Πόσο όμορφο,ευχάριστο,ατμοσφαιρικό ταξίδι έκανα!Με την πρώτη ματιά που έριξα στο εξώφυλλο βρισκόμουν ήδη αλλού.Οι περιγραφές του είναι τόσο ζωντανές που νόμιζα πως είχα μεταφερθεί στα σοκάκια της Βενετίας και περπατούσα παρέα με τους ήρωες.Να πω και την πικρή μου αλήθεια όμως ήμουν τόσο αχόρταγη που ήθελα να αφήσω το χέρι τους και να συνεχίσω μόνη μου το ταξίδι να εξερευνήσω αυτή τη μαγική πόλη.Με λίγα λόγια οι περιγραφές είναι πολλά σκαλοπάτια πάνω από την όλη ιστορία,χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μου άρεσε.Απλά θα ήθελα το κάτι παραπάνω σε αυτό το κομμάτι.Οι χαρακτήρες έχουν όλοι τους ενδιαφέρον και καθένας από αυτούς έχει κάτι να σου αφήσει.Πιο πολύ δέθηκα με την μικρή και απονήρευτη Ιρένε.Ήθελα να τη σφίξω στην αγκαλιά μου και να της ζουλήξω τα μαγουλάκια.Ο αμέσως επόμενος χαρακτήρας που με κέρδισε ήταν η Σινιόρα.Νομίζω ότι ήταν οι μόνοι που σκέφτονταν τους άλλους πιο πολύ κι από τον ίδιο τους τον εαυτό.Παρόλα αυτά όμως ακόμα κι αν δε συμφωνούσα με τις πράξεις των υπολοίπων δεν αντιπάθησα κανέναν τους ιδιαίτερα.Για να μη τα πολυλογώ αυτό που μου έλειψε για να το κάνει τέλειο, είναι ότι κλείνοντας το βιβλίο δεν είχε καταφέρει να με αγγίξει τόσο ώστε να μου δημιουργήσει κάποιο πολύ δυνατό συναίσθημα,είτε χαράς, είτε λύπης είτε οτιδήποτε....απλώς έκανα μαζί του ένα πολύ ευχάριστο ταξίδι γεμάτο εικόνες!

Το βιβλίο της Σοφίας Βόϊκου «Η πόλη που δακρύζει» μυρίζει καμμένη ζάχαρη και αγριοφράουλα, πικρή σοκολάτα και μοσχοκάρυδο, σανταλόξυλο και γιασεμί, θαλασσινή αύρα και μουσκεμένη άμμο, φρεσκοκομμένο θυμάρι και μαύρη ελάτη. Μυρίζει ανεμελιά, ελπίδα και όνειρο. Μυρίζει, όμως, και μούχλα, χαλασμένα φασόλια, σκουληκιασμένο ψοφίμι και καμμένη σάρκα. Μυρίζει ψέμα, προδοσία, εγκατάλειψη και πόνο.

«Η πόλη που δακρύζει» είναι η Βενετία με τα μικρά σοκάκια και τα σκοτεινά κανάλια, με τις γόνδολες που χαϊδεύουν τα θολά νερά, τους τουρίστες που κατακλύζουν τις πλατείες, με τα νόστιμα πανίνι, τις γριούλες που χαζεύουν την κίνηση μπροστά στο ανοιχτό τους παράθυρο, με τις βενετσιάνικες δερμάτινες μάσκες για το Καρναβάλι, με τη Λαγκούνα που φουσκώνει για να ξεπλύνει τις αμαρτίες των ανθρώπων. Χρώματα, αρώματα και εικόνες μιας Βενετίας που δεν ξέρεις αν ανήκει στο παρελθόν ή στο παρόν. Αν αυτό που διαβάζεις εκτυλίσσεται στο τώρα ή στο χθες. Μυστηριακή, απόκοσμη, ατμοσφαιρική η Σερενίσιμα αποπνέει έναν αέρα μιας άλλης εποχής.

«Η νύχτα έπεσε βαριά στη Βενετία. Η υποψία του φεγγαριού κρύφτηκε πίσω από τα πυκνά σύννεφα, και το νερό της λιμνοθάλασσας έδειχνε απόκοσμα σκοτεινό, κρύβοντας τα μυστικά αιώνων στον λασπωμένο βυθό της. Η ησυχία που επικρατούσε αυτή την ώρα στη Σερενίσιμα ήταν νεκρική, μια ησυχία που δεν ανήκε σε τούτο τον κόσμο.»

Ένα μυστηριώδες βιβλιοπωλείο, το Libreria Mystico, στη Βενετία, που βλέπει στο μικρό κανάλι, κρυμμένο από τους τουρίστες που επισκέπτονται την Γαληνοτάτη. Ιδιοκτήτης του ο σινιόρε Φραντζέσκο και συνεργάτης του η μικρή του εγγονή, η οκτάχρονη Ιρένε. Σε αυτό το βιβλιοπωλείο υπάρχει μία ιδιαιτερότητα. Τα βιβλία είναι τυλιγμένα σε χοντρό και σκληρό χαρτί με ίνες σφιχτές και πυκνές για να μην φαίνεται τι είναι μέσα του. Κανένα χαρακτηριστικό του βιβλίου δεν είναι εμφανές, ούτε τα χρώματα, ούτε τα γράμματα, ούτε οι πολύχρωμες ζωγραφιές, κανένα σημάδι αναγνώρισης για να το επιλέξει ο αναγνώστης. Γίνεται να αγοράσεις βιβλίο χωρίς να γνωρίζεις τον συγγραφέα, την υπόθεση του βιβλίου, χωρίς να το πιάσεις στα χέρια σου, να το ξεφυλλίσεις, να διαβάσεις ένα απόσπασμα; Και, όμως, στο Libreria Mystico γίνεται. Τα βιβλία αναδίδουν μια ιδιαίτερη μυρωδιά και το καθένα μυρίζει διαφορετικά. Εξωτική βανίλια, καπνό και λεμονοκυπάρισσο. Ο κάθε αναγνώστης πιάνει στο χέρι του όποιο μιλήσει στην καρδιά του… Κι ύστερα το μυρίζει… Εκεί είναι το μυστικό… Να διαλέξει το βιβλίο με το καλύτερο άρωμα… Αυτό που του ταιριάζει.

«Θα προτιμούσα κάποιο με άρωμα ευτυχίας…»«Λυπάμαι… Τα βιβλία με άρωμα ευτυχίας είναι σπάνια. Ο σινιόρε Φραντζέσκο λέει πως είναι τόσο σπάνια που πρέπει να πληρώσεις μια περιουσία για να τα αγοράσεις. Εγώ, πάλι, λέω πως, για να σου αποκαλυφθεί ένα βιβλίο ευτυχίας, πρέπει πρώτα να έχεις περάσει από όλα τα αρώματα. Να διαβάσεις πολλά… αλλιώς πως θα καταλάβεις πως αυτό που κρατάς είναι ευτυχία;»

Η Ιρένε δεν γνωρίζει γραφή και ανάγνωση. Ο παππούς της έχει ορκιστεί να μην αφήσει την εγγονή του να γνωρίσει την αμφιβολία και την αμφισβήτηση που σπέρνει μέσα στους ανθρώπους η γνώση. Οι γονείς της δεν υπάρχουν πια. Η όμορφη Ελιζαμπέτα και ο Ρωμανός ο Έλληνας, με το αιρετικό αίμα, που την παρέσυρε σε έναν καταστροφικό έρωτα. Ένα ανελέητο κυνήγι σπάνιων εκδόσεων και χειρογράφων και ένα καταραμένο βιβλίο, το Malleus Malleficarum, που μυρίζει προδοσία, απελπισία και ψεύτικες υποσχέσεις. Η κατάρα του θα πέσει πάνω τους σκληρή και αδυσώπητη. Θα τους καταστρέψει τη ζωή, θα τους απομακρύνει και θα τους τυφλώσει, θα τους γεμίσει μίσος και διχόνοια. Γύρω τους οι άνθρωποι της γειτονιάς ξετυλίγουν το κουβάρι της ιστορίας και αφήνουν το δικό τους σημάδι πάνω τους. Ο ήρεμος Πάμπλο άξιος τεχνίτης της βενετσιάνικης μάσκας, η πληγωμένη Πατρίτσια που επιθυμεί να διορθώσει λάθη του παρελθόντος, η θλιμμένη Ρομπέρτα με τις φρεσκοψημένες λιχουδιές της, ο σκοτεινός Άντζελο με τη γόνδολα του, η εκρηκτική πόρνη Σινιόρα που κινεί αόρατα νήματα. Όλοι μαζί συμπληρώνουν τα κομμάτια της αλυσίδας που λείπουν και οδηγούν τον αναγνώστη στην κάθαρση μέσα σε μια γόνδολα που πλέει στα θολά νερά των καναλιών της πλανεύτρας Βενετίας.

«Να μην ξεχνάς. Να θυμάσαι. Έτσι η ζωή γίνεται υποφερτή. Έτσι τολμάς να δεις την αλήθεια που κρύβεται μέσα σου. Τη δική σου αλήθεια»

Η Σοφία Βόϊκου δημιούργησε ένα βιβλίο με φόντο την όμορφη και σαγηνευτική Βενετία γεμάτο μυστήριο, σκοτεινά μυστικά, μίση και πάθη που κρύβονται πίσω από μια μάσκα, πίσω από ένα προσωπείο που φοράνε οι άνθρωποι για να κρύψουν το πραγματικό τους πρόσωπο και αρνούνται να βγουν στο φως. Η γραφή της μας ταξιδεύει στα κανάλια και στα σοκάκια της, μας γεμίζει χρώματα κι αρώματα της μεσαιωνικής πόλης που υμνεί τον έρωτα, μας βάζει να περπατήσουμε πάνω στη γέφυρα των Στεναγμών και στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, να γευθούμε τις γεύσεις των Βενετσιάνων και να διασκεδάσουμε στο ξακουστό Καρναβάλι της. Παράλληλα μας δείχνει κι ένα άλλο πρόσωπο αυτής της πόλης, ίσως κάπως πιο σκοτεινό και μυστηριώδες, μπλέκοντας μέσα στην αφήγηση της κάτι λίγο από την ιστορία της. Μια ιστορία απαράμιλλης ομορφιάς αλλά και αβάσταχτου πόνου. Ένα βιβλίο που θυμίζει κάτι από το Κοιμητήριο των Λησμονημένων βιβλίων του Θαφόν μόνο που στις σελίδες του τα «μυστικά» βιβλία αναδίδουν ευωδιές που ζαλίζουν, παρασύρουν και ξεσηκώνουν τον αναγνώστη για ένα ταξίδι μαγικό. Επιβιβαστείτε στη γόνδολα, λοιπόν, και πλεύστε στα νερά της λιμνοθάλασσας και των καναλιών της Βενετίας. Και που ξέρετε… ίσως ο γονδολιέρης να σας φέρει μπροστά στην πόρτα του Libreria Mystico και η μικρούλα Ιρένε να σας τραβήξει από το μανίκι…

booktalesgr.wordpress.com

Η πόλη που δακρύζει, η Βενετία, φιλοξενεί στα ανήλιαγα στενά της και στις φωτεινές πλατείες της τον Φραντσέσκο, τη Ρομπέρτα, την Ιρένε, τη Σινιόρα, τον Πάμπλο και τον Άντζελο. Άνθρωποι που κάτι κοινό τους ενώνει, μια σκοτεινή νύχτα που ξαφνικά έγινε μέρα. Και τώρα, τόσα χρόνια μετά, δυο γυναίκες επιστρέφουν και σουλατσάρουν στους ίδιους δρόμους, στα ίδια αδιέξοδα. Η Ελιζαμπέτα, ο τυχοδιώκτης Ρωμανός και η Πατρίτσια. Είναι τυχαίο ή είναι υποχείρια της μοίρας; Γνωρίζονται; Γιατί επέστρεψαν τώρα, που είναι η εποχή του περιβόητου Καρναβαλιού; Πώς καταφέρνει η μικρή και αναλφάβητη Ιρένε να ξεχωρίζει το σωστό βιβλίο για τους πελάτες του βιβλιοπωλείου που ανήκει στον παππού της; Τι συνέβη στη ζωή του παππού Φραντσέσκο που άλλαξε για πάντα τη ζωή όλων; Πώς μπορεί ένα βιβλίο, το Malleus maleficarum, να καταστρέψει τη ζωή μιας ολόκληρης οικογένειας και ποιος κυνηγάει να εντοπίσει ένα από τα σπάνια αντίτυπα που βιβλιοδετήθηκε με ανθρώπινο δέρμα; Μια διαφορετική ιστορία, ποτισμένη με την ομίχλη και τη λάσπη της αγαπημένης μου πόλης, της Βενετίας.Πρόκειται για μια ξεχωριστή ιστορία, γεμάτη μυστήριο και ανατροπές καθώς και βιβλιοφιλικές αναφορές, μιας και ο κύριος άξονας των γεγονότων είναι το βιβλιοπωλείο Libreria Mystico, ένα μαγαζί που έχει τυλιγμένα όλα του τα βιβλία κι ο πελάτης διαλέγει στην τύχη αυτό που θα μιλήσει στην ψυχή του, στις αισθήσεις του. Βοηθός του Φραντσέσκο είναι η οκτάχρονη Ιρένε, που καταφέρνει να μυρίζει πιο βαθιά μέσα στις σελίδες των τυλιγμένων βιβλίων και να εντοπίζει αμέσως ποια μυρίζουν προδοσία κι εγκατάλειψη, ποια λεμονανθούς, ποια ευτυχία. Κατ’ εκείνη: «… για να σου αποκαλυφθεί ένα βιβλίο ευτυχίας, πρέπει πρώτα να έχεις περάσει από όλα τα αρώματα. Να διαβάσεις πολλά… αλλιώς πώς θα καταλάβεις πως αυτό που κρατάς είναι ευτυχία;» (σελ. 86).Ο Φραντσέσκο γερνάει όλο και περισσότερο, με αποτέλεσμα η Ιρένε να ωριμάζει νωρίτερα από την ηλικία της. Ένα τρυφερό ντουέτο, με αξέχαστες στιγμές επικοινωνίας. Τους αγάπησα πολύ κι ας φοβάται ο παππούς να μεταδώσει στην εγγονή του τη γνώση και τη μόρφωση, κρατώντας την αναλφάβητη, χωρίς να της ξυπνάει τη δίψα για μάθηση, από φόβο μην τιμωρηθεί όπως η κόρη του και μητέρα της. «Εάν άφηνε την Ιρένε να μαγευτεί από τον κόσμο των βιβλίων, από τις ιδέες που κουβαλούσαν, από τα συναισθήματα που δημιουργούσαν, θα της χάριζε μια ζωή μέσα στην αμφιβολία και στην αμφισβήτηση. Θα ήταν υποχρεωμένη να ζει σε μια διαρκή μάχη με τον κόσμο και με τον ίδιο της τον εαυτό. Όσο πιο πολύ ερχόταν σε επαφή με νέες ιδέες, όσο περισσότερα πράγματα γνώριζε, όσο κατακτούσε το άγνωστο για να της γίνει γνωστό, τόσο πιο δυστυχισμένη θα αισθανόταν» (σελ. 139).Ένας δύσκολος χαρακτήρας λοιπόν ο παππούς Φραντσέσκο, με ανυπολόγιστες ψυχικές συνέπειες για μια αθώα ψυχή, η οποία όμως δεν ενοχλείται και αναπτύσσει τις αισθήσεις και τη νοοτροπία της μέσα από άλλα ερεθίσματα. Λέει χαρακτηριστικά ο ηλικιωμένος χαρακτήρας: «Τα βιβλία δεν είναι πίνακες ζωγραφικής για να χαζεύουμε τα εξώφυλλά τους. Ούτε πόρνες πολυτελείας για να τα ξεφυλλίζουμε και να αποφασίζουμε με ποια θα πάμε για να ικανοποιήσουμε τα πιο ταπεινά μας ένστικτα… Τα βιβλία… είναι πιο ζωντανά από σένα κι από μένα. Γιατί εμείς έχουμε μόνο μια ζωή. Εκείνα ζουν και μια και δυο και τρεις ζωές. Πολλές ζωές. Μέχρι να τα κατασπαράξουν η φωτιά, το νερό, ο τερμίτης ή η σκόνη. Ή η λήθη. Η λήθη, χειρότερος εχθρός κι από την ίδια τη φωτιά» (σελ. 37). Επίσης, εξαιρετική και τεκμηριωμένη συναισθηματικά στη σελίδα 331 δίνεται η ανάγκη της συγγραφέως να μιλήσει μέσω του Φραντσέσκο για τις διαφορές μεταξύ του έντυπου και του ηλεκτρονικού βιβλίου!Οι γείτονες του βιβλιοπωλείου, ο Πάμπλο με τις καλλιτεχνικές μάσκες που κατασκευάζει, και η Ρομπέρτα η φουρνάρισσα, που φτιάχνει νόστιμα πανίνι και κάθε βράδυ στο σπίτι της την περιμένουν τα ασιδέρωτα άπλυτα και οι γροθιές του συζύγου της, είναι δύο άνθρωποι που αγάπησαν και μεγάλωσαν την Ιρένε σαν κόρη τους. Σελίδα τη σελίδα η συγγραφέας μου έδειξε την ιστορία τους και τον τρόπο που συνδέονται με τη ζωή του Φραντσέσκο. Δεν είναι απλώς δυο χαρακτήρες βυθισμένοι στη μοναξιά τους, πιστοί σύντροφοι της μοίρας που οι ίδιοι χάραξαν αλλά κρατούν ένα σοβαρό μυστικό που θα ανατρέψει και πάλι την ακύμαντη σχεδόν καθημερινότητα της πόλης, ειδικά από τη στιγμή που έρχονται η Πατρίτσια και η Ελιζαμπέτα πίσω.Αυτές οι δύο γυναίκες λοιπόν είναι το αδράχτι που θα ξετυλίξει τη συγκλονιστική ιστορία του βιβλίου, μιας και δεν έχουμε μόνο δραστικές αλλαγές στο παρελθόν αλλά και τις απροσδόκητες συνέπειες στο παρόν. Η αφήγηση κυμαίνεται από το σήμερα στο χτες σε τριτοπρόσωπη αφήγηση, με εξαίρεση την πρωτοπρόσωπη κάποιων χαρακτήρων, κάτι που γίνεται άπαξ και στα σημεία καμπής της πλοκής για να γνωρίσει ο αναγνώστης ακόμη περισσότερο τα αίτια και τα αιτιατά κάποιων πράξεων. Ομολογώ πως στην αρχή διάβαζα χωρίς κάποια ιδιαίτερη αγωνία, απολαμβάνντας το μυρωδάτο περιβάλλον του βιβλιοπωλείου και τον τρόπο λειτουργίας του ενώ το στυλ της συγγραφέως είχε γονατίσει μπροστά στην Ιρένε και μου απέδωσε με τον καλύτερο τρόπο την ομιλία της, τα χαρακτηριστικά της, τον τρόπο σκέψη της, την αφέλεια και την αθωότητά της. Από τη στιγμή όμως που εμφανίστηκε το παρελθόν τα πράγματα άλλαξαν. Κάτι ψήγματα από δω, κάτι κομμάτια από κει, άρχισε να αχνοφαίνεται ένα τραγικό παζλ και η ιστορία να αποκτά διαστάσεις πρωτοτυπίας και τραγικής ειρωνείας. Είναι μάλιστα τέτοιο το ταλέντο της κυρίας Βόικου που αρχικά μου φάνηκε πως μιλάγαμε για ένα μεταφυσικό μυθιστόρημα, μιας και κάποια πράγματα δεν κολλούσαν στον ρεαλισμό, την αμέσως επόμενη σχεδόν στιγμή όμως το νερό κύλησε στο αυλάκι και έφαγα ένα ηχηρό χαστούκι για την ανυπομονησία μου.Συμπάθησα ιδιαίτερα τη Σινιόρα, την πόρνη, και τον Αντζελο, τον γονδολιέρη, τον περαματάρη της πόλης, μιας και είναι αυτός που φέρνει τις παραγγελίες στο βιβλιοπωλείο και με το αντίστοιχο τίμημα μεταφέρει τους νεκρούς στο νησί-νεκροταφείο της πόλης (μήπως γι’ αυτό τον βάφτισε η συγγραφέας Άντζελο; Χμ…..). Αδαμάντινοι χαρακτήρες και οι δύο, φυσικά με ένοχα μυστικά και βάρη, είναι πλανήτες-δορυφόροι, μόνο που η Σινιόρα δε διστάζει να μεταμορφωθεί σε κομήτη, επηρεάζοντας τις ζωές και τη μοίρα όσων αγάπησε. Η πείρα της, τα χάδια της που μπορούν να γίνουν μητρικά από ερωτικά, τα λόγια που δεν είπε, οι πράξεις που δεν παραδέχτηκε, μαζεύονται σωρός και την καλούν επιτακτικά να τα αντιμετωπίσει. Το άρωμα πούδρας θα καταφέρει να μαγέψει την αλήθεια και να διώξει τις συνέπειές της;Δυστυχώς, όσο έντονο, διαφορετικό, ρεαλιστικό, δυνατό και αγωνιώδες ήταν όλο το μυθιστόρημα, τόσο άτονο μου φάνηκε το τέλος. Ήταν τόση και τέτοια η ένταση της ιστορίας και ο τρόπος που ξεδιπλώθηκε η πλοκή, που η λύση του δράματος και η ολοκλήρωση της ιστορίας να γίνεται με την πρωτοπρόσωπη αφήγηση της Ιρένε στα δεκαοχτώ της χρόνια, χωρίς την ενάργεια των σκηνών που ξέρει να περιγράφει η κυρία Βόικου, δε μου φάνηκε σωστή επιλογή. Αγάπησα πολύ τους χαρακτήρες και οι συνέπειες κάποιων πράξεων είναι τόσο βαθιές και σημαντικές για μια προσωπικότητα που άνετα θα μπορούσε να αναπτυχθεί το μυθιστόρημα σε λίγες ακόμη σελίδες, χωρίς φόβο κόπωσης ή αδυναμίας. Ο χειρισμός της πλοκής και της ιστορίας ήταν συνολικά πολύ έξυπνος, δραματικός όσο θα έπρεπε, με σωστές δόσεις αποκαλύψεων και σασπένς και τα πάντα κλείνουν μέσα από την αφήγηση της Ιρένε, στερώντας (μου) τη δυνατότητα να απολαύσω λίγο ακόμη από τη γραφή της κυρίας Βόικου. Αυτό όμως είναι κάτι που δε θα επηρεάσει την κρίση μου για το μυθιστόρημα εν όλω, που είναι μια διαφορετική κατάθεση ψυχής και ίσως ένα από τα καλύτερα ψυχογραφήματα της ίδιας της Βενετίας που έχω διαβάσει ως τώρα, μιας και η πόλη αντιδράει κι αυτή μαζί με τους ήρωες, κι ας μη φαίνεται παρά μόνο σε μια δεύτερη, πίσω από τις γραμμές, ανάγνωση.Χαρακτηριστικό απόσπασμα:«Γιατί δεν το’χουν σε τίποτα τα σερνικά. Δεν μπορούν να καταλάβουν τον πόνο της μάνας. Σαν δουν πως δεν φεύγει η θλίψη από πάνω σου, σ’ απαρατάνε. Φεύγουν γι’ αλλού. Δεν είναι για τα δύσκολα φτιαγμένοι οι άντρες. Από πηλό τους έφτιαξε ο Θεός…εύθραυστους, να σπάνε εύκολα. Ενώ εμάς τις γυναίκες από άγρια πέτρα μας πελέκησε. Σκληρές, ν’ αντέχουμε τα δύσκολα…» (σελ. 304).

Πάντα μου άρεσε η γραφή της Σοφίας Βόϊκου, με ταξίδευε απαλά, με άγγιζαν οι χαρακτήρες των ηρώων της, με γοήτευαν οι περιγραφές της....

Δεν με απογοήτευσε ούτε και αυτή τη φορά....

Διαβάζοντας την Πόλη που δακρύζει μεταφέρθηκα απο την πρώτη σελίδα στη Βενετία μιας άλλης εποχής, σε μια ατμόσφαιρα μυστηριακή και μαγική....

Γέμισαν τα ρουθούνια μου απο μυρωδιές όμορφες, άσχημες, έντονες ή και αδιάφορες....

Η καρδιά μου φούσκωσε απο συναισθήματα...

Πόνεσαν τα κόκαλά μου....μαζί με τον Φρανσέσκο, απο την υγρασία της πόλης...

Γέμισα λευκή πούδρα απο αυτή που έβαζε στο πρόσωπό της η Σινιόρα....

Οδήγησα μαζί με τον Άντζελο την γόνδολά του...

Ζωγράφισα καρναβαλίστικες μάσκες παρέα με τον Πάμπλο...

Λυπήθηκα για την εγκατάλειψη της Πατρίτσια αλλά και θύμωσα με τις επιλογές της...

Έφτιαξα πανίνι και δίπλες με σοκολάτα στο φούρνο της Ρομπέρτα...

Υπέφερα σιωπηλά μαζί με την Λουτσία για το μυστικό που κουβαλούσε και που την βάραινε τόσο....

Θαύμασα τον Ρωμανό και συμπόνεσα την Ελιζαμπέτα για τον χαμό της...

Αισθάνθηκα να γίνομαι ένα αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του ιδιαίτερου και μαγικού βιβλιοπωλείου όπου η μικρή Ιρένε, παρόλο που δεν ήξερε γράμματα, πουλούσε τα βιβλία της, με βάση τη μυρωδιά τους και όχι το εξώφυλλό τους, που έτσι κι’ αλλιώς ήταν καλυμένο με χοντρό χαρτί και δεμένο σφιχτά με σπάγγο.

Ο πελάτης διαλέγει στην τύχη....

Κάθε βιβλίο και μια μυρωδιά....άλλοτε αγριοτριαντάφυλλου και ευτυχίας και άλλοτε θανάτου και απελπισίας...

Η μικρή Ιρένε με το μοναδικό χάρισμα, οσφραίνεται και γεύεται τη ζωή με τον δικό της μαγικό τρόπο, λατρεύει τον παππού της και πιστεύει πως μια μέρα θα γνωρίσει τους γονείς της...

Η ιστορία της οικογένειας, δοσμένη αριστοτεχνικά, είναι γεμάτη αγάπη για τα βιβλία, γεμάτη συναίσθημα, έρωτα, γνώση, απελπισία, πίστη και ελπίδα....

Οι περιγραφές της απο τις γειτονιές της Γαληνοτάτης, τα κανάλια, τις εκκλησίες και την ζωή των κατοίκων της, μοναδικές....

Όλοι οι ήρωες της Σοφίας Βόϊκου και ο κάθε ένας απο αυτούς ξεχωριστά είναι μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα....Τους αγάπησα όλους και πορεύτηκα μαζί τους σ΄ένα μαγικό ταξίδι στην πόλη που όταν η λιμνοθάλασσα φουσκώνει, εκείνη δακρύζει... στη μελαγχολική Βενετία, που όταν ο έρωτας γεννιέται αυτή γλεντάει και όταν πεθαίνει, δακρύζει μαζί του...

Υπέροχη διαδρομή, αισθάνθηκα σαν γονδολιέρης που πλέει αργά και απαλά στα ήρεμα νερά των Βενετσιάνικων καναλιών....

Αξίζει να κάνετε και εσείς αυτή την ονειρεμένη βόλτα. Θα σας μείνει αξέχαστη!!!!