Η συγγραφέας Σταυρούλα Κατσιλομήτη, παραθέτει την προσωπική της μαρτυρία και ό, τι ακριβώς βίωσε κατά τα έτη 1917 - 1919 - 1922, όπως αναγράφεται στον υπότιτλο του βιβλίου της. Η μαρτυρία της είναι αυθόρμητη αλλά και συγκρατημένη. Καταγράφει τα γεγονότα με απλότητα, χωρίς υπερβολές, συναισθηματική φόρτιση, φανατισμό. Φανερώνει την προσωπική και οικογενειακή της συμπάθεια προς τους "άσπρους" όπως αναγραφεί τον τσαρικό στρατό, και δεν κρύβει την ελπίδα της για σύντομη ανατροπή των Μπολσεβίκων. Παρά το γεγονός ότι προτιμούσε το προηγούμενο καθεστώς, καθώς δεν είχε πολιτικές γνώσεις, ούτε γνώριζε προσωπικά τις ζυμώσεις που συνέβαιναν, τον υποκινούμενο αναβρασμό και τις πολιτικές ανακατατάξεις, υπέθετε μόνον ότι στην ενδοχώρα οι λαϊκές μάζες πεινούσαν και υπέφεραν από τον εμφύλιο πόλεμο για την επικράτηση των Λευκών ή των Κόκκινων. Αντιλαμβανόταν πολύ καθαρά, ότι ο απλός λαός δεν γνώριζε, ούτε κατανοούσε όσα καινούργια άκουγε. Ανήκε σε εύπορη οικογένεια της ελληνικής διασποράς, που με την τίμια εργασία τους είχαν προκόψει. Αγαπούσε την χώρα που τους φιλοξενούσε, την εκθειάζει συχνά διότι τους δημιούργησε τις προϋποθέσεις μιας άνετης ζωής, μα πάντα στο μυαλό της, η πραγματική της πατρίδα ήταν η Ελλάδα της, που έφερε μέσα στην ψυχή της με νοσταλγία και αγάπη, ως γη της επαγγελίας.