Ένας επαγγελματίας εκτελεστής που γερνάει και προσπαθεί να αποδείξει στον εαυτό του και στον ενδιάμεσό του πως μπορεί ακόμη να ανταπεξέλθει σε αυτό το σκληρό και απαιτητικό επάγγελμα, γνωρίζει μια γυναίκα και συγκατοικούν. Θα έχει η γυναίκα αυτή κατανόηση όταν μάθει πώς βιοπορίζεται; Ο εκτελεστής πόσο διαφορετικά θα νιώσει με την παρουσία μιας γυναίκας πλάι του και πώς θα αλλάξει αυτό την κοσμοθεωρία του, την καθημερινότητά του, τον χαρακτήρα του; Ταυτόχρονα, τι κοινό έχουν τα θύματα που του υποδεικνύουν και πώς θα συνδεθούν μεταξύ τους;

Ένα δυνατό, κοφτό, απότομο εκφραστικά και υφολογικά κείμενο, γεμάτο ατμόσφαιρα, ανατροπές και μια διαφορετική ματιά στον εσωτερικό κόσμο ενός χαρακτήρα. Μικρές περίοδοι, ελάχιστες δευτερεύουσες προτάσεις και έλλειψη κύριων ονομάτων αποτελούν τον «εσωτερικό μονόλογο» του κυρίου Δανέλλη και με έφεραν μπροστά στη ρουτίνα ενός επαγγελματία εκτελεστή. Η δύναμη των αφηγηματικών εκφραστικών μέσων μου έδινε σε κάθε κεφάλαιο να καταλάβω πού βρίσκεται ο εκτελεστής και τι κάνει όμως ποτέ και πουθενά δεν μπόρεσα να καταλάβω εγκαίρως ποιος ήταν ο στόχος από τους χαρακτήρες που συναναστρεφόταν. Κι όταν το καταλάβαινα, είχα ήδη αποχαιρετήσει τον άνθρωπο που μου εμπιστεύτηκε για λίγο την ιστορία του, έστω και μέσα από τα μάτια αυτού που του αφαίρεσε τη ζωή. «Τον διώχνω από τη σκέψη μου. Πάει, τέλειωσε» (σελ. 64).

Αγαπημένο μου κεφάλαιο ο «Θάνατος το απομεσήμερο» και ως τίτλος και ως κορύφωση της δεινότητας του συγγραφέα, όπου οι εξελίξεις κυριολεκτικά τρέχουν και το κεφάλαιο κλείνει με τον γνωστό απροσδόκητο τρόπο. Εδώ ο κύριος Δανέλλης γράφει και την άποψή του για τη δικαιοσύνη: «Αυτό είναι η δικαιοσύνη. Ένα σκυλί έτοιμο να σ’ αρπάξει απ’ τον λαιμό. Εκτός βέβαια αν τα ‘χεις καλά μαζί του. Το χαϊδεύεις πού και πού, του δίνεις στη ζούλα καμιά λιχουδιά, τα’ αφήνεις να πηδάει το πόδι σου. Τότε, ναι, μπορείς να την εμπιστευτείς» (σελ,. 60).

Συγκινητικό είναι και το κεφάλαιο «Περιτύλιγμα», όπου ο εκτελεστής, περιμένοντας το θύμα του στο σπίτι του, αναγκάζεται να ταΐσει το βρέφος του αφού αναγκάστηκε να σκοτώσει την νταντά του, και σιγά σιγά αποκτά μαζί του ένα αλλόκοτο δέσιμο. Είναι συγκλονιστικός ο παραλληλισμός του μωρού με τη ζωή του πρωταγωνιστή: «Το υποσυνείδητό του καθαρό, δεν τροφοδοτεί τα όνειρά του με εφιάλτες και ενοχές. Το δικό μου είναι σκουπιδότοπος, γεμάτος πτώματα που σαπίζουν» (σελ. 93).

Ποιος είναι λοιπόν ο εκτελεστής ως χαρακτήρας; Κάποιος που θέλει να τα παρατήσει γιατί τον ηρέμησε μια γυναίκα που του έδειξε την άλλη πλευρά της ζωής, αυτήν που δικαιούται το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων. Είναι όμως και κάποιος που θέλει ακόμη ν’ αποδείξει στον εαυτό του και στους γύρω του πως δεν πέθανε, πως έχει ακόμη τα κότσια και τη δύναμη και τις ικανότητες να εκτελεί. Κάποιος που υπακούει στο καθήκον του και εκτελεί ακόμη και με 40 πυρετό, δεν μπορεί όμως να διαχειριστεί σωστά τη συζήτηση με τον μεσάζοντά του, που τον αφήνει να καταλάβει πόσο λάθος κάνει. Τέλος, είναι εκείνος ο άντρας που ανακαλύπτει προς το τέλος του βιβλίου πως κι αυτός πιόνι ήταν σε μια υπόθεση που αρχίζει να βγαίνει στο φως και να συνδέει η αστυνομία και τα ΜΜΕ τα διάφορα κομμάτια του παζλ. Είναι όλα αυτά μαζί και ό,τι ακόμη άφησε ο συγγραφέας απ’ έξω.

Οι «Νεκρές ώρες» είναι ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα για την ανθρώπινη φύση, με ανατροπές και εκπλήξεις για τον ανυποψίαστο αναγνώστη. Μικρό σε μέγεθος και μεγάλο σε ένταση και αγωνία, αρχικά δείχνει σα να πρόκειται για αυτοτελή διηγήματα με κύριο άξονα τη γυναίκα που συντροφεύει τον εκτελεστή, σταδιακά όμως το κείμενο αρχίζει ν’ αποκτά κι άλλα κοινά σημεία αφήγησης. Ένα διαφορετικό κείμενο για την ανθρώπινη μοναξιά.