[...] Δεκαεπτά χρόνια μετά την τελική έκδοση των δοκιμών μου στη σπαραγμένη γλώσσα και στις σιωπές του Διονυσίου Σολωμού, πιστεύω ότι η ευεργεσία της ανάγνωσης δεν εγκατέλειψε το κινδυνώδες έργο του δημιουργικού αναθεωρητισμού (για να δανειστώ την ορολογία του Harold Bloom) που υποκίνησε τις δοκιμές μου αυτές, και έτσι ελπίζω να συνεχίσει να αναζωογονεί τα ερμηνευτικά εγχειρήματα και να αναδεικνύει την ανάγκη της αναμόχλευσης των παθών τα οποία συγκροτούν τα έργα και τις ημέρες των ποιήσεων του Σολωμού.
Αλλά επιπλέον, καινούργια ίχνη μπορεί να συμβάλλουν προς την κατεύθυνση αυτή, καλύπτοντας τα κενά που άφησαν πίσω τους τα κείμενα και ο λόγος περί των κειμένων· αναστοχαστικά ίχνη, ίχνη που προσβλέπουν σε μια μελλοντική σχάση της ανάγνωσης του ποιητικού corpus του Σολωμού. Αυτή είναι η μοναδική φιλοδοξία που η καινούργια έκδοση των δοκιμών μου επιστρέφει στον εαυτό της. Και συγχρόνως η μοναδική ελπίδα της, καθώς εκτίθεται πάλι στον ωκεανό της ενδεχομενικότητας νέων οράσεων και νέων εναισθήσεων. Άλλωστε, από την αρχή τους αυτό αποζητούσαν οι δοκιμές μου: να καταστούν έναυσμα, δημιουργικό κίνητρο και υπόθαλψη μιας έμμονης συνενοχής με την παρακαταθήκη που το ποιητικό έργο του Σολωμού άφησε πίσω του μέσα από την αγωνία, το πάθος και την ψυχική αναταραχή του δημιουργού του.