Πρόκειται για πρωτότυπη μελέτη, στην οποία εξετάζεται αναλυτικά ένα νέο πιστοποιητικό, το ευρωπαϊκό κληρονομητήριο, που θεσπίσθηκε με τον κανονισμό 650/2012 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Η συγγραφέας, αφού εισαγωγικά παρουσιάζει όσα προηγήθηκαν της έκδοσης του Κανονισμού 650/2012, ερευνά στη συνέχεια συγκριτικά σε κάθε επί μέρους ενότητα το ευρωπαϊκό και το ελληνικό κληρονομητήριο, επισημαίνοντας εύστοχα τις μεταξύ τους ομοιότητες και διαφορές.

Στις επόμενες ενότητες η συγγραφέας εξετάζει τη νομική φύση, το σκοπό και τον δυνητικό χαρακτήρα των δύο τύπων κληρονομητηρίου και διαπιστώνει ότι πρόκειται για τίτλους νομιμοποίησης, από τους οποίους απορρέει νόμιμο μαχητό τεκμήριο. Διαφοροποίηση εμφανίζεται ως προς τους καλόπιστους τρίτους, αφού κατά την ελληνική ρύθμιση αρκεί η θετική γνώση της ανακρίβειας του πιστοποιητικού, ενώ κατά την ενωσιακή γίνεται δεκτή και άγνοια από βαριά αμέλεια. Άλλα ζητήματα, που ερευνώνται στη συνέχεια είναι η διεθνής δικαιοδοσία των ελληνικών δικαστηρίων για διαδόχους αλλοδαπού κληρονομούμενου, ο τόπος έκδοσης και το εφαρμοστέο δίκαιο για το ευρωπαϊκό κληρονομητήριο, η σχέση του Κανονισμού με συναφείς διεθνείς συμβάσεις και τα πρόσωπα που νομιμοποιούνται ενεργητικά να ζητήσουν την έκδοση του ελληνικού και ευρωπαϊκού κληρονομητηρίου. Ως προς το τελευταίο αυτό ζήτημα διαπιστώνεται διαφοροποίηση αναφορικά με τον εκκαθαριστή κληρονομίας και τον κηδεμόνα σχολάζουσας κληρονομίας, οι οποίο νομιμοποιούνται να ζητήσουν την έκδοση ευρωπαϊκού κληρονομητηρίου, αλλά όχι ελληνικού.

Επόμενα ζητήματα, που εξετάζονται είναι τα είδη των κληρονομητηρίων, οι σχετικές διαδικαστικές πράξεις και το περιεχόμενο των δύο κληρονομητηρίων. Ειδικότερα ως προς το περιεχόμενο διαπιστώνεται ότι ο Κανονισμός ρυθμίζει ρητά κάποια ζητήματα, ως προς τα οποία στο ελληνικό δίκαιο υπάρχει διχογνωμία, όπως η αναγραφή και των μερίδων και των αντικειμένων, στα οποία εγκαθίστανται οι περισσότεροι κληρονόμοι και η υποχρεωτική αναγραφή περιορισμών από το νόμο ή από δικαστική απόφαση. Αναφορικά με τα αποτελέσματα του ευρωπαϊκού κληρονομητηρίου επισημαίνεται ότι με το άρθρο 69 του Κανονισμού εισάγονται ρυθμίσεις ουσιαστικού κληρονομικού δικαίου προς ενίσχυση των συναλλαγών στην ενιαία ευρωπαϊκή αγορά. Η συγγραφέας σημειώνει ορισμένες διαφορές ως προς το τεκμήριο, που δημιουργείται από τα δύο κληρονομητήρια και ως προς τη δημόσια πίστη τους και η εργασία συμπληρώνεται με την εξέταση της παύσης, διόρθωσης και ανάκλησης του ευρωπαϊκού κληρονομητηρίου, όταν είναι ανακριβές και την άσκηση των σχετικών ενδίκων μέσων.