Όπως προαναφέραμε ήδη, το πρώτο έργο του Σουρίτα είναι το "Καθαρτήριο" (1979). Το έργο, που γράφτηκε λίγο μετά την έξοδο του δημιουργού από τη φυλακή και είναι στιγματισμένο από τα βασανιστήρια και τις ταπεινώσεις τις οποίες υπέστη ο ποιητής, έχει ένα περιεχόμενο που κραυγάζει τον πόνο και την οδύνη όχι μόνο του Σουρίτα αλλά και ενός ολόκληρου λαού, που υπέφερε όλα τα άσχημα μιας πολύ σκληρής δικτατορίας. Αναφερόμενοι ενδεικτικά στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έγιναν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ, αρκεί να μνημονεύσουμε τους φούρνους στο Λονκέν, όπου βρέθηκαν ανθρώπινα υπολείμματα. Έτσι, ο αναγνώστης μπορεί να καταλάβει τις φρικαλεότητες που υπέφερε αυτός ο λατινοαμερικάνικος λαός. Αυτές τις φρικαλεότητες ο Σουρίτα τις μετατρέπει στη βασική θεματική του στο "Καθαρτήριο". Η τρέλα, η φρίκη, η κατάργηση της χιλιανής ταυτότητας και η πολιτιστική καταστροφή παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από τους στίχους του Σουρίτα. Η έρημος Ατακάμα είναι μια από τις πιο ξηρές ερήμους του κόσμου, αλλά παίζει έναν ουσιαστικό ρόλο για την οικονομία του χιλιανού λαού. Η έρημος Ατακάμα είναι σημαντική για τα μεταλλεύματά της (χαλκός, σίδηρο, χρυσός, ασήμι, νιτρικό άλας κ.λπ.). Επίσης, η μοναδικότητα και η μεγαλοπρέπειά της προκαλούν θαυμασμό και για αυτό καταλαμβάνει τον πιο ζωτικό χώρο στο έργο του Σουρίτα. Στον "Αντιπαράδεισο" (1982) ξεχωρίζει η έννοια της υπαρξιακής αναζήτησης, ένα ταξίδι προς τον ανθρώπινο πόνο, μια μετάβαση από αυτόν τον πόνο προς τη δόξα ενός χαμένου παραδείσου, μιας Γης της Επαγγελίας... Το έργο μοιάζει σαν ένας χάρτης της Χιλής, ένας χάρτης που μας κάνει να ταξιδεύουμε σ’ "εκείνες τις χαμένες κορδιλιέρες", τις γεμάτες από χιόνια, και στα ποτάμια της Χιλής. Ωστόσο, στον "Αντιπαράδεισο" μπορούμε να παρατηρήσουμε τις θεολογικές αναφορές που, σύμφωνα με τον Χιλιανό συγγραφέα Χόρχε Έντουαρντς, μας κάνουν να μιλούμε για "ποιήματα σχεδόν θεολογικά". Η αγάπη που απεικονίζεται μέσα από τη δύση της Χιλής είναι μια διαφορετική αγάπη. Πάθος, αγάπη και Θεός ενώνονται σε αυτό το έργο. Η δικτατορία εξακολουθεί να είναι παρούσα και σε αυτήν τη συλλογή. Όταν ο Σουρίτα μας μιλά για την επέλαση των βουνών, μας μιλά για την εξορία και για τη φυγή των Χιλιανών. Οι βιβλικές περικοπές που ενώνονται με τις στρατιωτικές λέξεις (επέλαση, Ντούτσε) μας δίνουν αυτήν την αίσθηση ότι ο Θεός πρέπει να επέμβει. Ο Σουρίτα καλεί τον Θεό για να τον βοηθήσει με την έγκυο γυναίκα του/Μαρία. Κι ο Θεός τού λέει ότι πρέπει να φύγουν και να πάνε "Μακριά, σ’ εκείνες τις χαμένες κορδιλιέρες της Χιλής". Η επανάληψη αυτής της πρότασης καταλήγει να είναι η πεμπτουσία όλης της συλλογής. Στο έργο "Η Νέα Ζωή" (1993) έχουμε εκ νέου τον πόνο, τη δικτατορία, αλλά, πάνω απ’ όλα, έχουμε τη φύση της Χιλής, τις οροσειρές, τα ποτάμια, τις παραλίες και επίσης την αγάπη, το πάθος για αυτά τα ποτάμια και τις οροσειρές. Η ποιητική γεωγραφία ενώνεται με το πάθος, υπάρχουν ποιήματα που στην αρχή μοιάζουν ερωτικά αλλά στο τέλος μετατρέπονται σε γεωγραφική ποίηση:

"Φύλα με λοιπόν μέσα σου
στους χείμαρρους τους πιο μυστικούς που οι ποταμοί σου ορθώνουν
και όταν πλέον από μας
μονάχα μείνει κάτι σαν όχθη
κράτα με και πάλι μέσα σου
φύλα με μέσα σου όπως την απορία
των νερών που τρέχουν..."

[...]