Στη σειρά Μεγάλες αφηγήσεις εντάσσονται έργα-ορόσημα της παγκόσμιας πεζογραφίας· έργα συγγραφέων που έσπασαν το φράγμα του χρόνου και αξίζει να διαβάζονται από όλους ως μέρος μιας συναρπαστικής επικαιρότητας που μας αφορά.

Το Μοναστήρι της Πάρμας του Σταντάλ καθόρισε το ίδιο το μυθιστορηματικό είδος και θεωρείται από πολλούς το σημαντικότερο γαλλικό μυθιστόρημα του 19ου αιώνα. Πρόκειται για ένα αφηγηματικό παραλήρημα νεανικής τόλμης και πάθους με φόντο τα χρυσαφένια τοπία της Ιταλίας μέσα και έξω από τον ναπολεόντειο κόσμο. Ο έρωτας, οι συνωμοσίες, η τέχνη της μηχανορραφίας και η πολιτική μαζί με όλα σχεδόν τα ανθρώπινα προτερήματα και ελαττώματα διεκδικούν το μερίδιό τους σε έναν καταιγισμό μικρών και μεγάλων επεισοδίων.

Πρωταγωνιστεί ο ευειδής νεαρός αριστοκράτης Φαμπρίτσιο ντελ Ντόγκο, η αμίμητη θεία του κόμισσα Σανσεβερίνα, ο δισυπόστατος κόμης Μόσκα και η Κλέλια ντελ Κόντι, μια ιδεατή κορασίδα. Πάνω απ’ όλα όμως πρωταγωνιστεί η στιβαρή φιγούρα του Σταντάλ που κοιτάζει από ψηλά και ενορχηστρώνει μεγαλοφυώς το αριστούργημά του.

Μυθιστόρημα αφιερωμένο στην αγέρωχη νιότη, στη δύναμη του έρωτα μα και στο τραγικό μεγαλείο του ανθρώπου όταν αυτός αναμετράται με τον πόλεμο, τον θάνατο και τον θεό του.

Για πολλούς "Το Μοναστήρι της Πάρμας" δεν είναι μόνο το magnum opus του Σταντάλ, αλλά και το μείζον γαλλικό μυθιστόρημα του 19ου αιώνα. Η σημασία του για τον κόσμο της λογοτεχνίας είναι ακόμα μεγαλύτερη αν λάβουμε υπόψη τον επιδραστικό ρόλο του στο τολστοϊκό σύμπαν. [...] Για τον τρόπο που υποδέχτηκε η κριτική το Μοναστήρι της Πάρμας αρκεί το άρθρο του νεαρού τότε Μπαλζάκ, που αποτέλεσε έκτοτε επωδό της πρώτης έκδοσης. Μαζί με την απάντηση του Σταντάλ αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της στανταλικής ποιητικής. Όταν ο Μπαλζάκ ομολογεί πως διάβασε τρίτη φορά το μυθιστόρημα, δεν ψεύδεται. Είναι τόσο ενδελεχής η κριτική ματιά του, ώστε δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό. Άλλωστε συνάδει με την παρότρυνση του βρετανού λόγιου Σίριλ Κόνολι, ο οποίος επιμένει ότι κάθε σπουδαίο λογοτεχνικό κείμενο γράφεται για να διαβαστεί τουλάχιστον δύο φορές.

(από τον πρόλογο του Δημήτρη Στεφανάκη)

"Φεύγει η ζωή, γι’ αυτό κι εσύ μην κάνεις τον δύσκολο στην ευτυχία που σου παρουσιάζεται, κοίτα να χαρείς".