Άννη Παπαθεοδώρου-Ευτοπία-Τα χρόνια του Μανιφέστου- Άνεμος Εκδοτική

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

«Ο φόβος είναι που μας κάνει αδύναμους… Γι αυτό μας καλλιεργούν πάντα τον φόβο, για να μας κρατάνε αδύναμους. Τον φόβο σου πρέπει να τον απομυθοποιείς..»

Τι θα κερδίσω από ένα βιβλίο φαντασίας; σκέφτηκα όταν έπιασα στα χέρια μου το πρώτο μέρος της τριλογίας «Ευτοπία-Τα χρόνια του μανιφέστου», της συγγραφέως Άννης Παπαθεοδώρου, που κυκλοφόρησε από την Άνεμος Εκδοτική. Συνηθισμένη από τα ιστορικά βιβλία, αυτό μου φάνηκε ουτοπικό. Ότι θα συμβεί μετά από πολλά χρόνια, που ίσως δε θα ζω. Το ξεκίνησα από περιέργεια για να δω αν μια Ελληνίδα συγγραφέας μπορεί να με κερδίσει και σε τούτο το είδος. Αρχίζοντας το, οι σελίδες άρχισαν να φεύγουν, να με καθηλώνουν γιατί ξεκινά από την κρίση που ταλαιπωρεί την Ελλάδα εδώ και δέκα χρόνια και δε θα σταματήσει. Άρχισα να τσακίζω τις σελίδες μ’ αυτά που χτυπούν καμπανάκι μέσα μου και συνειδητοποίησα τελειώνοντας το πώς ήμουν κι εγώ μέσα στο βιβλίο. Οι σκέψεις, οι ανησυχίες για το αύριο, η ατομική ευθύνη πως ναι, είμαι κι εγώ ένας κρίκος της αλυσίδας που εκούσια ή ακούσια ευθύνομαι για τον κόσμο που έφερα τα παιδιά μου. Είμαι η Άννα, η Χαρά, η Γιολάντα, ο Μάνος, ο Σάββας, μια ανώνυμη ηρωίδα του βιβλίου. Ένα βιβλίο των 477 σελίδων που με κράτησε σε αγωνία και προβληματισμό. Ήμουν κι εγώ στις πλατείες των αγανακτισμένων όταν ξεκίνησε η κρίση. Ανήσυχη για το μέλλον των παιδιών μου που τα έφερα σε μια κοινωνία όπου δεν υπάρχει αλληλεγγύη και σεβασμός, αλλά φτώχια και εξαθλίωση, υπερπληθυσμός και μετανάστευση, εγκληματικότητα, εθνικισμός και τρομοκρατία. Που ο καθένας κοιτά τον εαυτό και την οικογένεια του. Που ο καθένας ζει το τώρα αλλά όχι το μέλλον. Όπως ο Μάνος και η Άννα που ξεκίνησαν τη ζωή τους μέσα στην κρίση. Όπως η Χαρά και ο Σάββας που γύρω τους κινείται η ιστορία. Δυο οικογένειες που ακροβατούν ανάμεσα στην εξουσία και την επανάσταση, την επιλογή της συμμόρφωσης με τους ανηλεείς κανόνες ή την εξέγερση και τη διεκδίκηση ενός καλύτερου μέλλοντος. Οι ήρωες του βιβλίου δεν αντέδρασαν αρχικά, όταν στήθηκε αυτός ο νέος κόσμος. Συμβιβάστηκαν, προσαρμόστηκαν και έμαθαν να ζουν μέσα σ’ αυτόν και με τους κανόνες του. Τον δέχτηκαν παθητικά ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε να τον αλλάξουν. Δημιούργησαν την οικογένεια τους και έχτισαν τη ζωή τους. Κι από τα χρόνια της κρίσης μεταφερόμαστε στο 2057. Τριάντα οχτώ σχεδόν μπροστά από τότε που άρχισαν οι συνέπειες της κρίσης και της μη αντίδρασης. Την παγκοσμιοποίηση που την πιπιλίζαμε ως καραμέλα και νομίζαμε πως θα αργήσει να έρθει αλλά έγινε πράξη. Μάλλον εφιάλτης. Σ’ αυτό το βιβλίο η συγγραφέας με το Μανιφέστο μας ταρακουνά, όχι αδικαιολόγητα. Μας Καλεί να αφυπνιστούμε πριν γίνει πραγματικότητα το σενάριο που η ίδια έχει γράψει. Γιατί δυστυχώς καμιά κρίση δε μας ταρακούνησε. Προφητικό θα το χαρακτήριζα πολιτικής φαντασίας. Προβάλλει την κρίση στο μέλλον που δεν θα αργήσει να έρθει αφού τα σημάδια του αχνοφαίνονται στον ορίζοντα. Περιγράφει αυτό που πολλοί το έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους και δεν τολμούν να το εκφράσουν για να μη τους πουν φαντασμένους και τρελούς. Μα όσοι βλέπουν πιο πέρα από αυτά που τους μπολιάζουν κάθε τόσο, θα βρουν στο βιβλίο τον εαυτό τους. Θα ζήσουν τον έλεγχο στη ζωή τους. Η συγγραφέας κατάφερε μέσα σ’ αυτό το βιβλίο να μας κάνει κι εμάς ήρωες της και να ζήσουμε όλη την πορεία των ηρώων. Γιατί ακριβώς ο Νίκος, ο Λουκάς, ο Μάνος, η Ροζίτα είναι κομμάτια του λαού μας. Είμαστε εμείς με τα προβλήματα στις σχέσεις μας, με τη δουλειά, με τους γονείς και τα παιδιά μας αντιμέτωποι με την ατομική ευθύνη. Εμείς που καθημερινά ζούμε το Μανιφέστο μας, όπως ήδη το έχουν ορίσει οι Μεγάλοι της γης. Όχι όμως αυτό που γνωρίζουμε. Μια κινηματική δηλαδή πολιτική διακήρυξη κοινωνικού περιεχομένου, αλλά ένα σύνολο νόμων, με βάση τους οποίους στήνεται ένας νέος τρομακτικός κόσμος μετά τις συνέπειες της κρίσης. Μας μιλά για παγκοσμιοποιημένη οικονομία και διακυβέρνηση με κλειστά σύνορα. Για απομονωτισμό, για διαδίκτυο τοπικής εμβέλειας και για μέσα ενημέρωσης που θα μιλούν μόνο για την κάθε χώρα, χωρίς να γνωρίζουμε τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο. Για έλεγχο των γεννήσεων και των θανάτων. Δηλαδή πως θα υπάρχει μια αποχώρηση για μια νέα γέννηση. Μιλά για ταξικές κι επαγγελματικές ζώνες ασφυκτικά κλειστές. Όπου όποιος δεν θα ανταποκρίνεται επαρκώς στις υποχρεώσεις που του έχουν ανατεθεί από τους ιθύνοντες, θα κατρακυλά σε κατώτερη κοινωνική κλίμακα. Για τα ταμεία και τις συντάξεις που δε θα υπάρχουν. Για τον ελεγχόμενο Πολιτισμό. Για το κλείσιμο των συνόρων. Για τον καιαδισμό που θα ορίζει τους πάντες και τα πάντα. Για τη διάβρωση συνειδήσεων, τον εξευτελισμό αξιών, των Θεσμών όπως αυτός της Δικαιοσύνης..Δε θα υπάρχει παρελθόν, ιστορία, παράδοση, βιβλία. Μας μιλά για χάρτα επαγγελμάτων όπου η διακυβέρνηση θα ορίζει τι θα σπουδάσει το κάθε παιδί. Αλλά και για την ακαταλληλότητα. Για μια παγκόσμια διακυβέρνηση όπου χωρίζουν τις χώρες σε βιομηχανικές, αγροτικές, τουριστικές όπως η Ελλάδα. Πολλά χρόνια τώρα σχεδιάζεται η Ελλάδα να είναι μόνο το γκαρσόνι της Ευρώπης. Να μην έχει αγροτική παραγωγή ούτε βιομηχανική ώστε να εξαρτιέται από τους τρίτους. Μήπως δεν το ζούμε; Η παιδεία είναι ανύπαρκτη καθώς διδάσκονται τα απολύτως απαραίτητα και αυτά που εξυπηρετούν τους ιθύνοντες δημιουργούς του. Σ΄ αυτόν τον κόσμο, ζουν όσοι δουλεύουν και για όσο δουλεύουν. Οι υπόλοιποι κρίνονται άχρηστοι. Αυτό που σε ένα βαθμό ζούμε σήμερα αλλά σε ακραία μορφή και κατάσταση. Ακραία τα σενάρια για κάποιους που πιστεύουν ότι ξεπερνούν τη φαντασία. Ακραίο θεωρούσαμε στα παιδικά μας χρόνια το αυτοκίνητο που μιλά και κατευθύνει τον οδηγό αλλά συνέβη. Φανταστικό το βιβλίο για τον ιό που ξέφυγε από τα εργαστήρια της Γιουνάν κι όμως το ζούμε. Γιατί να μην ανησυχήσουμε γι’ αυτά που πολύ δυνατά μας επισημαίνει η συγγραφέας; Όσο τα διάβαζα το στομάχι μου σφιγγόταν. Από το άγχος και την ευθύνη που ένιωσα απέναντι στη νέα γενιά. Και μέσα σ’ αυτό τον φόβο που ζει ο υπαρκτός κόσμος εμφανίζονται οι Α που στόχο έχουν τη διάδοση των ιδεών και των αξιών και έρχονται σε αντίθεση με τις ιδέες του Μανιφέστου και τελικά την ανατροπή του. Με εκπρόσωπο τους την Αντιγόνη. Μια ηρωίδα που τη συμπάθησα πολύ γιατί είναι ακριβώς το πρότυπο του πολίτη που επιθυμώ. Μια επαναστάτισσα που δεν άντεξε να μη μιλά και οργανώθηκε, αντιστάθηκε αλλά και προσέλκυσε πολλούς πολίτες που δεν άντεχαν την καταπίεση. Από την άλλη έχουμε το Πρώτο Χωριό που χτίζεται σε σπηλιές και αποτελείται από πολίτες που δημιούργησαν την Ευτοπία. Ένας αθέατος κόσμος που λειτουργεί με δικαιοσύνη, ισότητα, καλοσύνη, σύμπνοια και αλληλεγγύη, ορθό καταμερισμό και σεβασμό στο περιβάλλον. Καταναλώνει ό,τι παράγει, φροντίζει για την μόρφωση των νέων παιδιών, για την διασκέδαση και για την ανάπτυξή τους. Δεν χρησιμοποιεί χρήματα και όλα ανήκουν σε όλους.. Αγάπησα πολλούς ήρωες, τους θαύμασα και θα ήθελα να συμβιώσω μαζί τους. Τον ζήλεψα αυτόν τον ιδανικό κόσμο και θα ήθελα να είναι υπαρκτός. Μα θα μπορούσαμε να τον διαχειριστούμε; Θα μπορούσαμε να ζούμε μ’ αυτό τον τρόπο; Το καζάνι αρχίζει να βράζει σιγά-σιγά μέχρι να γίνει η έκρηξη. Θα καταφέρουν να μη μείνουν υποχείρια του Μανιφέστου;

Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα που σημάδεψα. Μα θα έγραφα πολλές σελίδες. Κι αυτό θα φανέρωνε πολλά που δεν είναι αναγκαία. Το μόνο που θέλω να πω, να είναι καλοτάξιδο το πρώτο βιβλίο της. Ανυπομονώ να αρχίσω το δεύτερο βιβλίο. «Η φλόγα της επανάστασης». Ποιος είπε πως η ανυπακοή δεν κάνει τον κόσμο ομορφότερο;

"Όλοι μας, μπροστά σ’ αυτόν τον γίγαντα που λέγεται μανιφέστο, νάνοι είμαστε, φυλακισμένοι στην παλάμη του γίγαντα. Μαριονέτες είμαστε που χορεύουμε στον ρυθμό που μας παίζει. Κουρελόχαρτα είμαστε που μας τσαλάκωσε και τώρα μας πετάει στα σκουπίδια….»

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ Λίτσα Κοντογιάννη

Γεγονός είναι πως όσο βαθαίνει και προχωράει η κρίση την οποία ζούμε, τόσο πληθαίνουν και τα ζοφερά σενάρια για το μέλλον, τόσο το δικό μας, όσο και των παιδιών μας.

Σε αυτό το μελλοντολογικό μυθιστόρημα, που έχει πολιτικό-κοινωνικές διαστάσεις, βρίσκουμε πολλά κοινά στοιχεία με το παρών που βιώνουμε και αρχίζουμε να διαισθανόμαστε πως θα επακολουθήσουν πολλά ακόμα με την παγκοσμιοποίηση που πιθανότατα θα μας επιβληθεί.

Γιατί μπορεί να λέμε συνέχεια στον εαυτό μας και στους γύρω μας, πως κρίση είναι θα περάσει, ή, πως τίποτα δεν γίνεται, δυστυχώς αυτό είναι συμβιβασμός, γινόμαστε μοιρολάτρης και παραιτούμαστε, και αυτή μας η στάση έχει πολλά δυσάρεστα επακόλουθα.

Και κακά τα ψέματα, όσο δεν μας αφορούν τα προβλήματα είμαστε αδιάφοροι και κυνικοί και αποτελούμε γρανάζια μιας μηχανής και έτσι καταδικάζουμε τις επόμενες γενιές. Μόλις όμως αρχίζουμε και ξεβολευόμαστε αρχίζουμε δειλά δειλά και αφυπνιζόμαστε.

Οι ήρωες του βιβλίου αυτού, είναι απόλυτα ανθρώπινοι, ολοκληρωμένοι και ολοζώντανοι λόγω της πρωτοπρόσωπης αφήγησης, πρόσωπα καθημερινά, μέλη μιας συνηθισμένης οικογένειας.

Ένα πολύ καλά δεμένο αφηγηματικά μυθιστόρημα που δεν κάνει κοιλιά πουθενά και κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο, και δεν υστερεί σε πλοκή και ανατροπές. Δίνει άφθονη τροφή για προβληματισμό και μας αποδεικνύει περίτρανα πως η οποιαδήποτε αλλαγή ή ανατροπή δεν είναι υπόθεση του άλλου, αλλά αυστηρά δική μας υπόθεση.

Η συγγραφέας δε, δεν διστάζει να παρουσιάσει τη στάση της ελληνικής κοινωνίας στις πραγματικές της διαστάσεις, που βρίσκουν αντιστοιχία και στο παρών.

Ενυπάρχει και το αισιόδοξο και παρήγορο στοιχείο της υπόθεσης, πως όσο άσχημα και απελπιστικά είναι τα πράγματα, πάντα υπάρχει η δράση και η αντίδραση.

Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε πολλές και έντονες καταστάσεις μέσα στα χρόνια της κρίσης. Ζούμε πράγματα που τα αντιλαμβανόμαστε, αλλά νιώθουμε ανίκανοι να τα αλλάξουμε και πράγματα που δεν θα τα καταλαβαίνουμε μιας και υπόγεια και μεθοδικά έχουν κατακλύσει κάθε ίνα της ψυχής μας υπνωτίζοντας μας και φέρνοντας μας μπροστά σε πολλές τετελεσμένες καταστάσεις. Καταστάσεις που μας οδηγούν τελικά στην απώλεια κάθε ίχνους ελευθερίας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Λέμε ότι ξέρουμε τι μας συμβαίνει. Λέμε ότι καταλαβαίνουμε όλες τις αλλαγές στην ζωή μας. Λέμε πως αυτό που βιώνουμε είναι απλά το άλμα προς το μέλλον που έχει μόνο μερικές υποχρεωτικές στερήσεις και δεδομένες απώλειες στην ζωή μας. Λέμε πως μπόρα είναι θα περάσει, και σε λίγο θα έρθει το πολυπόθητο ουράνιο τόξο, που θα φωτίσει και πάλι την ζωή μας. Λέμε ότι ελέγχουμε την κατάσταση με την ανεξάντλητη υπομονή και την απόλυτη αφοσίωση στο σύστημα που έχει αναλάβει να μας βγάλει απο το τούνελ της κρίσης, Είναι όμως έτσι; Όλοι μας υποσυνείδητα γνωρίζουμε πως η άβουλη στάση μας απέναντι στο κύμα της συσσωρευμένης και βίαιας αλλαγής στον τρόπο ζωής μας θα έχει ανυπολόγιστα αρνητικά αποτελέσματα στην πορεία της δικιάς μας ζωής και στο μέλλον των παιδιών μας που αγνοούν το αύριο που τους κτίζει η δικιά μας απάθεια. Μια ζωή σε καταστολή και σε μια εκούσια υποβοηθούμενη και εικονική πραγματικότητα, που μας δίνει λίγες στοχευμένες ανάσες πριν απο το προδιαγεγραμμένο τέλος μας. Και εδώ έρχεται να αλλάξει την ροή της κατάστασης ένα Βιβλίο. Γιατί τα βιβλία αλλάζουν την σκέψη και μπορούν να αλλάξουν την πορεία της ίδιας της ζωής. Το Βιβλίο που σας προτείνω με χίλια να διαβάσετε είναι Ένα Βιβλίο καταγραφής της τραγικής πραγματικότητας που αρνούμαστε να δούμε ρεαλιστικά. Και ένα ξυπνητήρι αναγκαίας αφύπνισης που έχει σκοπό να μην μας αφήσει να μπούμε στο κλουβί που έχει σχεδιάσει το μυαλό της δικιάς μας ανύπαρκτης αντίστασης. Η συγγραφέας Άννη Παπαθεοδώρου με το Βιβλίο της ΕΥΤΟΠΙΑ - Τα χρόνια του Μανιφέστου, που αποτελεί το πρώτο Βιβλίο της Τριλογίας, εντοπίζει και τονίζει με ένα διαφορετικό και ευφάνταστο τρόπο όλα εκείνα τα σημεία που συλλέγοντας τα και αναλύοντας τα, οδηγεί τον αναγνώστη σε μια γόνιμη αναζήτηση. Σε μια αναθεώρηση και σε μια επανεκκίνηση της ίδιας του της σκέψης. Μέσα από μια τυπική οικογένεια, που είναι δεμένη με ισχυρούς δεσμούς αγάπης, αλλά και διαφορετικές οπτικές στα ίδια ζητήματα που την απασχολούν, βιώνουμε μια ιστορία που μας πάει κάπου 40 χρόνια μπροστά. Στο μακρινό μέλλον που όμως δεν είναι και τόσο μακρινό. Τα μέλη της οικογένειας μέσα από τα όσα έχουν βιώσει και αποδεχτεί ύστερα από την επιβολή του Μανιφέστου κάνουν έναν απολογισμό της κατάστασης που έχει αλλάξει ριζικά την ζωή τους. Με λογική ευαισθησία και με μια ξεχωριστή αντικειμενική στάση η συγγραφέας κατορθώνει να γεφυρώσει το χάσμα που φαινομενικά χωρίζει την ιστορία μας από το σήμερα, ρίχνοντας εσκεμμένα τον σπόρο της σκέψης της και τα ψήγματα της κατασταλλαγμένης θεωρίας της σε όλα αυτά που βιώνουμε και αρνούμαστε να δούμε ακολουθώντας σαν πρόβατα τις νόρμες της Παγκόσμιας εξουσίας. Με όμορφο και κατανοητό λόγο. Με προσεγμένη προσέγγιση των καταστάσεων. Με μεθοδικό και διεισδυτικό τρόπο. Με εύστοχους προβληματισμούς και σωστές επισημάνσεις μας οδηγεί στο κέντρο του προβλήματος και στην ουσία της κατάστασης που βιώνουμε και αρνούμαστε να αντιστρέψουμε θεωρώντας ανίκανους τους εαυτούς μας ή περιμένοντας τις λύσεις από άλλους. Μας αναγκάζει να δούμε κατάματα τα σημάδια, να τα αναγνωρίσουμε πλέον και να βγούμε πανηγυρικά από την παρατεταμένη αυταπάτη. Γιατί τι κάνουμε όλοι εμείς τώρα; Ζούμε σε έναν λήθαργο και ακολουθούμε απλά το σχέδιο που άλλοι έχουν χαράξει για μας. Αλλάζουμε ονόματα σε καταστάσεις. Καμουφλάρουμε συναισθήματα ακολουθώντας το τέλειο σχέδιο που σκοπεύει να κατευνάσει και να υπνώσει την κάθε αντίδραση μας με ήπιο τρόπο. Και έτσι εύκολα παγιώνεται η νέα κατάσταση Και μετά αυτή η κατάσταση νομιμοποιείται και μετά συνηθίζεται και μετά γίνεται τρόπος ζωής που τον ακολουθούν οι επόμενες γενιές με αποτέλεσμα μια προσωρινή κατάσταση να γίνει τελικά κατεστημένο και κεκτημένο του συστήματος. Και κανείς δεν παρακάμπτει το κεκτημένο. Κανείς δεν το τολμά να αλλάξει μια πάγια κατάσταση ακόμα και αν αυτή είναι προγραμματισμένη να τον οδηγήσει στην αλλοτρίωση του ίδιου του, του εαυτού. Ο Μάνος και η Άννα η Χαρά και η Γιολάντα ο Σάββας, ο Στέλιος, ο Λουκάς. Ρόλοι ενός βιβλίου Φανταστικής και Επιστημονικής Φαντασίας. Ρόλοι όμως που αγγίζουν την δικιά μας πραγματική υπόσταση. Που φανερώνουν την οικειότητα τους για να προσεγγίσουν το δικό μας πραγματικό και δυσθεώρητο πρόβλημα: την άρνηση μας να καταλάβουμε πως έχουμε βρεθεί σε μια κατάσταση που έχει καταλύσει κάθε στοιχείο προσωπικής επιλογής. Με σωστά ειπωμένες λέξεις. Με συγκλονιστικές εικόνες και συμβολικές παρομοιώσεις η συγγραφέας έχει συλλάβει και έχει καταγράψει όλα εκείνα τα αγκάθια που μας κρατάνε καθηλωμένους σε μια αναπόδραστη πραγματικότητα. Και με την μαγεία της πένας της αλλά και την αστείρευτη ποικιλία της σκέψης της μας γεννάει τρόπους διαφυγής και απόδρασης από όσα έχουν μπλοκάρει το μυαλό μας και από όσα έχουν περιορίσει τις κινήσεις μας. Πόσο αληθινό, πόσο προσιτό και πόσο σκόπιμα καταιγιστικό. Πόσο απρόκλητα αληθινό αφήνει το δικό του αποτύπωμα στην ψυχή μας. Μας δίνει το στίγμα πως είμαστε ακόμα ζωντανοί και πρέπει να βρούμε την θέληση να σκάψουμε στο παρελθόν, να βρούμε την αλήθεια και να φέρουμε στην επιφάνεια το νήμα που μας ενώνει με τον πραγματικό μας εαυτό. Στην εποχή που περιγράφει το βιβλίο δεν υπάρχει ιστορική γνώση. Υπάρχουν μόνο περιορισμοί και καθορισμένες πράξεις και κινήσεις. Οι γεννήσεις ελεγχόμενες, οι θάνατοι και αυτοί ελεγχόμενοι με μια διαδικασία προκλητική απέναντι στην ουσία της ίδιας της ζωής και της ελευθερίας που πηγάζει από αυτή. Τα επαγγέλματα αυστηρά καθορισμένα. Οι μετακινήσεις σχεδόν ανύπαρκτες. Μια ζωή που την διέπουν μόνο κανόνες. Η συγγραφέας χωρίς να το καταλάβουμε και χωρίς να μπορέσουμε να το ελέγξουμε μας φέρνει απέναντι στις ίδιες τις προσωπικές μας ευθύνες. Γιατί Εμείς στο τώρα διαβάζοντας αυτό το βιβλίο πρέπει να βρούμε την διέξοδο σε μια αναζήτηση του μυαλού που θα μας βγάλει από την ατελείωτη πλάνη της νωθρότητας και της αδράνειας. Καταγράφοντας μια εφιαλτική πραγματικότητα στο άμεσο μέλλον μας βάζει στην διαδικασία να αναγνωρίσουμε τα λάθη που καταγράφουν οι κινήσεις μας στο σήμερα. Γιατί σήμερα ξεσπάμε τον θυμό μας στα θύματα και όχι στους θύτες. Αναγνωρίζουμε λάθος τα σημάδια και δεν καταλαβαίνουμε τις διαστάσεις που μπορεί να πάρει η αναβλητικότητα μας και η απαθής στάση μας στο μέλλον. Και το μέλλον δεν ανήκει μόνο σε μας αλλά ανήκει κυρίως και στους απογόνους μας. Μέσα από έναν κόσμο που γεννιέται ξανά. Μέσα από μια Παράλληλη αλήθεια που αναβιώνει στα κρυφά. Που τολμά να ξεφύγει από τις εντολές και τις επιτακτικές συμβουλές. Με έναν μεθοδικό και μοναδικό τρόπο καταφέρνει να ενεργοποιήσει τα κέντρα της σκέψης μας και να ξαναφέρει στην επιφάνεια την κοιμισμένη νοημοσύνη μας. Μια παραμυθένια εξιστόρηση, μιας εφιαλτικής διάστασης που μπορούν να πάρουν οι ίδιες οι πράξεις μας. Που ιχνηλατεί, ακροβατεί και πειραματίζεται στα σημεία των καιρών. Με μάγεψε, με καθήλωσε και με δίδαξε αφήνοντας το δικό του προσωπικό στίγμα στον τρόπο σκέψης μου. Ένα βιβλίο σχεδόν 500 σελίδων που δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αναβλητικότητα και εφησυχασμό και το σημαντικότερο αφήνει ένα γεμάτο αγωνία κενό για την συνέχεια του που θα μας δώσει ακόμα περισσότερη τροφή για σκέψη και για περισυλλογή απέναντι στο προσωπικό μερίδιο της ευθύνης μας έναντι της ανθρωπότητας και της εξέλιξης της. Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσουμε όλοι για να ξυπνήσουμε επιτέλους από τον λήθαργο της αναβλητικότητας μας!!!!!

https://vivlionerga.blogspot.gr/2018/05/blog-post.html