Χρόνια τώρα ο Μάνος Ελευθερίου μελετάει τον Άμλετ, τους μονολόγους, τις μεγάλες σκηνές στις παλιές, μυθικές μεταφράσεις του Περβάνογλου και του Δαμιράλη.
Μετράει φόνους, βλέπει τα αίματα, το φαρμάκι, το δηλητήριο να στάζει, να κυλά, να μπαίνει στη φλέβα με τον ασπασμό, με το φιλί. Το αδελφικό. Ο Μάνος Ελευθερίου γνωρίζει τον Άμλετ από στήθους. Έρχεται σαν σκιά, σαν φάσμα, σαν όνειρο με το φάντασμα του πατέρα, να μας θυμίσει πως ο Άμλετ είμαστε εμείς. Μόνο που έχουμε ξεχάσει τον λόγο. Και αυτόν ακριβώς τον λόγο έρχεται να μας πει, να μας υπενθυμίσει με τον δικό του τον τρόπο, τον τρόπο του πατέρα. Του πατέρα του Άμλετ.

Θοδωρής Γκόνης