"Η πιο χρωματιστή ταινία που είδα ποτέ είναι ο ασπρόμαυρος Καθρέφτης, εγώ όμως είμαι της Θυσίας, εγώ είμαι εκείνου του θανάτου που αναβάλλεται, που ακυρώνεται γιατί ο αφέτης έσφαλε στον πυροβολισμό, εγώ είμαι εκείνης της ζωής που επιμένει, πείσμων, τούτο το σώμα θέλω να περάσει άβροχο την ερυθρά του θάλασσα, να φτάσει απέναντι με όλες τις μνήμες του άτρωτες. Το σώμα μου.
Τι θα θυμάται όταν ξεχάσω;"

Μετά την πύκνωση της πολύπαθης ελληνικής Ιστορίας στην τρισυπόστατη "Κωμωδία" (2010) και το ματωμένο σταυροδρόμι του "360" (2013), ο Κυριακίδης επιστρέφει με άλλη μία, επίσης σύντομη, νουβέλα. Η ζωή ενός ανθρώπου περιγράφεται με σταθμούς τα πάθη του σώματός του, δομείται γύρω από τις περιπέτειες της υγείας του και τα ψυχρά ιατρικά ιστορικά του, και συμβαδίζει με την εμμονική αναζήτηση μιας παράξενης και ξεχασμένης σήμερα γλώσσας στα βάθη των Βαλκανίων που ομνύει στο σώμα και υπηρετεί μόνο τις ανάγκες του.