Οι συνεχείς αναφορές σε ταινίες είναι κουραστική.

Όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο του AJ Finn «Η γυναίκα στο παράθυρο» και διάβασα την περίληψη στο οπισθόφυλλο μου έφερε στο μυαλό μια παλιά ταινία του Χίτσκοκ με τίτλο «Σιωπηλός μάρτυρας» – στα αγγλικά Rear Window – του 1954 με πρωταγωνιστή τον Τζέιμς Στιούαρτ. Μια ταινία που για εμένα τουλάχιστον θεωρείται από τα καλύτερα φιλμ μυστηρίου. Αλλά φυσικά Χίτσκοκ ήταν αυτός… Όταν έμαθα ότι ο συγγραφέας είναι λάτρης του Χίτσκοκ και γενικώς των κλασικών ταινιών, των φιλμ νουάρ αλλά και των ιστοριών μυστηρίου αγάπησα ακόμα περισσότερο το βιβλίο του. Και όχι άδικα οφείλω να ομολογήσω.

Πέρα από την αγάπη που τρέφω για τα βιβλία λατρεύω να βλέπω ταινίες στην τηλεόραση. Είναι μια παλιά συνήθεια, όταν παιδί ακόμα, ο πατέρας μου με μυούσε στον κόσμο του κινηματογράφου με υπέροχες ταινίες μιούζικαλ. Μεγαλώνοντας παρακολουθούσα μαζί με τη μητέρα μου – αυτή τη φορά – τις ταινίες του Χίτσκοκ, και όχι μόνο. Κάπως έτσι γνώρισα τον «Σιωπηλό μάρτυρα» και τον αγάπησα. «Η γυναίκα στο παράθυρο» πραγματικά έχει πολλές επιρροές από εκείνο το φιλμ μυστηρίου και κάλλιστα θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια σύγχρονη εκδοχή του αλλά σε έντυπη μορφή αυτή τη φορά.

Πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ με πρωταγωνίστρια αυτή τη φορά μια γυναίκα, την Άννα Φοξ, η οποία είναι παιδοψυχολόγος. Η Άννα τους τελευταίους έντεκα μήνες είναι κλεισμένη μέσα στο σπίτι μετά από ένα γεγονός που έχει κλονίσει την ψυχολογία της. Γνώστης της κατάστασης της, λόγω επαγγέλματος, δεν είναι λίγες οι φορές που θα τη δούμε να μονολογεί ότι δεν είναι σωστό να μπερδεύει το αλκοόλ με τα χάπια που παίρνει αλλά και για την ποσότητα των χαπιών που καταναλώνει. Η Άννα πάσχει από αγοραφοβία και το να βγει έξω από το σπίτι είναι ένα γεγονός που από την ίδια απαιτεί πολύ μεγάλη προσπάθεια καθώς της δημιουργεί κρίσεις πανικού, την έλλειψη του οξυγόνου, εκείνο το πλάκωμα στο στήθος που της κόβει την ανάσα και την αίσθηση του ιλίγγου που την κάνει να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της. Οι μόνες της ενασχολήσεις είναι η παρακολούθηση των γειτόνων της μέσω της φωτογραφικής της μηχανής, οι συμβουλές που δίνει σε άτομα που αντιμετωπίζουν τις ίδιες δυσκολίες με εκείνη μέσω μιας ιστοσελίδας, να παίζει διαδικτυακές παρτίδες σκάκι, να παρακολουθεί κλασικές ασπρόμαυρες ταινίες και να συνομιλεί με τον πρώην σύζυγο της και την κόρη τους.

Στη γειτονιά καταφθάνουν νέοι κάτοικοι. Μένουν στο σπίτι μετά το πάρκο και η Άννα τρέφει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για αυτούς. Τους παρατηρεί σχεδόν καθημερινά μέσα από το φακό της μηχανής της. Τους φωτογραφίζει. Ώσπου μια μέρα θα πέσει στην αντίληψη της κάτι που δεν θα έπρεπε να έχει δει. Θα γίνει η μοναδική μάρτυρας ενός γεγονότος που θα έπρεπε να παραμείνει κρυφό. Ο μικρόκοσμος που έχει επιλέξει να ζει και να κινείται το τελευταίο διάστημα θα παρουσιάσει ρωγμές και θα αρχίσει να καταρρέει φέρνοντας στην επιφάνεια τα καλά κρυμμένα του μυστικά. Που ξεκινά η πραγματικότητα και που σταματά η φαντασία; Ποιος κινδυνεύει και ποιος διατηρεί τον έλεγχο των γεγονότων; Γιατί σε αυτή την ιστορία τίποτα αλλά και κανένας δεν είναι όπως φαίνεται…

Ο Finn έχει μελετήσει με στρατηγικό τρόπο μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια του μυθιστορήματος του και έχει πλέξει μια ιστορία που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον των αναγνωστών μέχρι και την τελευταία του λέξη. Τα κεφάλαια που αναφέρονται στο παρελθόν της Άννας σταματούν σε πολύ καίρια σημεία προκαλώντας μας εκείνη την αγωνία του να συνεχίζουμε να διαβάζουμε για να μπορέσουμε να κουμπώσουμε τα κομμάτια του παζλ που λείπουν απαντώντας στα ερωτήματα που βασανίζουν το μυαλό μας. Παράλληλα όμως θέλουμε να λύσουμε και το μυστήριο που καλύπτει το γεγονός που έπεσε στην αντίληψη της ηρωίδας. Γιατί συνέβη; Ποιος είναι ο υπαίτιος; Ποιο μυστικό πρέπει να έρθει στο φως; Συνέβη στην πραγματικότητα ή όλα είναι στη σφαίρα της φαντασίας ενός παρανοϊκού μυαλού; Η σαρκαστική, αρκετές φορές, αυτοκριτική της πρωταγωνίστριας δηλώνει ότι γνωρίζει απόλυτα αυτό που προκαλεί στον εαυτό της αλλά δεν μπορεί να το σταματήσει γιατί είναι πάνω από τις δυνατότητες της καθώς το σοκ που έχει υποστεί είναι πολύ μεγάλο. Αυτή η δεινή της κατάσταση θα είναι και η αιτία που θα αμφισβητηθεί η κρίση της αλλά και η αξιοπιστία της από τους ανθρώπους που την περιβάλλουν κλονίζοντας ακόμα περισσότερο την ψυχική της αλλά και την πνευματική της ισορροπία.

Για να μπορέσουμε να κάνουμε καλό σχολιασμό του πρώτου βιβλίου του AJ Finn θα πρέπει να αναφέρουμε ότι η ηρωίδα που έπλασε στην ουσία αποτελεί το θηλυκό του alter ego. Ο ίδιος, όπως αναφέρει σε μια συνέντευξη του, παλεύει με την κατάθλιψη σε όλη την ενήλικη ζωή του και την περίοδο που εμφανίστηκε η Άννα Φοξ ήταν και είναι ακόμα πολύ καλά ψυχολογικά. Έτσι καταγράφοντας στο χαρτί την ιστορία της μπόρεσε να κατανοήσει πλήρως τους φόβους της, τα άγχη της, τη θλίψη που την περιβάλλει, το αίσθημα πανικού που την καταλαμβάνει, τις απορίες που εκφράζει στον εαυτό της, τον μπερδεμένο της εαυτό, τα τραύματα που φέρει η ψυχή της. Όλα αυτά του ήταν ιδιαίτερα οικεία, λόγω και της δικής του δεινής κατάστασης – με διαφορετικά συμπτώματα από τα δικά της -, και η απόδοση του χαρακτήρα της Άννας είναι ιδιαίτερα ρεαλιστική ως προς την ένταση των συναισθημάτων της και είναι ένα χαρακτηριστικό που μας κάνει να συμπάσχουμε μαζί της.

Μην σας ξενίσει η αργή του πλοκή καθώς ο συγγραφέας θέλει να περάσει προς τα έξω όλη αυτή τη ζοφερή κατάσταση που ζει η Άννα για να μπορέσουμε να την κατανοήσουμε καλύτερα αλλά και να δούμε, σταδιακά, τι έχει συμβεί στο παρελθόν και τι την οδήγησε στον εγκλεισμό της. Άλλωστε πρόκειται για ένα καθαρόαιμο ψυχολογικό θρίλερ που εστιάζει περισσότερο στο μυαλό των ηρώων αλλά και των αναγνωστών και όχι στην καταιγιστική δράση που εξιτάρει την αδρεναλίνη. Παρ’ όλα αυτά διαβάζεται με εξαιρετικά γρήγορους ρυθμούς λόγω της γλαφυρής γραφής του αλλά και της αναδυόμενης αγωνίας που προκαλεί με το αινιγματικό παρελθόν της γυναίκας στο παράθυρο. Ο κλειστοφοβικός χαρακτήρας του βιβλίου διαφαίνεται μέσα από τις λίγες προσπάθειες της Άννας να βγει έξω από την ασφάλεια του σπιτιού της δημιουργώντας εκείνο το αίσθημα μιας μέγγενης που σφίγγει την καρδιά της αλλά και του μυαλού της που καταβάλλεται από τρόμο και πανικό με φράσεις όπως «Νιώθω το έξω να προσπαθεί να μπει μέσα… Φουσκώνει και πιέζει την πόρτα, σφίγγει τους μυς του, κοπανά το ξύλο. Ακούω την ανάσα του, τα ρουθούνια του που ξερνούν ατμό, τα δόντια του που τρίζουν. Θα με ποδοπατήσει• θα με ξεσκίσει • θα με καταβροχθίσει…», «Ο δρόμος είναι φαράγγι, βαθύ και πλατύ…», «Ακούω τη νύχτα να γρυλίζει. Τη νιώθω να περικυκλώνει τα πνευμόνια μου, να γλείφει τα χείλη της…», «Τώρα η νύχτα έχει γραπώσει την καρδιά μου με τα γαμψά της νύχια. Τη σφίγγει. Θα εκραγεί. Εγώ θα εκραγώ…»

Ένα βιβλίο με έξυπνες ανατροπές, μικρά σε έκταση κεφάλαια και με μια αφήγηση που ναι μεν προχωράει δειλά αλλά περικλείει μέσα της φόβο, ένταση, αγωνία κάνοντας το ένα ιδιαίτερα μεθυστικό ανάγνωσμα που δεν θα μπορέσουμε να το αφήσουμε εύκολα από τα χέρια μας. Γιατί «Η γυναίκα στο παράθυρο» αποτελεί μια επιτομή αφιερωμένη στο έργο του μετρ του τρόμου Άλφρεντ Χίτσκοκ που καθώς το διαβάζουμε περιμένουμε να δούμε τη χαρακτηριστική μορφή της σκιάς του μέσα στις σελίδες του. Συμπεριλαμβάνει όλα εκείνα τα στοιχεία του σασπένς ενός κλασικού νουάρ φιλμ και ενός ψυχολογικού θρίλερ που παίζει με μυαλό μας αποκαλύπτοντας μας απροκάλυπτα ότι ένα σκοτεινό γεγονός δεν είναι παράνοια αν πραγματικά συμβαίνει…

Είκοσι τρεις μέρες από τη ζωή της Άννα Φοξ θα μπορούσε να ήταν ο τίτλος αυτού του βιβλίου. Φυσικά και δεν θα τον προτιμούσα, απλά το αναφέρω γιατί είκοσι τρεις μέρες βρισκόμαστε σε ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον, στο καταθλιπτικό σπίτι της Άννας, ακολουθώντας τις συνήθειές της. Η Άννα Φοξ ζει εκεί, μόνη της, παρέα με το άγχος της, τους φόβους της, την κατάθλιψη, τις ενοχές της, τη θλίψη της, με μόνα ενδιαφέροντα την παρακολούθηση - μέσα από τον φακό Opteka της φωτογραφικής της μηχανής - των γειτόνων της και τις παλιές ασπρόμαυρες κινηματογραφικές ταινίες.Οι μοναδικές φωνές που ακούγονται στο σπίτι της είναι αυτές της Τζούντιθ Άντερσον από τη Ρεβέκκα, του Τζέημς Στιούαρτ και της Κιμ Νόβακ από την ταινία Δεσμώτης του Ιλίγγου, ή του Μπόγκαρτ και της Μπακόλ από τη Σκοτεινή Διάβαση. Οι μόνοι που περνούν το κατώφλι της είναι ο ψυχίατρός της και η φυσικοθεραπεύτριά της.Μέχρι που ανατρέπονται όλα αυτά και ένα ''πλήθος '' ανθρώπων αρχίζει και επισκέπτεται την Άννα.

Η προσοχή της μέσα από τον φακό εστιάζεται κυρίως σε μία οικογένεια, τους Ράσελ.Κλεμμένες εικόνες χρησιμοποιεί η Άννα Φοξ για να αντικαταστήσει τις δικές της που έλειπαν, για να συμπληρώσει κομμάτια του παζλ της ζωής της που είχαν χαθεί. Μιλά καθημερινά με τον σύζυγο και την κόρη της που δεν μένουν πια εκεί, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να εκείνη.'' Μπορώ να ψυχαναλύσω τον εαυτό μου : έχω εντοπίσει σ΄αυτή την πυρηνική μονάδα – σ΄αυτή τη μητέρα, αυτόν τον πατέρα, αυτό το μοναχοπαίδι- μια ηχώ της δικής μου. Ένα σπίτι μακριά, μια πόρτα παρακάτω, είναι η οικογένεια που είχα, η ζωή που ήταν δική μου-μια ζωή που πίστευα χαμένη, οριστικά χαμένη, μόνο που είναι εδώ, στην άλλη ακριβώς πλευρά του πάρκου. ''Τι απ΄όλα όσα ζει η Άννα Φοξ είναι αληθινό; Ποια είναι η πραγματικότητα; Τα λεγόμενά της είναι φαντασιώσεις ή αντικατοπτρίζουν την αλήθεια; Μήπως ο φακός της μηχανής της είναι απλά ένα εργαλείο που τρέφει μια φαντασίωση ;Ο συγγραφέας εμφανίζει την ηρωίδα του να προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ του πραγματικού και του φανταστικού, μεταξύ της λογικής και της παράνοιας. Ρίχνει το βάρος στο να κατανοήσουμε περισσότερο το χαρακτήρα της Άννας κι αυτό είναι μεν καλό για έναν αναγνώστη που λατρεύει την εμβάθυνση στο ψυχολογικό προφίλ ενός ήρωα, αλλά λιγότερο καλό για έναν που προτιμά πιο έντονη δράση και πιο γρήγορη εισαγωγή στην αγωνία που προσφέρουν τα ψυχολογικά θρίλερ.Βέβαια ο Finn γνωρίζοντας, από τον ίδιο του τον εαυτό, τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις ενός αγοραφοβικού και καταθλιπτικού ατόμου, μάς δίνει μια ρεαλιστική εικόνα!​Η καλή γραφή του συγγραφέα, οι μικρές κοφτές προτάσεις, η πρωτοπρόσωπη αφήγηση, δημιουργούν το ασαφές περιβάλλον που κινείται η ηρωίδα, και δίνουν μια κλειστοφοβική, σκοτεινή ατμόσφαιρα, καταφέρνοντας μέσα από τις σκέψεις και τις πράξεις της, να περαστούν σε μας οι φόβοι της, η παράνοιά της και οι κρίσεις πανικού που την κυριεύουν.'' Και τότε έρχεται καταπάνω μου, διογκώνεται, με ταχύτητα, ένας ογκόλιθος από καταπέλτη με χτυπά με τόση δύναμη στην κοιλιά που διπλώνομαι στα δύο. Το στόμα μου χάσκει ορθάνοιχτο. Αέρας εισβάλλει μέσα του. Είμαι ένα άδειο σπίτι, σαπισμένες σανίδες και αέρας που ουρλιάζει. Η στέγη μου καταρρέει βογκώντας…… και βογκώ κι εγώ, γλιστρώ, κατρακυλώ, με το ένα χέρι γραπωμένο στα τούβλα και το άλλο στο κενό. Τα μάτια στριφογυρίζουν : το απειλητικό κόκκινο των φύλλων, ύστερα σκοτάδι. Προσπαθώ να φωνάξω, τα χείλη μου γυαλόχαρτα. ''Ναι μου άρεσε φοβερά η κάπως ''άναρχη'' τοποθέτηση των λέξεων στις σκηνές πανικού της Άννας. Ναι μου άρεσε η έλλειψη συντακτικών κανόνων γιατί έτσι αποτυπώνεται και γίνεται εικόνα σε μας το κάθε βίωμά της εκείνη τη στιγμή.Παρ΄όλο που θα προτιμούσα να μην υπάρχει τόση εστίαση στην καταγραφή της καθημερινότητας της Άννας, μια καταγραφή συνεχιζόμενη σε αρκετές σελίδες – προφανώς για να περαστεί στους αναγνώστες η ζοφερή ζωή της - και να μας έδινε ο συγγραφέας πιο γρήγορα τη δράση και την ένταση, θεωρώ πως είναι ένα καλογραμμένο, έξυπνο και συγκινητικό ψυχολογικό θρίλερ, το βιβλίο Η Γυναίκα στο Παράθυρο, που φέρνει στον αναγνώστη τις καλύτερες στιγμές του Χίτσκοκ. Άλλωστε η ιδέα γεννήθηκε στον συγγραφέα ένα βράδυ που παρακολουθούσε στην τηλεόραση το ψυχολογικό θρίλερ του μεγάλου μετρ του είδους '' Rear Window ''.(Παραγωγή 1954 με πρωταγωνιστές τον Τζέιμς Στιούαρτ και τη Γκρέις Κέλι. )Θετικά στοιχεία :1.Πολύ καλή γραφή2. Σωστή δομή.3. Άριστη αποτύπωση της κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας και της συμπεριφοράς της ηρωίδας, μέσω της πρωτοπρόσωπης αφήγησης.4. Φοβερά ενδιαφέρουσες οι αναφορές σε παλιές ταινίες, για τους σινεφίλ.Όχι τόσο θετικά στοιχεία :Θα μπορούσε να θεωρηθεί αρνητικό στοιχείο για έναν αναγνώστη, που επιθυμεί έντονη δράση από την αρχή, το γεγονός πως θα τη συναντήσει από το μέσον του βιβλίου και μετά.

Από τα καλύτερα αστυνομικά θρίλερ που χώ διαβάσει! !!! Το συνιστώ ανεπιφύλακτα! !!!!

Σε κρατάει σε αγωνία μέχρι την τελευταία του γραμμή