειροπόλησης στον καμβά μιας αντισυμβατικής ζωής, γραμμένης στον άνεμο που την σκορπίζει σε μια αέναη μοναξιά. Σαν να σε ρωτάει «Τι αναζητάς;». Ακολούθησε την με ένα ακουστικό στο αυτί για να ακούς τις μουσικές της και με το άλλο ελεύθερο για να την ακούς να σου μιλάει, να τη βλέπεις να κινείται, να περπατάει, να πίνει τον καφέ της, να διαβάζει τα βιβλία της, να κοιτάει τις φωτογραφίες της, να παρακολουθεί τις σειρές της… Σε έναν περασμένο παράδεισο του χρόνου που περνάει από πάνω μας και χάνεται στη λήθη της μνήμης.

«Ένα κουβάρι από κρυφές γωνίες που ξετυλίγεται, ένα φλιτζάνι τσάι, ένα ανοιχτό ημερολόγιο και ένα στρογγυλό μεταλλικό τραπέζι, που το ένα του πόδι στηρίζεται σε ένα άδειο φακελάκι από σπίρτα… Κάντε χαρούμενες σκέψεις…»

Run, run my little oneRun out to seaRun, run my little oneWhat do you seek?