Το τρίπρακτο δράμα "Ο ήχος του κώδωνος" είναι το σημαντικότερο, από τα ευρισκόμενα, θεατρικό έργο του Γιάννη Σκαρίμπα (1893-1984) και ένα άγνωστο αριστούργημα της νεοελληνικής δραματουργίας. Η δικαστική του περιπέτεια, το 1943, και η απόρριψή του από τις Κρατικές σκηνές συνηγορούν σήμερα στον μύθο ενός σκηνικού φαντάσματος, ενός "αόρατου θιάσου" που έρχεται από την Χαλκίδα.

Η επίσημη παράστασή του, 1969, από τον θίασο Γ. Εμιρζά στο Πειραματικό Θέατρο της Μ. Ριάλδη, επαινέθηκε από σημαντικά πρόσωπα των Γραμμάτων. Ωστόσο, παραμένει, ακόμη και ως τίτλος, έργο αμάρτυρο και άγνωστο.

Ως προς το τυπικό της πλοκής το έργο μπορεί να τοποθετηθεί πλάι στα ομόθεμα έργα του Ερρίκου Ίψεν, ενώ δείχνει εξαιρετική αντοχή στη σύγκρισή του με έργα του Λουίτζι Πιραντέλλο και Σόμερσετ Μωμ. Η μεγάλη του, ωστόσο, αρετή και ο ρυθμιστής της πλοκής είναι η γλώσσα του που ακροβατεί τολμηρά, υπακούοντας σε άλλων καιρών αισθητικά μέτρα, πάνω από τα γραμματικά και σημαντικά στερεότυπα του μεταπολεμικού αστικού, πολεοδομικού σχεδιασμού.