Είδα ξανά την ταινία του Antonioni, La Notte.
Του Fellini, La Strada.
Του Visconti, Rocco e i suoi Fratelli.
Του Pasolini, Salo o le 120 giornate di Sodoma- μέρα πικρή
το αιρετικό του πνεύμα με εξάντλησε-, ο πολιτικός
φασισμός όμοιος με τον οικονομικό φασισμό της εποχής μας.
Το ανθρώπινο σώμα μηδενικό εν ονόματι πολιτικής
ιδεολογίας.
Το ανθρώπινο σώμα μηδενικό εν ονόματι στυγνής
οικονομίας.

Θυμάμαι την αθωότητα των ετών εκείνων της δικής μου
γενιάς- πάντα υπάρχουν αυτά τα έτη σε κάθε γενιά.
Οφείλομε να θυμόμαστε για χάρη της γνώσης-,
τα χρόνια χάνονται, μα τα χνάρια μας δεν είναι μπογιές
που ξεβάφει η υγρασία- μένουν ανεξίτηλα αν ο λόγος μας
ταυτόσημος με τις πράξεις μας και τη σκέψη μας
για τον κόσμο.
Το πνεύμα της μεταπολεμικής γενιάς όλης της Ευρώπης
μεταλλάχτηκε ακόμη μία φορά· κέρδισε η ειρωνεία.
Πάντα υπερισχύει το προσώρας ένστικτο επιβίωσης
στο γίγνεσθαι του κόσμου- και νά το Παιχνίδι του Αξελού.