Ο Πίτερ Γκέιμοντ, συγγραφέας του Εγκόλπιου του Καλού Μπλοφαδόρου για τη Μουσική καταφέρνει μέσω ενός δήθεν οδηγού σοβαροφάνειας, να σατιρίσει την ίδια τη σοβαροφάνεια αυτών που δεν ξέρουν, αλλά κι εκείνων που ξέρουν από κλασική μουσική. Παράδειγμα: "Πρέπει να αντιμετωπίσετε τον Μπαχ σοβαρά ή καθόλου. Ευτυχώς, ένα και μόνο σχόλιο είναι αρκετό σε μια φυσιολογική συζήτηση κι αυτό είναι "Αχ... ο Μπαχ". Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό μόνο δεν βοηθάει καθόλου, αν όμως εμμείνετε σ\'\' αυτό το ένα και μοναδικό σχόλιο, με διαφορετικές κάθε φορά αποχρώσεις, δεν υπάρχει άλλη ασφαλέστερη οδός και είστε καλυμμένοι για κάθε έκτακτη ανάγκη". Αν, όμως, η κουβέντα έρθει στη σύγχρονη μουσική; "Αν τύχει να βρεθείτε αντιμέτωπος μ\'\' ένα διανοούμενο, είναι επικίνδυνο, λόγου χάρη, να πείτε ότι ο τάδε συνθέτης αντλεί από τον Στοκχάουζεν. Είναι κάτι που μπορούν να το αμφισβητήσουν, και τότε τι κάνετε; Καλύτερα να το διατυπώσετε πιο διφορούμενα, λέγοντας, ας πούμε, "συνεχίζει από το σημείο όπου σταμάτησε ο Στοκχάουζεν". Το πιθανότερο είναι ότι κανείς δεν γνωρίζει πού ακριβώς βρίσκεται αυτό το σημείο". Όσο κι αν ο Γκέιμοντ προσπαθεί να κρύψει τις γνώσεις του και την αγάπη του για τη μουσική, ώστε οι έξυπνες κακίες του να είναι αποτελεσματικότερες, δεν το κατορθώνει.