Η ντετέκτιβ του Τμήματος Ανθρωποκτονιών του Σαν Φρανσίσκο Βάλερι Χαρτ καλείται εσπευσμένα στον τόπο ενός εγκλήματος, όπου υπάρχει ένα άγρια βασανισμένο και δολοφονημένο σώμα αλλά κι ένα σημείωμα που απευθύνεται σ’ εκείνη. Έτσι αρχίζει μια σειρά από δολοφονίες, με τη Βάλερι να κάνει αγώνα δρόμου για να εντοπίσει το επόμενο θύμα του δολοφόνου, μόνο που ο εφιάλτης της χειροτερεύει όταν αναγκάζεται να ζητήσει τη βοήθεια της Κάθριν Γκλας που εκτίει την ποινή της για μια σειρά παρόμοιων θανάτων, μια γυναίκα που η ίδια συνέλαβε. Τι συμβολίζουν ζωγραφικοί πίνακες και άλλες εικόνες που αφήνει ο δολοφόνος στη Βάλερι; Γιατί έχει στραφεί εναντίον της αστυνομικού; Τι ρόλο θα παίξει η Κάθριν και πόσο πρόθυμη είναι να βοηθήσει στην υπόθεση;

Το «Δίψα για φόνο» είναι το δεύτερο βιβλίο της σειράς με τη Βάλερι Χαρτ και σε γενικές γραμμές το βρήκα καλύτερο από το πρώτο. Η Βάλερι ξαναδοκιμάζει τη σχέση της με τον Νικ, με τον οποίο ξανασυναντήθηκαν στο προηγούμενο βιβλίο για να λύσουν μαζί μια υπόθεση ενώ η κεντρική ιδέα της σειράς των φόνων ήταν ευφυέστατη. Ο συγγραφέας κατάφερε να στρέψει αλλού την προσοχή μου και να με κατευθύνει σε άλλα μονοπάτια από αυτά που εκείνος ήθελε. Αυτό το βιβλίο θα το χαρακτήριζα «ψυχογράφημα», μιας και παρατίθενται εκτενείς σκέψεις και ψυχολογικά κίνητρα των χαρακτήρων, και μου έδειξε πώς μπορεί να λειτουργήσει ένα ευφυές και ταυτόχρονα ένα συναισθηματικό μυαλό. Η δίψα για φόνο του Ανθρώπου με τη Μάσκα και η αγωνία της αστυνομικού και γυναίκας να εξιχνιάσει την υπόθεση ενώ παλεύει με τα δικά της συναισθήματα και αγωνίζεται να εξισορροπήσει τα πάντα γύρω και μέσα της ήταν ένα αέναο παιχνίδι που αποδόθηκε πιο στρωτά και καίρια από το προηγούμενο βιβλίο. Υπάρχουν κι εδώ αρκετές παρενθέσεις όπως και στα «Μαθήματα φόνου» και περιγραφές ψυχοσύνθεσης ή τόπων που είναι αρκετά εκτενή, πιστεύω όμως πως η γραφή έχει βελτιωθεί, γι’ αυτό και δεν προσπέρναγα πολλές σελίδες όπως στο προηγούμενο.

Το επίκεντρο του βιβλίου είναι η Βάλερι Χαρτ και μέσα από εκείνη οι δυσκολίες ενός επαγγέλματος όπως το δικό της. Κατάλαβα πολύ καλά πόσο εύκολο είναι να δεθείς με μια υπόθεση και να τη θεωρήσεις προσωπική, εις βάρος της υπόλοιπης ζωής σου και της καθημερινότητάς σου. Η Βάλερι μπαίνει σταδιακά σ’ έναν κυκεώνα φθοράς, ξεχνάει γενέθλια σημαντικών προσώπων, ακυρώνει σημαντικά προσωπικά ταξίδια και κρατιέται με το ζόρι να μην προσπεράσει το σημείο που της είχε υποδείξει ο παππούς της, από το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή. Τα πράγματα είναι άσχημα αφού ο δολοφόνος αφήνει σημειώματα προσωπικά σ’ εκείνη, την προκαλεί, την αποζητά κι η Βάλερι έχει να αντιμετωπίσει και τους δικούς της δαίμονες. Μέχρι και τα σχέδιά της για μητρότητα περνάνε από κόσκινο και πάντα βρίσκει μια δικαιολογία για να το αναβάλει.

Το νέο μυθιστόρημα του Saul Black είναι ένα ενδιαφέρον αστυνομικό και ψυχολογικό μυθιστόρημα, με μια κούρσα ενάντια στον χρόνο, με γρίφους που υποδεικνύουν το επόμενο θύμα (τους οποίους ποτέ δεν μπόρεσα να επιλύσω γιατί χρειαζόταν εξειδικευμένες γνώσεις), μια εξαιρετικά εύθραυστη ισορροπία δυνάμεων, ένα καλοσχεδιασμένο παιχνίδι γάτας και ποντικού, με ένα κίνητρο και αίτιο που αποκαλύπτεται προς το τέλος και βάζει την ιστορία σε νέες διαστάσεις!