Μια νέα κοπέλα βρίσκεται κρεμασμένη από τις μεγάλες κεραίες κινητής τηλεφωνίας στη Σάμο. Είναι αυτοκτονία ή φόνος; Ένα σημείωμα που βρίσκεται στο σπίτι της παραπέμπει σε αυτοκτονία. Είναι όμως ;Η Μαρία Γεωργίου η νεαρή αστυνόμος, ηρωίδα και στο πρώτο βιβλίο της Έρης Ρίτσου, αναλαμβάνει να ρίξει φως στην υπόθεση.Δεν έχω διαβάσει το προηγούμενο βιβλίο ‘’Ο νεκρός δολοφονήθηκε ‘’, όπου πρωταγωνιστούσε η ίδια η ηρωίδα, αλλά αυτό καθόλου δεν με δυσκόλεψε γιατί δύο τρεις απλές αναφορές με έφεραν άνετα στο κλίμα. Το μόνο κακό είναι πως δεν γνωρίζω, κατά πόσον η ηρωίδα είναι, σ΄αυτό το βιβλίο, επηρεασμένη από τα προσωπικά της ζητήματα και δεν συγκεντρώνεται ψυχή τε και σώματι στη νέα υπόθεση ή αν είναι από τη συγγραφέα στημένος έτσι ο χαρακτήρας της από την αρχή.Η γραφή είναι άνετη, κυλά απρόσκοπτα με έναν τόνο που μόνο στον προφορικό λόγο τον συναντάμε, κι αυτό κάνει την αφήγηση πιο άμεση και πιο ρεαλιστική θα έλεγα. Γενικά όλο το μυθιστόρημα διέπεται από έναν ρεαλισμό, μιας και δεν συναντάμε υπέρ-ήρωες αστυνόμους να οσμίζονται και να λύνουν την υπόθεση..Θα ήταν, απόλυτα, δεκτό αυτό, αν δεν φτάναμε στα άλλα άκρα.Δεν γνωρίζω αν η συγγραφέας θέλησε να βάλει νότες ράθυμες στις ενέργειες των αστυνομικών του νησιού, δεν γνωρίζω αν θέλησε να δείξει τα λάθη τους, τις αβλεψίες τους και μετά φυσικά την επανόρθωση όλων αυτών, για να μας δώσει μια ρεαλιστική εικόνα της επαρχιακής αστυνομίας, ή όλο αυτό βγήκε αβίαστα.Θέλω να πιστεύω πως ισχύει το δεύτερο για να αισθάνομαι λίγο περισσότερο ασφαλής!Μπαίνοντας και στα χωράφια του κοινωνικού μυθιστορήματος η Έρη Ρίτσου με το Κάτι κρέμεται εκεί ψηλά, δίνει τη βαρύτητα που χρειάζεται σε κοινωνικά θέματα που ταλανίζουν τον τόπο μας και δη μια μικρή επαρχιακή πόλη. Άλλωστε αυτό δεν είναι ένα κύριο χαρακτηριστικό της μεσογειακής αστυνομικής λογοτεχνίας;Από την άλλη πλευρά, δεν θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω σαν ένα καθαρόαιμο αστυνομικό μυθιστόρημα, δεν έχει την ένταση που θα επιθυμούσα, τουλάχιστον εγώ, τις ανατροπές που φέρνουν τα πάνω κάτω, όπως επίσης λείπουν το μυστήριο και οι γρίφοι. Οδηγήθηκα πολύ νωρίς στον ή στους δολοφόνους. Ίσως πάλι και να με ξένισε η κάπως αργή αντίδραση της αστυνομίας στο κάθε τι που προέκυπτε ή να με παραξένεψαν οι αβλεψίες και τα λάθη τους, όπως ανέφερα πιο πάνω. Ακόμη και όταν επρόκειτο να ενημερώσουν ο ένας τον άλλον για κάτι φοβερά σημαντικό που προέκυπτε, περίμεναν να συναντηθούν αργότερα στο γραφείο, σαν να μην υπάρχει η κινητή τηλεφωνία στη ζωή μας, που σε τέτοιες στιγμές βοηθάει για τη λήψη γρήγορων αποφάσεων και ενεργειών.Αν θέλετε ένα ήπιο αστυνομικό μυθιστόρημα με κοινωνικές αναφορές και προεκτάσεις, με καλό, σωστό και άμεσο λόγο, τότε θα μείνετε ευχαριστημένοι από την τελευταία περιπέτεια της Μαρίας Γεωργίου! Θετικά στοιχεία :1.Πολύ άνετη και απρόσκοπτη γραφή2.Αφηγηματικός λόγος, λιτός, άμεσος.Αρνητικά στοιχεία :1.Ήπιες ανατροπές. Για άλλους αναγνώστες μπορεί να θεωρηθεί θετικό στοιχείο.2.Αργή ροή σε σημεία που αφορούν την έρευνα για τη διαλεύκανση του εγκλήματος.

Στο νησί που αφήσαμε τη νεαρή αστυνομικό Μαρία Γεωργίου στο προηγούμενο βιβλίο, «Ο νεκρός δολοφονήθηκε», μια κοπέλα βρίσκεται απαγχονισμένη σε έναν λόφο, να κρέμεται από κεραίες κινητής τηλεφωνίας. Η κοπέλα ήταν νέα και έγκυος, άρα γιατί αυτοκτόνησε; Μήπως τελικά ήταν μια καλοσχεδιασμένη δολοφονία; Και αν ναι, ποιος τη σκότωσε και γιατί;

Η υπόθεση είναι ενδιαφέρουσα, με αρκετές ανατροπές και εκπλήξεις. Η συγγραφέας χτίζει σταδικά την προσωπικότητα της νεκρής και συστήνει στον αναγνώστη τα πρόσωπα που σχετίζονταν με αυτήν, καθώς και τον τρόπο αλληλεπίδρασης και αλληλεπιρροής. Σιγά σιγά οι ενδείξεις γίνονται αποδείξεις ενώ ταυτόχρονα η παρατηρητικότητα της Μαρίας Γεωργίου βοηθάει σε κάποιες κρίσιμες στιγμές. Έξυπνος ο χειρισμός να ριχτεί το βάρος της ιστορίας σε μια υπόθεση, μόνο και μόνο για να εμπλουτιστεί αυτή και να αποσυρθεί από το προσκήνιο, μιας και ο βασικός κορμός του βιβλίου είναι εντελώς διαφορετικός, απόλυτα συνυφασμένος όμως με αυτήν.

Το κείμενο δεν είναι κακό, ας μου επιτραπεί όμως να εκφράσω κάποιες αντιρρήσεις. Το λεξιλόγιο μου φάνηκε φτωχό, μιας και επαναλαμβάνονταν λέξεις είτε στην ίδια παράγραφο είτε στην ίδια πρόταση. Για παράδειγμα: «-Λοιπόν, τι θα μπορούσατε να μας πείτε για τη σχέση σας; …-Τη σχέση μου; Για ποια σχέση μου θέλετε να σας πω; Για μια σχέση που νόμιζα πως είχα αλλά δεν είχα τελικά; -Κύριε Δούκα, δε μας ενδιαφέρουν οι σχέσεις που νομίζατε πως είχατε. Μας ενδιαφέρει η σχέση που είχατε με την…-Μα δεν είχα κανενός είδους σχέση με την…» (σελ. 111). Ή: «Τη βοήθειά σας ζητάμε. Αυτό είναι όλο. Αν μας την αρνηθείτε, τότε φυσικά θα έχουμε λόγους να πιστεύουμε πως έχετε λόγο που την αρνείστε» (σελ. 105). Επίσης, αν και από την αρχή μου χτύπησαν κάποια πράγματα που θα έπαιζαν σίγουρα ρόλο στην εξέλιξη της υπόθεσης και όντως έτσι έγινε, το σκεπτικό της Μαρίας Γεωργίου ήταν σε εντελώς εσφαλμένο δρόμο. Άνθρωποι είμαστε και κανείς δε σκέφτεται το ίδιο με τον άλλον όμως μου φάνηκε πολύ έντονη η διαφορά της πραγματικότητας από τον τρόπο σκέψης της πρωταγωνίστριας.

Για τον ίδιο λόγο μου φάνηκαν είτε υπερ-απλουστεμένες κάποιες καταστάσεις ώστε να κλείσουμε γρήγορα, αναίμακτα και χωρίς πολλές σελίδες την ιστορία είτε χοντρά τα λάθη που έγιναν κατά τη διάπραξη του εγκλήματος (τα οποία λάθη σωστά η συγγραφέας άρχισε να παρουσιάζει στον αναγνώστη τμηματικά). Προς Θεού, δεν το παίζω έξυπνος αλλά ακόμη κι ο δολοφόνος κάνει λάθη, μόνο που σε αυτό το βιβλίο παραήταν οφθαλμοφανή. Τέλος, δε μου άρεσε το στυλ της συγγραφέως. Εκτενείς παράγραφοι, με περιγραφή των σκηνών που διαδραματίζονταν σε εκείνες τις σελίδες, και όχι παραστατικότητα και ενάργεια, ώστε ο αναγνώστης να έχει τον χρόνο να στήσει μόνος του τα γεγονότα στη φαντασία του. Ποσοστιαία, οι διάλογοι και οι περιγραφές είναι ανισομερή.

Το «Κάτι κρέμεται εκεί ψηλά» είναι ένα καλό αστυνομικό μυθιστόρημα που θα μπορούσε να είχε αναπτυχτεί διαφορετικά και να κεντρίσει ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον μου. Καλή ιστορία, σωστή ανάπτυξη της πλοκής, δυστυχώς με ελάχιστη σκιαγράφηση των χαρακτήρων, αν εξαιρέσεις τη Μαρία, που η ζωή της συνεχίζεται από το προηγούμενο βιβλίο και τώρα πρέπει να αντιμετωπίσει κάποιες συνέπειες και να πάρει αποφάσεις για τη ζωή της. Μέχρι το τελευταίο κεφάλαιο δε με ενόχλησαν οι ελάχιστες αναφορές στο προηγούμενο βιβλίο, που δεν το έχω διαβάσει, όμως το τέλος ήταν η ολοκλήρωση του πρώτου βιβλίου κι έτσι δεν κατάφερα να μπω στην ουσία των ζωών των πρωταγωνιστών, μιας και είναι απαραίτητο να είχα διαβάσει το «Ο νεκρός δολοφονήθηκε».