Ο ψυχίατρος και ψυχαναλυτής Βασίλης Δημόπουλος στο βιβλίο του: «Ψυχαναλυτική Τεχνική: η Τέχνη της Ψυχανάλυσης» επιδίδεται κυρίως στην κατάδειξη θεμάτων και προβλημάτων εφαρμογής της ψυχαναλυτικής μεθόδου στην κλινική πράξη, και όχι σε μια σχολαστική περιγραφή εννοιών τεχνικής. Το ύφος του είναι κυρίως συνειρμικό, όπως συνειρμική και με ελεύθερα κυμαινόμενη προσοχή οφείλει να είναι η σκέψη ενός αναλυτή, αλλά και προφορικό και προσωπικό, καθώς φαίνεται να απευθύνεται στον αναγνώστη ως σε ένα εποπτευόμενο αναλυτή. Το τελευταίο υποδηλώνει και τη μακροχρόνια δραστηριότητα και εμπειρία του Β. Δημόπουλου ως επόπτη ψυχαναλύσεων και ψυχαναλυτικών θεραπειών. Τα κλινικά παραδείγματα γλιστρούν ελεύθερα μέσα στο θεωρητικό λόγο, δείχνοντας έτσι πώς συνδιαλέγονται αδιάκοπα θεωρία και πράξη στο νου ενός αναλυτή.

Όπως αναφέρει στο πρώτο κεφάλαιο «Οι προκαταρκτικές συνεδρίες: ψυχοδυναμική διάγνωση» το πρώτο του μέλημα στη συνάντηση με κάποιον υποψήφιο για ανάλυση είναι η διερεύνηση της ψυχικής οργάνωσής του επί τη βάσει τριών αξόνων: του άξονα των ενορμήσεων, αυτού των αμυνών και του άξονα της σχέσης με το αντικείμενο. Πράγματι, όπως φαίνεται στην ανάλυση των επιμέρους εννοιών και ζητημάτων τεχνικής στο βιβλίο, δίνεται έμφαση κάθε φορά στην προσαρμογή της τεχνικής στην ψυχική οργάνωση του αναλυόμενου, και κυρίως στο επίπεδο των αμυνών του (πρώιμες ή νευρωτικές).

Ως σκοπό της ψυχανάλυσης ο Δημόπουλος βλέπει, μεταξύ άλλων επιμέρους στόχων, την αποδέσμευση της ενέργειας από τραυματικές καταστάσεις του παρελθόντος, έτσι ώστε να είναι διαθέσιμη για νέες επενδύσεις. Θεωρεί ότι η ίδια η ερμηνεία έχει τραυματικό χαρακτήρα, ωστόσο παράλληλα δομεί ένα νέο αλεξιερεθιστικό σύστημα χτίζοντας αντι-επενδύσεις. Εξαίρει τη σημασία του λόγου στην ανάλυση, ως το πρώτο πεδίο μεταβίβασης, καθώς η συναισθηματική επένδυση στο λόγο προηγείται της λειτουργίας του ως όχημα συνειδητοποίησης. Εξηγεί τη θεραπευτική αξία της (βέλτιστης) σαγήνης στην περίπτωση συγκεκριμένων ψυχικών οργανώσεων, πώς εκλαμβάνεται η σιωπή ή το πλαίσιο ανάλογα με την ψυχική δομή του αναλυόμενου, τι προέχει στη θεραπεία ασθενών με ψυχωτικές λειτουργίες. Θέτει το ερώτημα τι είναι μεταλλάξιμο και τι όχι, πώς γίνονται οι ψυχικοί μετασχηματισμοί, από το σώμα μέχρι τις αναπαραστάσεις και τις σκέψεις του αναλυόμενου και του αναλυτή. Τέλος επιχειρεί στη σκέψη του να εξαντλήσει το αναλύσιμο, φτάνοντας μέχρι το μη αναπαραστάσιμο ή το μη δυνάμενο ακόμη να αναπαρασταθεί.