Το βιβλίο της Κατερίνας Σβύνου "Πρέζα ζωής" αποτελεί μια συλλογή έντεκα αυτοτελών διηγημάτων που ταυτόχρονα συνθέτουν ένα κοινό ιστό που διέπει ολόκληρο το έργο. Θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει εξ ολοκλήρου διήγημα. Μιας και το πρώτο κεφάλαιο μοιάζει να έχει στοιχεία εισαγωγικού κεφαλαίου- πέρα από την αυτοτελή ιστορία που παρουσιάζεται, στα επόμενα κεφάλαια κορυφώνεται μια κατάσταση, υπάρχει συναισθηματική κλιμάκωση και στους ήρωες και στον αναγνώστη και στα δύο τελευταία κεφάλαια έρχεται η λύση του "αινίγματος" και δίνεται για κλείσιμο το τελικό- συγκεντρωτικό μήνυμα της συγγραφέα. Αν και στο διήγημα εμπεριέχεται το στοιχείο της φαντασίας, του εξωπραγματικού, σε πολλά θυμίζει κάτι πολύ σύγχρονο, είναι σαν την υπερβολή της συγχρονης πραγματικότητας, μέσα από ένα σκηνικό που θυμίζει ταινίες θρίλερ. Ένα σύστημα σκληρό, απάνθρωπο, που στόχος του είναι να "τετραγωνίσει τον κύκλο", σε αντίθεση με τον άνθρωπο, που ερωτεύεται, ζει , αισθάνεται, που πιστεύει στα παραμύθια σαν παιδί και αγαλιάζει.. Όμως, χωρίς την ριζική αλλαγή στο απάνθρωπο αυτό σύστημα, ποιος μπορεί να πιστεύει στο "και \'ζήσαν αυτοί καλά και \'μείς καλύτερα";