Ο Άλεξ Κρος αναγκάζεται να υποκύψει στις επιθυμίες του απαγωγέα της οικογένειάς του, έστω κι αν αυτές αφορούν εν ψυχρώ δολοφονίες, σε αντάλλαγμα την απελευθέρωση των ανθρώπων που αγαπάει. Δύο πτώματα που δεν μπορούν να ταυτιστούν αλλά μοιάζουν με της συζύγου και του μεγαλύτερου γιου του, τον πείθουν για τον αδίστακτο χαρακτήρα του ντουέτου που τους κρατάει ομήρους. Ταυτόχρονα, με τη βοήθεια της έφηβης Άβα, αρχίζει να σκαλίζει το παρελθόν των δύο ανθρώπων που του έχουν στερήσει ό,τι πιο πολύτιμο έχει. Θα καταφέρει να βρει ζωντανά τα μέλη της οικογένειάς του ή θα κερδίσει το απόλυτο κακό;

Σε συνέχεια λοιπόν της προηγούμενης ιστορίας, «Ορκίσου, Άλεξ Κρος», ο Μάρκους Σάντεϊ και η σύντροφός του, Ακέιντια Λε Ντουκ, συνεχίζουν να παίζουν με την ψυχολογία του Άλεξ Κρος και τον ωθούν σε δολοφονίες, μόνο και μόνο για να αποδειχθεί η ψυχωτική θεωρία του Σάντεϊ: «Ο Κρος είχε όντως εγκαταλείψει την ηθική τάξη. Ο Κρος είχε όντως μετατραπεί σε ψυχρό δολοφόνο. Ο Κρος είχε όντως δημιουργήσει το δικό του σύμπαν» (σελ. 174). Ο Μάρκους Σάντεϊ λοιπόν, μια ιδιότυπη μορφή σχιζοφρενούς δολοφόνου, χρησιμοποιεί τον ντετέκτιβ ως μαριονέτα για να αποδείξει δικές του ανυπόστατες θεωρίες περί ηθικής τάξης και πίστης στον Θεό. Η γοητευτική σύντροφός του όμως έχει αρχίσει να τον εκνευρίζει και το γυαλί ξεκινάει να ραγίζει σιγά σιγά. Λογικό λοιπόν κάποια στιγμή να συμβεί κάτι μη αναστρέψιμο που θα αρχίσει να γέρνει την πλάστιγγα προς τη μεριά του καλού. Από την άλλη, τα παραπλανητικά ίχνη που άφησαν πίσω τους οι απαγωγείς, αρχίζουν να στρέφουν την υπόθεση σε λανθασμένα μονοπάτια, κάτι που επιτείνει την αγωνία ως προς τον εντοπισμό της αληθινής τους ταυτότητας. Ταυτόχρονα, το ευέξαπτο του χαρακτήρα και η προσωπική εμπλοκή του ντετέκτιβ, αναγκάζουν τον διοικητή του Κρος να τον απαλλάξει από την υπόθεση κι έτσι, παράλληλα με τις άτυπες ενέργειες του ίδιου του αστυνομικού να βρει την οικογένειά του, παρακολουθούμε τις κινήσεις του παιδικού φίλου και συνεργάτη Τζον Σάμπσον και άλλων συναδέλφων τους να εντοπίσουν τον φυγά Κρος, σε συνεργασία με την ντετέκτιβ Τες Αλία, που έχει κι εκείνη το δικό της συγκινητικό οικογενειακό παρελθόν.

Ένα μεγάλο ανθρωποκυνηγητό σχεδόν σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι το τέλος της ιστορίας με το σατανικό ντουέτο, μια υπόθεση γεμάτη αίμα, βία, ανατροπές, εκπλήξεις και αλλαγές σχεδίων. Παράλληλες δράσεις που στοχεύουν στον εντοπισμό των δολοφόνων, αλλαγές χαρακτήρων, ένας διάπλους του Μισισιπή και πολλά άλλα συγκροτούν ένα γρήγορο κείμενο με κινηματογραφική γραφή και φυσικά το αναμενόμενο happy end. Με την παρούσα 20ή στα ελληνικά περιπέτεια του Άλεξ Κρος (μιας και δύο από αυτές δε μεταφράστηκαν), ήρθε η ώρα μου να αποχαιρετήσω αυτήν τη σειρά βιβλίων, που είχε τα πάνω της και τα κάτω της, διαφορετικά στυλ γραφής, πειραματισμούς θεματολογίας και αφήγησης και έντονη ανατρεπτική δράση. Δεν είχε το απαραίτητο βάθος στους χαρακτήρες, κάποιες φορές ακολουθούσε αφηγηματικά και αναγνωστικά κλισέ (απότομο φινάλε σε κάποια ώστε να συνεχίσει την περιπέτεια στο επόμενο βιβλίο, τριτοπρόσωπη και πρωτοπρόσωπη αφήγηση για να μπει ο αναγνώστης πότε στο μυαλό του δολοφόνου και πότε στου ντετέκτιβ), είχε αναφορές σε κοινωνικά, οικογενειακά και ψυχολογικά αίτια, περιγραφές κυρίως της Ουάσιγκτον αλλά και άλλων πόλεων και πολιτειών, ακόμη και στην Αφρική κ. ά.