Σαν να βλεπεις ταινια. Διαβαζεται με μια ανασα

Το Σαουθάμπτον πλημμυρίζει στο αίμα. Ένα ζευγάρι νεαρών παιδιών αρχίζει να σκοτώνει κόσμο βάσει ενός καλά οργανωμένου σχεδίου που μόνο στο μυαλό τους υπάρχει και κανείς άλλος δεν μπορεί να μαντέψει. Η Έλεν Γκρέις με το επιτελείο της προσπαθεί να εντοπίσει το κίνητρο, την αφορμή για την οποία ξέσπασε αυτό το λουτρό αίματος ενώ ταυτόχρονα έχει ν’ αντιμετωπίσει την αμηχανία που επικρατεί ανάμεσα στους υφισταμένους της μετά την αθώωσή της εφόσον κάποιοι πίστεψαν στην ενοχή της και την άτυπη κόντρα ανάμεσα στη Σάντερσον και την Μπρουκς, απότοκο της προηγούμενης περιπέτειας. Ποιοι σκοτώνουν και γιατί; Πώς θα ξεφύγουν από την αστυνομία; Πόσο αδίστακτοι είναι;

Η Έλεν Γκρέις λοιπόν αθωώθηκε και ο ένοχος που την είχε παγιδέψει τιμωρήθηκε ενώ ο αστυνομικός της διευθυντής αναγκάστηκε σε παραίτηση για τη σωρεία των λαθών που διέπραξε κατά τη διερεύνηση της υπόθεσης. Στο βιβλίο η ιστορία διαδραματίζεται περίπου έναν χρόνο μετά το προηγούμενο «Φτου και βγαίνω» όπου η Γκρέις, ελλείψει ακόμη αστυνομικού διευθυντή, έχει επωμιστεί περισσότερα καθήκοντα και προσπαθεί να τα βρει με τους υφισταμένους της. Δυστυχώς η στάση της απέναντι στη Σάντερσον που δεν είχε πιστέψει στην αθωότητά της είναι κοφτή, αυστηρή και σχεδόν προσβλητική, ευτυχώς χωρίς να εξυμνεί υπερβολικά από την άλλη την Μπρουκς. Ακόμη χειρότερα, «Είχε καταντήσει όντως μια σιχαμερή παρωδία της επιτυχημένης αξιωματικού που ήταν κάποτε. Είχε χάσει τον έλεγχο πια, είχε γίνει καχύποπτη, εκδικητική και οδηγούσε παραπαίοντας την ομάδα από τη μία αποτυχία στην επόμενη…» (σελ. 192).

Η υπόθεση διαδραματίζεται εντός εικοσιτετραώρου, κάτι που δίνει σασπένς και αγωνία με την Γκρέις και το επιτελείο της να κάνουν αγώνα ενάντια στον χρόνο. Οι δυο νεαροί δολοφόνοι σκιαγραφούνται ρεαλιστικά και το καλά καταστρωμένο σχέδιό τους αποκαλύπτεται σταδιακά, χαρίζοντας άφθονη ανατριχίλα. Ο συγγραφέας δοκιμάζει μια διαφορετική μέθοδο αφήγησης για να παρουσιάσει δυστυχισμένα πλάσματα που παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους και δείχνει πόσο άσχημα και βαθιά μπορεί να επηρεάσει η συμπεριφορά ενός γονιού το παιδί, ειδικά αν αυτό χρειάζεται ψυχιατρική βοήθεια. Η Σάντερσον υπερβαίνει εαυτόν για να γίνει επιτέλους αρεστή στην Γκρέις κι αυτό θα έχει μια άσχημη κατάληξη για τη συνεργασία τους. Τέλος, η αδίστακτη δημοσιογράφος Εμίλια Γκαρανίτα γύρισε σαν τη βρεγμένη γάτα στην εφημερίδα του Σαουθάμπτον όπου εργαζόταν πριν πάρουν τα μυαλά της αέρα και λόγω δυσμένειας μόνο τη στήλη με τα φαρμακεία που δε γράφει! Σύντομα όμως θα της δοθεί η ευκαιρία να ανακατευτεί και σε αυτήν την υπόθεση, κάνοντας τα πράγματα «λίγο» χειρότερα!

Το μυθιστόρημα έχει ανατροπές, κλιμάκωση αγωνίας και αληθινούς χαρακτήρες, μετά λύπης μου όμως διαπίστωσα πως η Έλεν δεν είναι πια ο ολοκληρωμένος χαρακτήρας που αγάπησα από την αρχή. Έχει ένα σκληρό και δύσκολο παρελθόν, το οποίο αντιμετώπιζε με το ξέσπασμα του πόνου μέσω σαδομαζοχιστικών παιχνιδιών. Με τη διάλυση της ζωής της από τον άνθρωπο που την παγίδεψε, στο «Μ’ αγαπά δεν μ’ αγαπά» η επιθεωρήτρια είναι άλλη μια αστυνομικός που λύνει μια κινηματογραφικά και γρήγορα γραμμένη υπόθεση, στα μάτια μου μονοδιάστατη περσόνα, χωρίς αυτό το κάτι που με συντρόφευε από την αρχή των ιστοριών της. Έχω την αίσθηση πως ο χαρακτήρας εγκαταλείπει τον συγγραφέα (κι όχι το αντίθετο), δείχνει σχεδόν παραιτημένη, τυπική, διεκπεραιωτική και λυπήθηκα αφάνταστα. Αν δεν υπάρξει άλλο βιβλίο με την Έλεν Γκρέις δε θα παραξενευτώ καθόλου. Από την άλλη, η προσωπικότητά της χάρη στα γεγονότα και τις εξελίξεις του βιβλίου αλλάζει, παύει να είναι όπως έγραψα πριν καχύποπτη, εκδικητική και κοντόφθαλμη και παραδέχεται τα μειονεκτήματά της, κάτι που δείχνει πως το μυθιστόρημα ολοκληρώνει έναν κύκλο ενώ ταυτόχρονα ο συγγραφέας έχει τον νου του να αποφύγει ελαφρότητες ή βιασύνες.

Το «Μ΄αγαπά δεν μ’ αγαπά» είναι ένα συναρπαστικό και γρήγορο ανθρωποκυνηγητό που δε με άφησε να πάρω ανάσα ενώ ταυτόχρονα μου έδωσε μια διαφορετική, σχεδόν μισή Έλεν Γκρέις, γεμάτη ανθρώπινα μειονεκτήματα που κάποια στιγμή λόγω των γεγονότων εξαλείφονται και μεταβάλλονται. Αναρωτιέμαι, θα έχουμε νεότερα αυτής της γυναίκας ή εδώ έχουμε το κύκνειο άσμα της;