Ανορεκτικά όνειρα της Κίκκας Ουζουνίδου εκδόσεις Οσελότος

Είναι ένα βιωματικό βιβλίο. Η συγγραφέας Κίκκα Ουζουνίδου έγραψε ένα βιβλίο ως κατάθεση ψυχής και το παρέδωσε στις εκδόσεις Οσελότος για να βοηθήσει κι άλλα παιδιά που περνούν το στάδιο της ανορεξίας. Δεν γράφει μέσα στις σελίδες του για τις διατροφικές διαταραχές ούτε για τη βουλιμία. Για τις συνέπειες που είχε στη ζωή της από αυτή τη τιμωρία που επέβαλλε στον εαυτό της. Τα έγραψε για να προλάβει να μη μυρίσουν κι άλλα παιδιά το θάνατο. Να ταυτιστούν μαζί της και να γλιτώσουν. Μπορεί να μην έχει όμορφες σκηνές, όμορφα λόγια που θα μας ταξιδέψουν μέσα από τις 96 σελίδες του αλλά δεν χρειάζεται η λογοτεχνία στη προκειμένη έκδοση. Ένα ράπισμα είναι όλο το βιβλίο στους γονείς, στη κοινωνία, στο σχολείο. Είναι σκληρά τα παιδιά, μιλούν ωμά. Καταγράφει μέσα στις σελίδες του όλο το Γολγοθά που ανέβηκε από τη παιδική της ηλικία. Μεγάλος ο σταυρός στις πλάτες ενός δωδεκάχρονου κοριτσιού. Αυτό το βιβλίο όμως δεν απευθύνεται μόνο στα παιδιά που είναι ανορεκτικά. Απευθύνεται και στους γονείς που δεν είναι έτοιμοι να γίνουν δυστυχώς γονείς, όπως της Κίκκας. Που ο εγωισμός δεν τους αφήνει να γεννηθούν τα παιδιά τους ευτυχισμένα. Που χωρίς να γνωρίζουν τα μπολιάζουν με χαμηλή αυτοεκτίμηση, μελαγχολία και ντροπή. Λέγοντας τους ότι τίποτε δεν κάνουν σωστά και καλά πράγματα, ότι είναι ασχημόπαπα, ότι πρέπει να λειτουργούν ως ρομπότ ικανοποιώντας τα δικά τους απωθημένα. Σίγουρα, διαβάζοντας το, θα δουν ότι έχουν κάνει κάποιο λάθος χωρίς να το καταλάβουν.

Και η Κίκκα έφτασε στην εφηβεία. Μόνη της. Στη χειρότερη ηλικία που το παιδί χρειάζεται τη στήριξη των γονιών και ιδιαίτερα της μάνας. Ξεσπά, θέλει να εγκαταλείψει το σχολείο και τον αγώνα του, Παρασύρεται από τη μελαγχολία της. Η Κίκκα δεν ήθελε να ζήσει χωρίς αγάπη, ένιωθε άδεια, πνιγόταν μέσα στην ανασφάλεια. Δεν είχε μέσα της κανένα φως, παρά μόνο σκοτάδι, καμιά ελπίδα, δεν ήθελε καμιά ανθρώπινη μορφή δίπλα της. Γράφει στο βιβλίο «γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα».

Πώς θα μπορούσε να παλέψει χωρίς να ματωθεί? Τα 32 κιλά που έφθασε ήταν ένα βήμα πριν το θάνατο. Ναι, μύρισε το θάνατο. Μέχρι που μια φωτογραφία με ένα κοριτσάκι έχοντας στο χέρι ένα τριαντάφυλλο ήταν το κλικ για να γλιστρήσει και να τον ξεγελάσει. Ναι, όπως γράφει και η ίδια στο βιβλίο της, είχε χρέος να παλέψει για το παιδάκι με το τριαντάφυλλο. Να του δώσει ξανά πίσω όσα του είχε πάρει. Ένιωσε σιγά-σιγά το φως, την αγάπη. Αγάπη και τη συγχώρεση. «Μόνο όταν αγαπάς κι όταν συγχωρείς απελευθερώνεις αυτό που σε στοιχειώνει.» Σήμερα η Κίκκα είναι ανεξάρτητη, ξέρει τι θέλει, απλώνει απλόχερα την αγάπη. Θα πρότεινα το βιβλίο της Κάκιας Ουζουνίδου για να πάρουν δύναμη τα παιδιά που δεν έχουν δύναμη να αγωνιστούν και κλείνονται στον εαυτό τους τιμωρώντας τον.

«Σταμάτα να εκδικείσαι τον εαυτό σου για πράγματα που δεν ευθύνεσαι και που ποτέ δεν ήταν στο χέρι σου… »