Εάν υπάρχουν κι άλλοι ορίζοντες εκτός του ορατού, τότε υπάρχει ΑΥΤΗ η φωτογραφία. Τότε το βλέμμα δεν δίνει μόνο βαθύ νόημα στην όραση, αλλά γίνεται βαθιά ψυχοσύνθεση αναίρεσης του οπτικού μας κόσμου, για τον άλλο τον σκοτεινά πραγματικό. Το γεγονός της ύπαρξης ενός επιπέδου ζωικού, που είναι σκοτεινό, κρυφό αλλά παράλληλα συναρπαστικό και πολύ πιο αληθινό στη ζωή είναι αυτό που γεννά τη λαχτάρα. Στον ίδιο δρόμο οδηγεί η αφαίρεση στοιχείων και νοημάτων από την εικόνα, όχι με την αίσθηση της απουσίας και της απώλειας αλλά αντίθετα με την απελευθέρωση της ομορφιάς αυτού που μένει και είναι το αντικείμενο του πόθου. Κάθε φορά που φεύγει κάτι από το προσωπικό μας τοπίο το κάνει πιο δυνατό μέχρι να φτάσουμε στο ΑΛΛΟ, μέχρι να φτάσουμε στο ΤΙΠΟΤΑ, μας κυριεύει ένας φόβος ηδονικός μ’ ένα κρυφό χαμόγελο ευχαρίστησης. Είναι η στιγμή που σ’ αυτά τα τοπία γεννιέται η ελευθερία που έχει ο ευαίσθητος ταξιδευτής. Είναι εκείνος που μπορεί να πει "τί όμορφο που είναι το μέλλον θολό" και φιλάει τις λέξεις μέσα του για να μείνει όρθιος. Είναι σε μια ισόβια γοητευτική πτώση που τον κάνει να αναρωτιέται πως λέγεται κι αν θα συναντήσει ποτέ τα πουλιά. Έτσι και ο δολοφόνος από ευαισθησία είνα πάντα εδώ και είναι θριαμβευτικά αθώος. Αυτό το απροσδιόριστο ΤΙΠΟΤΑ το κενό το ασήμαντο, αποτελούν μια υπόσχεση απεριόριστης ελευθερίας μέσω ενός ηδονικού φόβου της κενότητας. Έτσι προκαλείται μια γλυκιά αμηχανία, που φέρνει η αφαίρεση και κάνει το απροσδιόριστο εκστασιακά υπαρκτό. Αυτό ειναι το ΑΛΛΟ το πανίσχυρο και ισοπεδοτικό, είναι το ΤΙΠΟΤΑ. Είναι η πρόκληση της απεριόριστης ελευθερίας. Λίγα συναισθήματα πριν γεννηθεί η φωτογραφία ή λίγα συναισθήματα μετά το θάνατό της - και στις δύο περιπτώσεις περισεύει ελευθερία.