Πρόκειται για κείμενο, που με τις πολλές του επαναλήψεις και τον υπέροχο γλωσσικό του ρυθμό, επιδρά σαν ναρκωτικό, αν το διαβάσει κανείς μονομιάς. Οι γλωσσικές του εκφράσεις μοιάζουν να αναπαράγουν ακόμα περισσότερη γλώσσα, και αν πιστέψει κανείς την ίδια την ποιήτρια, το "Αυτό" γράφτηκε εντελώς τυχαία: Όταν έστειλε το 1967 το μυθιστόρημα "Αζόρνο" στον εκδότη, διαπίστωσε ότι "Αυτό ήταν". Αυτή η πρόταση έγινε και το έναυσμα της εν λόγω ποιητικής συλλογής:
"Αυτό. Αυτό ήταν. Έτσι άρχισε. Αυτό είναι. Συνεχίζει. Κινείται. Πιο πέρα. Γίνεται. Γίνεται αυτό, αυτό κι αυτό. Πάει πιο πέρα απ’ αυτό. Γίνεται άλλο. Γίνεται πιο πολύ. Γίνεται κάτι. Κάτι καινούριο. Κάτι όλο και πιο καινούριο. Γίνεται αμέσως τόσο καινούριο όσο δε γίνεται. Προχωράει. Σουλατσάρει. Αγγίζει, αγγίζεται. Συλλαμβάνει σκόρπιο υλικό. Μεγαλώνει όλο και περισσότερο".

Παρά τον μετριοπαθή τίτλο πρόκειται για μια πλούσια σε έκταση ποιητική συλλογή, γύρω στις 250 σελίδες, κάτι σπάνιο για το εν λόγω είδος γραφής. Παρά την έκτασή του το "Αυτό" δεν είναι χαοτικό, ούτε δυσανάγνωστο, απεναντίας έχει μια πολύ αυστηρή συνοχή. Συνολικά η ποιητική συλλογή διαιρείται σε τρείς κύριες ενότητες -τον Πρόλογο (526 στίχοι), το Λόγο και τον Επίλογο (528 στίχοι), οι οποίες αποτελούν το μεγαλύτερο τμήμα του έργου και με τη σειρά τους υποδιαιρούνται σε τρεις δραματουργικές ενότητες: τη Σκηνή, το Κείμενο και την Δράση, που και αυτές με τη σειρά τους διαιρούνται σε οκτώ κατηγορίες (συμμετρίες, μεταβατικότητες, συνέχειες, συνεκτικότητες, μεταβλητότητες, επεκτάσεις, ακεραιότητες, καθολικότητες), που η Ίνγκερ Κρίστενσεν δανείζεται από τη διδασκαλία του Δανού γλωσσολόγου Βίγκο Μπρένταλ (Viggo Brondal). Η Ίνγκερ Κρίστενσεν χρησιμοποιεί δηλαδή τους αριθμούς 3 και 8 σαν γενικές αρχές σύνθεσης, σαν μαθηματικό σύστημα, όπου εκτυλίσσεται το κείμενο. Το σύστημα ως λογοτεχνικό εργαλείο παίζει αποφασιστικό ρόλο για το έργο της Ίνγκερ Κρίστενσεν -ειδικά για την ποιητική της συλλογή "Αλφάβητο" του 1981.

Το πρώτο-πρώτο "Αυτό" του Προλόγου δείχνει σαν ένα υλικό που, εν δυνάμει, μπορεί να μετατραπεί σε οτιδήποτε. Εισάγει μια γλωσσική, και ταυτόχρονα φυσική δημιουργική διαδικασία, που γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρη και διαφοροποιημένη, καθώς η "μηχανή στησίματος" του ποιήματος απλώνεται.
Για την Ίνγκερ Κρίστενσεν τα στενά όρια του συστήματος δεν αποτελούν τροχοπέδη. Κατά παράδοξο τρόπο το σύστημα ενεργεί δημιουργικά - σαν γεννήτρια. Το σύστημα ναι μεν στερεί από την ποιήτρια ένα κομμάτι της καλλιτεχνικής της ελευθερίας, αλλά ταυτόχρονα η γλώσσα της αποκτά ένα βαθμό ανεξαρτησίας, καθ’ ότι ξαφνικά το σύστημα και η γλώσσα συνθέτουν το ποίημα. Αυτός ο τρόπος χρήσης του συστήματος είναι ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του έργου της Ίνγκερ Κρίστενσεν, όμως την συνδέει επίσης με άλλους ποιητές της εποχής της, και το λογοτεχνικό ρεύμα, που είχε πάρει το όνομα "ποίηση συστήματος".