Η ανατομή των διακλαδικών συναρτήσεων της ελληνικής οικονομίας αποδεικνύει ότι πηγή θεμελιωδών δομικών ανισορροπιών αυτής είναι ο έντονος διαφορισμός ανάμεσα στην ισχυρή εξάρτηση από εισαγωγές του τομέα της βιομηχανίας, από την μία πλευρά, και στην συγκέντρωση πλεονεκτημάτων διεθνούς ανταγωνιστικότητας και ευνοϊκών πολλαπλασιαστών ενεργού ζητήσεως στον πρωτογενή τομέα και, κυρίως, στις υπηρεσίες, από την άλλη πλευρά. Επομένως, απαιτείται η εφαρμογή ορισμένου μείγματος οικονομικής πολιτικής, το οποίο θα στοχεύσει, κατ\' αρχάς, στην αξιοποίηση της θετικής πλευράς του συστήματος, προκειμένου να επιτύχει, τελικά, τη διόρθωση της αρνητικής πλευράς του. Το συμπέρασμα της περαιτέρω διερεύνησης είναι ότι η εν λόγω εφαρμογή έχει ως αναγκαία συνθήκη την έξοδο της ελληνικής οικονομίας από την -υπαρκτή- ΟΝΕ. Διότι το κατάλληλο μείγμα πολιτικής βασίζεται στη διαδοχική χρησιμοποίηση των ακολούθων τεσσάρων "μοχλών" εντός μηχανισμού σταθεροποιητικών και, ταυτοχρόνως, αναπτυξιακά προωθητικών φραγμών στις διεθνείς κινήσεις των χρηματικών κεφαλαίων: νομισματική υποτίμηση, στοχευμένη νομισματική χρηματοδότηση αλλά και ανακατανομή δημοσίων δαπανών, βιομηχανική πολιτική και, τέλος, αύξηση της παραγωγικότητας στον πρωτογενή τομέα. Οι πρώτοι δύο μοχλοί αντιστοιχούν στο βραχυ-μεσοχρόνιο σκέλος του προγραμματισμού, το οποίο αφορά την αντικειμενικά επιβαλλόμενη τόνωση της ενεργού ζητήσεως χωρίς επιβάρυνση των εξωτερικών και δημοσίων ελλειμμάτων. Οι υπόλοιποι δύο αντιστοιχούν στο μακροχρόνιο σκέλος του, το οποίο αφορά τον εξίσου αναγκαίο, καίτοι μόνο σε δεύτερη φάση υλοποιήσιμο, διατομεακό συγχρονισμό της οπισθοβατούσας παραγωγικής βάσης του συστήματος. Δεδομένου ότι η σχεδιασθείσα πολιτική χαρακτηρίζεται, εκ των πραγμάτων, από κρίσιμα σημεία ασυνέχειας ως προς την έως τώρα εφαρμοζόμενη, αποκαλείται Νέα Οικονομική Πολιτική.