Νοέμβριος 1973. Η Μαίρη είναι 23 χρονών, τελειόφοιτη της Αρχιτεκτονικής. Λίγες ώρες πριν κορυφωθούν οι μάχες με την αστυνομία και τον στρατό, μαθαίνει ότι είναι έγκυος. Ο πρώτος που πρέπει να το μάθει είναι ο Δήμος, του οποίου η φωνή αντηχεί από τα μεγάφωνα στην πολιορκημένη πόλη. Κι όταν προσπαθεί να διαπεράσει τον κλοιό που περικυκλώνει τους καταληψίες φοιτητές, η Μαίρη συλλαμβάνεται. Αρνούμενη να αποκαλύψει ακόμη και το όνομά της, θα βρεθεί, μαζί με άλλες πέντε γυναίκες κι ένα μικρό παιδί, στο νησί της εξορίας.

"Αν σταθώ στις μύτες των ποδιών φτάνω μέχρι το παράθυρο, μεγάλο σαν μια κόλλα χαρτί. Ακριβώς από κάτω υπάρχουν υγρές γραμμές - σαν να ιδρώνει ο τοίχος. Το παράθυρο είναι στην πίσω γωνία, κάτω από την οροφή. Μάλλον φεγγίτης και όχι παράθυρο· όσο λιγότερο, τόσο το καλύτερο. Αν κοιτάξω έξω βλέπω τους τάφους και πιο πέρα τα ατελείωτα μίλια της θάλασσας. Μερικές φορές γκρίζα, μερικές φορές αστραφτερή σαν ατσάλι, τις περισσότερες μπλε ή πράσινη και ταραγμένη. Αν κλείσω το παράθυρο, κλείνω έξω και την αύρα, αν και όταν φυσάει ο γάντζος γδέρνει εκνευριστικά τον τοίχο. Γι’ αυτό τον έχω τυλίξει με γάζα. Αυτό το κόλπο βοηθάει για λίγο, αλλά μετά ξαναρχίζει. Διαφορετικά, το μόνο που ακούγεται είναι τα κύματα. Βροντάνε με τέτοια κανονικότητα, που ο ήχος τους έχει γίνει πλέον ένα με το σώμα μου. Κάθε κύμα που σκάει ανασαίνει μέσα μου σαν τεράστιο πνευμόνι".