«Έτσι είναι και τα χρήματα, μετατρέπουν τους ξένους σε φίλους, κάνουν τα όνειρα σου πραγματικότητα, αλλά μόνο για περιορισμένο χρονικό διάστημα. Στη συνέχεια όλα ξαναγυρνάνε σε αυτό που πάντα ήταν: σκόνη που την παίρνει ο άνεμος. Θάνατος που ζυγώνει αργά ή γρήγορα»O Ουρουγουανός Gervasio Posadas γράφει στη Huffington Post και διδάσκει επίσης δημιουργική γραφή. Ζει πλέον μόνιμα στη Μαδρίτη και «Ο πνευματιστής του Χίτλερ» είναι το πέμπτο του βιβλίο. Επέλεξε να ασχοληθεί, σε αυτό το βιβλίο, με μια μυθιστορηματική βιογραφία καθώς τα πρόσωπα στα οποία αναφέρεται ήταν πραγματικά. Γίνεται αναφορά στον Τόμας Μαν, στον Πέτερ Λόρε, στην Λένι Ρίφενσταλ, στον Αινστάϊν και σε πολλές άλλες εξέχουσες προσωπικότητες εκείνης της εποχής. Η μόνη φανταστική φιγούρα είναι εκείνη του αφηγητή.Του νεαρού και άπειρου δημοσιογράφου Χοσέ Ορτέγα, ο οποίος, καλείται να καλύψει για μια ισπανική εφημερίδα τις πολιτικές εξελίξεις στην Γερμανία της δεκαετίας του ’30. Το Βερολίνο, εκείνη την περίοδο, απέπνεε μια μποέμικη ατμόσφαιρα και ενώ ο Ορτέγα δείχνει να απολαμβάνει αυτή την κατάσταση θα έρθει σε επαφή με πολλές δημοφιλείς προσωπικότητες. Μία από αυτές είναι του πλέον διάσημου, αλλά άκρως παράξενου τύπου που ακούει στο όνομα Έρικ Γιαν Χάνουσεν, πνευματιστή και θα γοητευτεί από την δυναμική του προσωπικότητα αλλά και από μία από τις ερωμένες του, την επονομαζόμενη βαρόνη. Ο Ορτέγα θα γίνει το δεξί χέρι του πνευματιστή και στα άρθρα του θα αρχίσει να καταγράφει την ανοδική του καριέρα καθώς οι προβλέψεις του δείχνουν ότι οι Ναζί θα αναλάβουν την εξουσία. Ο Χάνουσεν θα βρεθεί δίπλα στον Χίτλερ ως προσωπικός του σύμβουλος και θα του αποδοθεί ότι βοήθησε τον Φίρερ να αναπτύξει την φαινομενικά μαγνητική του έλξη και το υπνωτιστικό του ρητορικό ταλέντο. Όταν θα αποκαλυφθεί, όμως, το παρελθόν του οι δυνάμεις του θα αρχίσουν να αμφισβητούνται.«Είστε ένα περίεργο κράμα, σχεδόν μοναδικό. Ένας μοναχικός που απολαμβάνει τη συντροφιά του πλήθους, ένας καλλιτέχνης που αγαπά τη δράση, ένας ηγέτης που δονείται απ’ την τέχνη, ένας φιλόσοφος που ενεργεί με το ένστικτο. Έχετε τη σφραγίδα του λύκου.»Ο Posadas έγραψε ένα ιστορικό μυθιστόρημα βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Έρικ Γιαν Χάνουσεν, ενός ανθρώπου που παρά το μέτριο ανάστημα του και τα σαράντα του πλέον χρόνια, κατάφερε να μαγέψει το κοινό του με την ενέργεια και τη ζωντάνια των κινήσεων του που του έδιναν μια αφύσικη λάμψη. Σαν να ήταν μονίμως κάτω από τον προβολέα μιας σκηνής, σαν να είχε πάντα όλα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του. Ο συγγραφέας μαγεύει το αναγνωστικό του κοινό, όπως ακριβώς ο Χάνουσεν μαγεύει τους πάντες γύρω του, μεταφέροντας μας στα πολιτικά γεγονότα της Γερμανίας του ’30 λίγο πριν η καγκελαρία περάσει στα χέρια του Χίτλερ. Κάνει γνωστή σε όλους μας μία άλλη πτυχή της ναζιστικής Γερμανίας άγνωστη μέχρι τώρα στους περισσότερους από εμάς και παρόλο που τα ιστορικά γεγονότα καταλαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο βιβλίο δεν το κάνουν καθόλου κουραστικό αλλά αναμφίβολα εξαιρετικά ενδιαφέρον.Η μυθιστοριογραφία, λοιπόν, συναντά την ιστορία σε ένα πολύ δυνατό ανάγνωσμα που ανασκαλεύει τη ζωή και το τέλος ενός ανθρώπου που βρέθηκε δίπλα στην πιο ισχυρή προσωπικότητα εκείνης της εποχής, τον Αδόλφο Χίτλερ, προβλέποντας την ραγδαία εξέλιξη του για την κατάκτηση της εξουσίας. Παρόλο που στους κύκλους του θεωρούνταν ως ένας από τους διασημότερους πνευματιστές δεν κατάφερε να διακρίνει το δικό του τραγικό τέλος. Ενός τέλους που επήλθε από την τόσο στενή του συνεργασία με ένα καθεστώς τόσο λυσσαλέα εχθρικό πιστεύοντας ότι ο ιδιαίτερα χαρισματικός του εαυτός ήταν απρόσβλητος και ότι όλα αυτά που ακούγονταν περί αφανισμού των Εβραίων δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα απλό πολιτικό παιχνίδι των Ναζί για τις εκλογές. Δυστυχώς τίποτε από όλα αυτά δεν ήταν παιχνίδι και το μέλλον της ιστορίας γράφτηκε με αμέτρητες δυσοίωνες προβλέψεις γεμάτες με χέρια που βάφτηκαν με αίμα αθώων ανθρώπων σαν τον Έρικ Γιαν Χάνουσεν. Ενός θεατρίνου που ίσως είχε γνήσιες ψυχικές δυνάμεις και ίσως η επίδραση που ασκούσε στον Χίτλερ να άλλαξε την ιστορία. Ένα βιβλίο που καταγράφει την ιστορία όπως ακριβώς θα έπρεπε να διαβάζεται.«Ο ήλιος έδυε, η θαλασσινή αύρα όμως ήταν ακόμη καυτή. Το μπλε της λίμνης ήταν διάστικτο από τα λευκά πανιά των ιστιοπλοϊκών που διαγράφονταν κόντρα στα τεράστια δέντρα κατά μήκος της ακτογραμμής. Οι τελευταίες ακτίνες ζέσταιναν ακόμη το δέρμα και ηρεμούσαν τα νεύρα… Δεν έμοιαζε ο ίδιος άνθρωπος…»