Ιωάννινα, 1943: Λενιώ & Εντίν. Εκείνη Γιαννιώτισσα, εκείνος Εβραίος. Τους χωρίζουν τόσα πολλά, αλλά τους ενώνει ένας μεγάλος έρωτας που τον κρατάνε σαν τον πιο πολύτιμο θησαυρό κρυμμένο από όλους. Ο πόλεμος βρίσκεται προ των πυλών και η τύχη των δυο παιδιών κρατιέται στα χέρια άλλων. Το μόνο που θέλουν είναι να ζήσουν όλη την υπόλοιπη ζωή τους μαζί. Θα τα καταφέρουν;

«Οι ψυχές και οι καρδιές μας θα είναι για πάντα αιχμάλωτες στα μη και στα πρέπει. Θα είναι αιχμάλωτες σαν τα πουλιά μέσα στα σιδερένια τους κλουβιά».

Χωριό Μυροδάφνη, 1960: Θεοδώρα & Κωνσταντής. Η Θεοδώρα από την ημέρα που γεννήθηκε εισπράττει μόνο χαστούκια, μίσος και ταπείνωση από την ίδια της την μάνα. Δεν ένιωσε το μητρικό χάδι και φιλί, την άδολη αγάπη, την τρυφερότητα που κάθε παιδική ψυχή έχει τόσο ανάγκη. Στην προσπάθειά της να απαλλαγεί από την τοξική μητέρα της, την ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή βρίσκει στο πρόσωπο του Κωνσταντή. Παντρεύονται και αμέσως μετά αναχωρούν για την Πελοπόννησο με ελπίδες και όνειρα να φτιάξουν μια όμορφη οικογένεια. Αλλά και εκεί η τύχη δεν έμελλε να τους δείξει το φωτεινό της χαμόγελο.

Ιωάννινα, 2014: Δάφνη & Άκης. Μια σπαραχτική φωνή, αυτή της Δάφνης, πάνω από τον τάφο του αγαπημένου της συζύγου Άκη. Λόγια αγάπης, λόγια πόνου και σπαραγμού που θα έκαναν ακόμα και τις πέτρες να δακρύσουν. Η ζωή έπαιξε μαζί της για ακόμη μια φορά το άσχημο παιχνίδι της. Φαίνεται πως οι κατάρες που μοιράζονταν από το στόμα της γιαγιάς της όλα αυτά τα χρόνια έπιασαν τόπο και πραγματοποιήθηκαν…

Τρεις γυναίκες, τρεις συνεχόμενες γενεές που στη ζωή τους μόνο πόνο και δυστυχία θα γνωρίσουν. Ένα σεντούκι κρυμμένο για χρόνια στο κελάρι του σπιτιού. Μέσα σ’αυτό υπήρχαν μυστικά κλειδωμένα, αλήθειες που δεν ειπώθηκαν, αιχμάλωτες στα σκοτεινά σοκάκια του παρελθόντος, που όταν έρθουν στο φως μόνο πόνο και θάνατο θα σκορπίσουν.

Μια συνταρακτική ιστορία, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα που θα σας αιχμαλωτίσει σε κάθε του σελίδα. Ένα βιβλίο τόσο πλούσιο σε συναισθήματα που δεν θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Πόνος, άσβεστο μίσος, δίψα για εκδίκηση, βία, εκμετάλλευση, ανέχεια, αδικία, κατάρες και θάνατος. Όμως, στο τέλος έρχεται η πολυπόθητη κάθαρση, η λύτρωση, η δικαίωση. Για όλα εκείνα τα λάθη που τους στέρησαν στιγμές ευτυχίας. Για όλες εκείνες τις στιγμές που απλά δεν έζησαν…

Θερμά συγχαρητήρια στην κ. Vasiliki Tsouni για το εξαιρετικό της έργο!!

* Η ζήλια φέρνει μόνο πόνο και μίσος. Πρέπει να μάθεις να αγαπάς αληθινά και να αφήνεις τον εγωισμό σου για λίγο στην άκρη. Στην αγάπη υπάρχει μόνο σεβασμός και κατανόηση. ---------> σελίδα 188

** Το μεγαλείο της ψυχής για να το αποκτήσεις, πρέπει πρώτα να υποφέρεις. Πρέπει να πιάσεις πάτο και έπειτα να στυλώσεις το κορμί σου γερά στη γη και να κάνεις από την αρχή τα πρώτα βήματα. Μονάχα έτσι ξαναγεννιέσαι. ------------------>σελίδα 360

*** Ίσως τελικά πρέπει να υποφέρεις για να νιώσεις τη δύναμη της αγάπης και να καταλάβεις πού μπορεί να φτάσει κάποιος για αυτή. -------------> σελίδα 360

Όλα αρχίζουν στην πόλη των Ιωαννίνων την εποχή που η πόλη ήταν σκλαβωμένη στους Γερμανούς…Αγωνία και τρόμος. Και ένας απαγορευμένος έρωτας, δυο νέοι που ανήκουν σε δυο λαούς, δυο θρησκείες… Και μετά… σκοτάδι και απορία. Τι έγινε; Πού χάθηκαν όλοι;Υπήρχαν ερωτηματικά άλυτα, στόματα κλειστά, πάθη που κρυφόκαιγαν σε μια καρδιά καταξεσκισμένη στην πιο τρυφερή της ηλικία.Η προδοσία για την απόλαυση του απαγορευμένου, η απογοήτευση από το σκληρό και ανάλγητο οικογενειακό περιβάλλον και η απώλεια της αγάπης, έγιναν ένα τραγικό, επικίνδυνο σαράκι ψυχής στους εναπομείναντες πίσω, στα θρύψαλα.Πώς μπορείς να καταλάβεις πόσο πονάει η αγάπη; Πότε μπορείς να κατανοήσεις πόσο αδίκησες όλη σου την ύπαρξη και μαζί της και όλους όσους αγάπησες πολύ, για… ένα πάθος;Συντρίμμια ψυχών, ρημαγμένα όνειρα, πνιγμένες ανάσες, λάθος ξεσπάσματα σε αθώους που δεν έφταιξαν καθόλου… και η λύτρωση; Από πού έρχεται η λύτρωση; Υπάρχει;Η ζωή,… πόσο απρόβλεπτη είναι…Και, ενώ η ιστορία ξετυλίγεται ανάμεσα σε ένα χωριό με μυρωμένο όνομα και στην παραμυθένια πόλη των θρύλων, η νοοτροπία και οι προκαταλήψεις, ιδιαίτερα για το υποτιμημένο γυναικείο πρόσωπο, αλλά και για το λάθος σκεπτικό ως προς το ανδρικό πρότυπο, συνεχίζουν να τσακίζουν και τα τελευταία ίχνη της συνείδησης και να αποτελειώνουν τις ψυχές, που με νύχια και δόντια προσπάθησαν να υπομείνουν και να σταθούν με αξιοπρέπεια.Μα, τι είναι αξιοπρέπεια; Με τι μετριέται; Χάνεται; Μπορεί να κερδηθεί και πάλι; Κι αν το λάθος δεθεί με τη συγγνώμη, η κοινωνία… τι θα πει;Η κοινωνία δεν αναγνωρίζει το έλεος. Θέλει θύματα ο κόσμος. Επιθυμία του αφόρητη, να τραφεί με τα κουτσομπολιά για το κακό του άλλου. Έχει φθόνο η ανθρώπινη κακομοιριά, τρέφει μίσος μεγάλο για κάθε ελπίδα.Μια πονεμένη, ευσυνείδητη αφήγηση όλο το πόνημα της Βασιλικής Τσούνη, γεμάτη πληγές και αγώνες ψυχών, γεμάτο απρόοπτα και περιπετειώδεις ανατροπές. Τόποι αληθινοί καταγράφονται σαν το τέλειο σκηνικό, χαρακτήρες σκιαγραφούνται λιτά, σκληρά, και ψυχογραφούνται λεπτομερώς. Και κάπου εκεί, μέσα στη γενική απελπισία, αναδύονται από το πουθενά οι καλοί ήρωες που κάνουν την ανατροπή, που δουλεύουν ήσυχα για το φως και προσπαθούν να συντρέξουν και να σηκώσουν λιγάκι από το δυσβάστακτο βάρος, το ξένο.Όμως, πόσο δύσκολο να ξαναρχίσεις, όταν η ψυχή έχει αποφασίσει να καταταγεί στους νεκρούς…Δύσκολο, αλλά… ακατόρθωτο;… Όχι! Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, όταν ο άνθρωπος αποφασίζει να αναστήσει το εγώ του σε ένα αλλιώτικο αύριο, απεξαρτημένο από το ζοφερό παρελθόν και ελευθερωμένο από τη γνώμη την αρρωστημένη του απρόσωπου κόσμου.Την ένιωσα την ιστορία ως το πετσί μου, αισθανόμουν να ζω τότε, εκεί, και δε σας κρύβω ότι ήθελα να ήμουν κάπου μέσα σε αυτήν, έστω σαν κομπάρσος, και να μπορούσα να φωνάξω σε όλους όσους, κρυμμένοι πίσω από τα παράθυρα της δικής τους μικρότητας και της άνεσης, βιάζονταν να δικάσουν, να καταδικάσουν και να σκοτώσουν ψυχές…Η ιστορία πέρα για πέρα αληθινή… και διαχρονική… Γιατί όσα συνέβησαν τότε, καθημερινά μπορούν να συμβούν, όσο οι άνθρωποι δεν αποφασίζουμε να αλλάξουμε νοοτροπία.Η καταγραφή των γεγονότων και το αυθεντικό καθρέφτισμα μιας ολόκληρης κοινωνίας, συγκλονιστική. Συγκινήθηκα κι όχι μόνο! Μόλις επέστρεψα στον πραγματικό κόσμο, η καρδιά μου αρνιόταν να ξεχάσει.Πόσα λάθη για το τίποτα. Έτσι, από έναν εγωισμό, από ρατσισμό, από κακία, από πόνο αγιάτρευτο, από σαδισμό… Πόσες ανήλιαγες ζωές μπλεγμένες σε σιδερένια αγκάθια…

Διαβάστε το! Θα σας συναρπάσει και θα σας αφήσει με μια αίσθηση απορίας, γιατί, ενώ μπορούμε να είμαστε καλοί, πολλές φορές διαλέγουμε το αντίθετο; Τι μας φταίει και αναζητάμε αυτά που πονούν και όχι όσα μας δίνουν χαρά;Και, στο κάτω – κάτω, τι είναι αυτό που αναδεικνύει τους πραγματικούς ήρωες του καλού, οι οποίοι δρουν ήρεμα και γλυκά στην αφάνεια;…Γιατί πάντα υπάρχουν μυστικά φώτα πίσω από κάθε σκοτάδι…Βασιλική Τσούνη, μια ολόγλυκια ύπαρξη, μια συγγραφέας που η ταλαντούχα της πένα έχει τη δύναμη να καταγράφει αλήθειες και να φτάνει στο απύθμενο βάθος της ανθρώπινης ψυχής με θάρρος μοναδικό!Πόσο τυχερή που σε γνώρισα, Βασιλική μου, πόσο σε ευχαριστώ για την παρουσία σου στη ζωή μου!Πόσο χάρηκα που επιτέλους διάβασα το βιβλίο σου! Και με έκανε να σας αγαπήσω ακόμα πιο πολύ… Και να θαυμάσω… πολλά!Υποκλίνομαι στους καλούς σου ήρωες με σεβασμό… Ξέρεις, εσύ…Εύχομαι όλα σου τα έργα να έχουν τη μεγαλύτερη επιτυχία. Το αξίζεις!Με συγκίνηση και αγάπη,Π. Μίλτου

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ Λίτσα Κοντογιάννη

Τρεις γενιές γυναικών, τρεις εποχές, τρεις έρωτες. Λάθη, που έγιναν πολύ καλά κρυμμένα μυστικά αλλά μόλις αποκαλύπτονται, συμπαρασύρουν σαν χιονοστιβάδα τα πάντα στο πέρασμά τους και οι ζωές των απογόνων δεν μένουν πια το ίδιο. Τα ψέματα, ο πόνος, οι απώλειες, τους στιγματίζουν ανεπανόρθωτα. Πολύ σοφά είπε ο λαός μας, «αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα».

Ένα μυθιστόρημα που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα με κύριο φόντο τη λίμνη Παμβώτιδα και το Κάστρο. Η ιστορία ξεκινά την εποχή της γερμανικής κατοχής και φτάνει στα δικά μας χρόνια, στα Γιάννενα.

Ένα υπέροχο, ατμοσφαιρικό εξώφυλλο που βάζει τον αναγνώστη στο κλίμα της υπόθεσης. Η δε γραφή είναι λυρική, ρεαλιστική, αλλά και έντονα συναισθηματική παρ’ όλο που πολλές φορές περιγράφει σκηνές σκληρές.

Οι χαρακτήρες είναι απόλυτα ανθρώπινοι, 100% πραγματικοί, με τα ελαττώματά τους, τις αδυναμίες τους, τα προτερήματά και τις ευαισθησίες τους και δεν παραπέμπουν καθόλου σε προϊόντα μυθοπλασίας.

Στην αφήγηση αυτή δεν λείπουν η πλοκή και οι ανατροπές, παραμένει στην ουσία μια ιστορία τρυφερή που σε πολλά σημεία της μας συγκινεί πολύ. Στον επίλογο επέρχεται η κάθαρση και οι ήρωες μας μπορούν πλέον να προχωρήσουν μπροστά, παρά το αβάσταχτο βάρος της κληρονομιάς.