O Έρωτας γεννιέται μέσα από εμάς..!Από τα δικά μας συναισθήματα παίρνει σάρκα και οστά. Μερικές φορές είναι παθιασμένος.Άλλες πάλι σαδιστής, μοχθηρός, κτητικός ακόμη και άρρωστος.Μα υπάρχουν και εκείνες οι στιγμές που είναι τρυφερός, ρομαντικός, μοναδικός σαν ένα απαλό χάδι τους αέρα..Και είναι εκείνες οι στιγμές που στο προσκήνιο του έρωτα εμφανίζεται η αγάπη, και τα δυο αυτά θεάρεστα πάθη ενώνονται μαζί σε ένα ερωτικό κονσέρτο ψυχής και άλλες φορές καίνε τα πάντα γυρώ τους και άλλες πάλι φέρνουν την ευτυχία..!Αγάπη..!Αλήθεια που είμαστε ικανοί εμείς οι άνθρωποι να φτάσουμε για την αγάπη;Τι πραγματικά αγαπάμε;Τι αποζητούμε από την αγάπη;Τι είναι για εμάς όλους και για καθένα ξεχωριστά η αγάπη;Θα μπορούσαμε να αγαπήσουμε ανθρώπους ξεχωριστούς και διαφορετικούς ή ειμαστε πιστοί στα πρότυπα που μα σερβίρει η κοινωνία;Υπάρχουν φορές στην ζωή μας που δε μπορούμε να σκεφτούμε, αφηνόμαστε στη λήθη της στιγμής και πασχίζουμε να τιθασεύσουμε το μυαλό κοιτώντας κατάματα τα όσα μας προσέφερε η ζωή μέχρι τώραΟι στιγμές και οι αναμνήσεις γίνονται φωτιά και μας καινέ.Προσπαθούμε να γεμίσουμε συναισθήματα και αλλάζουμε χρώμα στα τοπία της ψυχής μας. Μαύρο.. γκρίζο.. λευκό.. πολυχρωμία..!Για λίγο λιώνει ο πάγος, ο χειμώνας εξατμίζεται και η Άνοιξη θεριεύει γύρω μας, μέσα μας..Αλλά..Ναι πάντα αυτό το αλλά..Οι στιγμές πάντα διαρκούν λίγο. Όλα τα όμορφα διαρκούν λίγο. Για όσο τα κάνουμε δικά μας, για όσο τα πιστέψουμε...!Γινόμαστε αφελής και προσπαθούμε να ξεφύγουμε από όλα στην πραγματικότητα λατρεύουμε και μας κάνουν ευτυχισμένους.Αναρωτιόμαστε!Γιατί κιότεψα;Γιατί αφέθηκα σε λάθος χρώματα;Γιατί ξεχνιόμαστε και γινόμαστε ένα με όλα εκείνα που λαχταράμε άλλα φοβόμαστε να τα κάνουμε δικά μας. Χωρίς να κοιτάμε το λάθος.Μπορεί ένα άγριο ποτάμι να γίνει ήρεμο;Μα και μεις ημερεύουμε αλήθεια ποτέ;Αποζητάμε αλήθεια να πλαστούμε ξανά από την αρχή;, να νιώσουμε για λίγο εκείνα τα σπουδαία όμορφα 'τίποτα''Περπατάμε σιωπηλά στη σιωπή...!"Πεθαίνουμε'' στη λήθη των στιγμών, σε άγρια ποτάμια όνειρων ψιθυρίζοντας εκείνα τα παθιασμένα Σ'αγαπω που λησμονήσαμε σε τραγούδια και ψιθύρους σιωπής..!!Αυτό το βιβλίο μου έδωσε πράγματι τόσα πολλά.Ένα όμορφα δοσμένο βιβλίο γεμάτο έντονα συναισθήματα αγάπης, θυμού, μεγαλείο ψυχής..Ακόμη και τώρα που πια έχω αγγίξει το τέλος νιώθω τα μάτια μου υγρά.Θιγεί πολλά κοινωνικά θέματα.Προβλήματα που ζουν μέσα στην κοινωνία μας..!Και στο τέλος δίνει το απόγειο της ψυχής.. Το μεγαλείο...!Συγκινητικό, με δόση χιούμορ οπού πρέπει άλλα τόσο αληθινό!Ξέρετε το πιο καταπληκτικό και περίεργο δε είναι είναι διαπιστώνεις ποσό διαφορετικός είναι ο καθένας μας. Το πιο σπουδαίο συμπέρασμα είναι να διαπιστώνεις πόσο ίδιοι είμαστε..!!Υπάρχουν άνθρωποι που δε θα πουν πότε συγνώμη και φοβούνται όταν βλέπουν την συγχώρεση στα μάτια των θυμάτων τους..! Φοβούνται την ανωτερότητα μιας πληγωμένης ψυχής..!Το μεγαλείο όμως της ευτυχίας το βλέπουμε σε εκείνες τις μικρές νίκες που είναι λερωμένες στην ψυχή τους με αίμα..!Αν θα αφιέρωνα Καπού αυτό το βιβλίο, θα ήταν στην κόρη μου και σε όλα τα παιδιά, και σε εκείνους τους ανθρώπους που είναι διαφορετικά μα τόσο ίδια με μας..!