Ο χειμώνας του Γκούντερ του πεζογράφου, ποιητή, δοκιμιογράφου, κριτικού λογοτεχνίας και πανεπιστημιακού καθηγητή Χουάν Μανουέλ Μάρκος αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα πεζογραφήματα της σύγχρονης παραγουανής λογοτεχνίας, μεταφρασμένο σε περισσότερες από 40 γλώσσες μέχρι σήμερα. Ο ίδιος ο Μάρκος θεωρείται, σύμφωνα με πολλούς κριτικούς, ο σπουδαιότερος λογοτέχνης της Παραγουάης, μετά τον Αουγούστο Ρόα Μπάστος, και συγκαταλέγεται στους μεταμοντέρνους συγγραφείς της Λατινικής Αμερικής.

Η ιστορία εκτυλίσσεται στην πόλη Κορριέντες της Αργεντινής, όπου περιγράφεται η ζωή δύο οικογενειών. Αυτής του καιροσκόπου δικηγόρου Εβαρίστο Σαρριά-Κιρόγα, και αυτής του Φρανσίσκο Χαβιέρ "Πάντσο" Γκούντερ, γιου Γερμανών μεταναστών στην Παραγουάη. Από την αρχή διαφαίνεται μια σχέση ανάμεσα στις δύο οικογένειες, με τη φιλία μεταξύ της κόρης του Εβαρίστο Κιρόγα, Βερόνικα, και της Σολεδάδ, ανιψιάς του Γκούντερ. Η σχέση αυτή γίνεται όλο και πιο στενή μέσα από διάφορα γεγονότα και, ιδιαίτερα, μετά τον τραγικό θάνατο του Αλμπέρτο, αδελφού της Βερόνικα και εραστή της Σολεδάδ, για τον οποίο κατηγορείται άδικα η Σολεδάδ. Από το σημείο αυτό και έπειτα, ο συγγραφέας εστιάζει στην προσπάθεια του Γκούντερ να σώσει την ανιψιά του και στη μεταστροφή του, μέσα από αυτήν τη διαδικασία, από ένα υπερσυντηρητικό τραπεζίτη σε έναν άνθρωπό που παράτησε τα αξιώματά του για να ζήσει στην Παραγουάη μια πιο απλή, πιο δύσκολή, αλλά και πιο ευτυχισμένη ζωή. Όπως χαρακτηριστικά λέει ο Γκούντερ στο λόγο που έβγαλε στην κηδεία του στρατηγού Γκονσάλες: "Μιλάω αποκλειστικά προσωπικά, χωρίς να εμπλέκω το σωματείο των κουρέων ούτε κάποιο άλλο οργανισμό, και ακόμα περισσότερο αυτόν του οποίου ξέρετε ότι είμαι διευθυντής, δεδομένου ότι σήμερα το πρωί παραιτήθηκα για να επιστρέψω στην Παραγουάη για να δω σε τι μπορώ να φανώ χρήσιμος εδώ. Εμένα ποτέ δε με ενδιέφερε η πολιτική και δεν μπορώ να καταλάβω τους πολιτικούς, που περνάνε όλη τους τη ζωή με τρομακτικές θυσίες για να φθάσουν να γίνουν πρόεδροι και να τους υμνούν όπου πάνε για μερικά χρόνια. Μου φαίνεται ότι αποτελεί σπουδαιότερο λόγο ικανοποίησης για κάποιον το να νιώθει ανώνυμος πολίτης ανάμεσα σε τετρακόσια εκατομμύρια Λατιναμερικάνους, παρά να είναι πρόεδρος οποιασδήποτε από τις ψευτοδημοκρατίες μας. Αλλά, τελικά, εγώ γυρίζω τώρα στην Παραγουάη, γιατί είναι η πατρίδα μου".