Είναι το πρώτο βιβλίο της συγγραφέως, Δήμητρας Τράκα από τις εκδόσεις Εξη που διαβάζω, και εξεπλάγην ευχάριστα. Ο ζωντανός χορός των ανάμεικτων συναισθημάτων μέσα μου χοροπηδάει σε έντονο ρυθμό. Η συγγραφέας μας συστήνει τον κόσμο των τυφλών με ευαισθησία και σεβασμό μέσα από την Ελπίδα, την ηρωίδα της. Ένα πλάσμα ελπίδα όνομα και πράγμα που μεγάλωσε μέσα στο σκοτάδι, που δε γνώρισε το μητρικό χάδι. Ασχέτως την κατάστασή της, σπάνια έλειπε το χαμόγελο από τα χείλη της. Δεν παραιτήθηκε ούτε δυσανασχέτισε με τη ζωή της. Γιατί είχε ανθρώπους δίπλα της που την αγαπούσαν αληθινά και έβλεπε μέσα από τα δικά τους μάτια. Και κυρίως μέσα από τα μάτια του λατρεμένου της πατέρα. Πόση δύναμη ψυχής χρειάζεται και αγάπη για να περιγράψεις τόσο άψογα αυτά που βλέπεις γύρω σου, ανθρώπους, ζώα, φύση, τον ηλιο, το φεγγάρι, τ'αστέρια, σ'ένα παιδί εκ γενετής τυφλό; Λάτρεψα τον ήρωα, Γιώργο. Μοναδικός. Θα τον χαρακτήριζα με τρεις λέξεις. Μεγαλείο ψυχής-ανιδιοτελής αγάπη-Πατέρας.

Άρτια δομημένοι όλοι οι χαρακτήρες των ηρώων και μοιρασμένοι με μαεστρία από τη συγγραφέα. Ο Γιώργος, ο Δημήτρης, η Κατερίνα, η Αγάπη. Ο μόνιμα συναισθηματικά φορτισμένος αναγνώστης διαβάζοντας παρείσταται σε όλες τις σκηνές που πλαισιώνουν το πόνημα.

Μία συγκλονιστική και άκρως συγκινητική ιστορία μιας γυναίκας που εκτός από το δικό της σκοτάδι, βίωσε και το σκοτάδι στις ψυχές κάποιων ανθρώπων.Η Ελπίδα δοκιμάστηκε ψυχολογικά. Ένιωσε ότι ζει στο περιθώριο. Όλο της τον πόνο και την απόγνωση που βίωσε κάποια άσχημη περίοδο, τη ξέσπασε στα αγαπημένα της πρόσωπα ιδίως τον πατέρα της και τη μάνα της. Κλείστηκε στον εαυτό της με ένα κατηγορώ για τους γονείς και τον εαυτό της ακόμα"...Τον κατηγορούσε γιατί δεν την έμαθε να είναι αρκετά σκληρή...γιατί την άφησε να έρθει στον κόσμο χωρίς να έχει τα δικά της μάτια...που δεν της έμαθε να ξεχωρίζει από την αρχή τους ανθρώπους σε καλούς και σε καλούς...Τη μάνα της. Ότι την εγκατέλειψε...ότι την έφερε σ'έναν κόσμο αφιλόξενο και κακό και δεν ήταν εκεί να την προστατέψει...της στέρησε το φως, το μητρικό χάδι, τη μητρική αγκαλιά...Τον εαυτό της που ήταν τυφλή...που δεν μπορούσε να ξεχωρίσει το καλό από το κακό...που ήταν τόσο ευάλωτη...που την προστάτευαν τόσο λες και ήταν μέσα σε μια γυάλα..."

Την παρέσυρε το αίσθημα του μίσους και του οίκτου. Ένα μίσος που εκτόξευε βέλη κατηγορίας προς πάσα κατεύθυνση. Πλήγωσε αγαπημένα της πρόσωπα αφήνοντας τον πόνο της να γίνει λεκτικός..."Εσύ ζεις στη δική σου πραγματικότητα, μπαμπά, αυτό μην το ξεχνάς! Δεν έχεις ιδέα πως είναι η δική μου...Ξέρεις πως είναι να ζεις στο σκοτάδι; Να θες να δεις το πρόσωπο εκείνου που αγαπάς και να μην μπορείς; Κι εκείνος να μην αντέχει το δικό σου σκοτάδι και να φεύγει..."σελ.256-266

Απίστευτη σκηνή η συγκεκριμένη ανάμεσα σε πατέρα και κόρη.

"Ενα βιβλίο που υμνεί τη δύναμη της αγάπης και το μεγαλείο της ψυχής. Γιατί το σκοτάδι και το φως κρύβονται μόνο μέσα μας"

Αξίζει να διαβαστεί!!!