Διαφορετικό βιβλίο απ'ότι έχουμε συνηθίσει να μας προσφέρει ο κ.Παπαθεοδώρου (με το ψευδώνυμο Δραγούμης)σε σχέσει με τα προηγούμενά του ως προς την θεματολογία.Σίγουρα και εδώ αναγνωρίζουμε την γνώση του και την άψογη ελληνική γλώσσα που χρησιμοποιεί.Αυτό δεν αλλάζει.Η αλλαγή είναι ως προς το θέμα που είναι ένα αστυνομικό - πολιτικό μυθιστόρημα με διαφθορές κυρίως πολιτικές,μυστήριο,αγωνία,ένταση,βία.Γεγονότα και καταστάσεις τρέχουν με γοργό ρυθμό μέσα από μία άρτια δομημένη πλοκή και εξαιρετική αποτύπωση και καταγραφή χαρακτήρων και κυρίως από ψυχολογικής πλευράς και με μία γραφή επιδέξια,απλή και μία απολαυστική πολλαπλή αφήγηση.Πρωταγωνιστές πολιτικοί,ιεροκήρυκες,δημοσιογράφοι,δικηγόροι,ρώσικη μαφία μπλεγμένοι σ'ένα γαιτανάκι και ανακατεμένοι σε χονδρές υποθέσεις σε βάρος του δημοσίου της χώρας μας.Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι δεν υπάρχει κεντρικός ήρωας και δη κάποιος αστυνομικός ή ντέτεκτιβ που να κυνηγά <<τον κακό της υπόθεσης>>.Επίκαιρα θέματα εις βάρος των πολιτών,ως συνήθως,αναδεικνύονται και που υπήρχαν και θα υπάρχουν στον χώρο,δυστυχώς.Και λέω δυστυχώς,γιατί ΕΝΤΙΜΟΤΑΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ υπάρχουν γύρω μας,δίπλα μας γεμάτα υποκρισία,εξαπατώντας τους πάντες,καιροσκόποι,χωρίς συνείδηση (όπως και στην συγκεκριμένη πλοκή)και στο τέλος εξαφανίζονται σαν Κύριοι χωρίς να υποστούν το παραμικρό.Συγχαρητήρια στον κύριο Παπαθεοδώρου που τόλμησε να θίξει τέτοια ζητήματα,που όλοι μας βέβαια γνωρίζουμε λίγο - πολύ,αλλά εθελοτυφλούμε και νομίζω ότι και σε αυτό το είδος είναι πολύ καλός.Άς ελπίσουμε ότι κάποτε θα απονεμηθεί δικαιοσύνη (όχι μόνο μέσω βιβλίων)σε όλη αυτήν την δυσωδία των μεγαλοκαρχαριών.

Τι κοινό έχουν μια Μη Κερδοσκοπική Οργάνωση ανθρωπιστικού και επισιτιστικού χαρακτήρα, ένας υφυπουργός Εξωτερικών, ένας πρώην ινστρούχτορας του Κόμματος που έγινε ιεροκήρυκας, μια δημοσιογράφος που θέλει απελπισμένα τηλεοπτική εκπομπή δική της γι’ αυτό και ξαπλώνει με τον εξηντάρη υφυπουργό, μια βουλευτίς που είναι κόρη φοιτητοσυνδικαλιστή στη Χούντα, μυστικοσύμβουλου τότε στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης και τώρα πολιτικός του σοσιαλισμού, ένας πρώην δικηγορίσκος που έγινε διευθυντής προσωπικού στο Υπουργείο Εξωτερικών και ένας ειδικός εμπειρογνώμων του Υπουργείου Εξωτερικών σε θέματα του Τρίτου Κόσμου; Όλοι αυτοί είναι ανακατεμένοι σε μια υπόθεση χοντρής εξαπάτησης του δημοσίου συμφέροντος, κάποιοι προσπαθούν να κρυφτούν, κάποιοι να τους αποκαλύψουν. Και όλα αυτά ενώ η ρωσική μαφία έχει κι αυτή συμφέροντα, μόνο που λειτουργεί με τον ρωσικό και όχι τον ελληνικό τρόπο εκδίκησης.

Ο κύριος Θοδωρής Παπαθεοδώρου γράφει με το ψευδώνυμο Θάνος Δραγούμης το δεύτερο βιβλίο πολιτικής συνωμοσιολογίας και θρίλερ, μετά τη «Μαύρη Αυγή», ένα εξίσου συναρπαστικό, γρήγορο, κινηματογραφικά γραμμένο μυθιστόρημα που δε με άφησε να πάρω ανάσα. Αν και στην αρχή μέχρι να τοποθετηθούν τα γεγονότα και οι χαρακτήρες στις σωστές τους θέσεις χρειάστηκε να κρατήσω σημειώσεις, σύντομα το κείμενο απογειώθηκε. Η μία ανατροπή ακολουθούσε την άλλη, ο ιστός που τυλίχτηκε γύρω από τους πρωταγωνιστές ήταν αδιάρρηκτος και ο κύριος Παπαθεοδώρου απέδειξε για άλλη μια φορά την ικανότητά του να μελετάει σε βάθος την κοινωνία και να την αποδίδει ορθολογικά και ρεαλιστικά.

Ο Παύλος Ηλιάδης είναι ειδικός εμπειρογνώμων του Υπουργείου Εξωτερικών σε θέματα του Τρίτου Κόσμου. Χωρίς δική του εισήγηση δεν εγκρίνουν οι Βρυξέλλες την ανάθεση στο ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών της αποστολής βοήθειας κυρίως σε Ουγκάντα, Σουδάν και Κονγκό και άρα τα αντίστοιχα κονδύλια. Η Ευρώπη ήδη έχει αποφασίσει να αποσταλεί ανθρωπιστική, ιατροφαρμακευτική και σιτιστική βοήθεια προς αυτές τις χώρες από κάθε ένα μέλος της Κοινότητας, μόνο που στην περίπτωση της Ελλάδας κάποιοι προσπαθούν να εκμεταλλευτούν αυτά τα χρήματα δι’ ίδιον όφελος. Έτσι λοιπόν ο Ηλιάδης εξαφανίζεται μετά από ένα δείπνο όλο εκπλήξεις. Τι συνέβη εκείνη τη νύχτα; Τι έμαθε που έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή του; Θα καταφέρει ο κολλητός του φίλος και κουμπάρος Μίλτος Μαρνέρης να λύσει την υπόθεση και να βρει την αλήθεια (μια αλήθεια που πατάει επί πτωμάτων και αποσκοπεί σε κάτι μεγαλύτερο, τρανταχτότερο και χειρότερο από μια απλή υπεξαίρεση χρημάτων);

Ο συγγραφέας χώνει βαθιά το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο και δείχνει τι μπορεί να κρύβεται σε ένα σάπιο κράτος πίσω από τις ανθρωπιστικές βοήθειες, τις ΜΚΟ, τα πολιτικά συμφέροντα και όλες αυτές τις διαπλοκές που ξεσπούν κάποτε σε σκάνδαλα, αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη. Ακόμη και τα κανάλια και οι ειδήσεις είναι κοινό μυστικό πλέον πως είναι χειραγωγίσιμα και καθ’ υπαγόρευσιν σε μεγάλο ποσοστό κι η κοινή γνώμη νομίζει πως έχει δικαίωμα άποψης και πληροφόρησης. Έτσι κι εδώ, είναι ανατριχιαστικά απροκάλυπτος ο ρόλος των ΜΜΕ, σε μια χώρα με «ασθενή πολιτική μνήμη». Γράφει ο κύριος Παπαθεοδώρου: «Δυο πράγματα έχουν σημασία: η ισχυρή διαβεβαίωση και η διαρκής επανάληψή της. Όταν μια διαβεβαίωση, απογυμνωμένη από κάθε συλλογισμό και απόδειξη, επαναλαμβάνεται τακτικά και δυνατά, γίνεται ιδέα και πίστη και δημιουργεί ρεύμα στην κοινή γνώμη. Ένα ισχυρό ρεύμα μεταδοτικότητας, που κανένας δεν μπορεί να του αντισταθεί. Αυτό είναι. Μπροστά σε αυτό καταρρέει κάθε επιχείρημα, κάθε αντίσταση. Η πίστη δε χρειάζεται επιχειρήματα, χρειάζεται δημαγωγούς» (σελ. 168).

Ο τρόπος που αλληλεπιδρούν οι χαρακτήρες μεταξύ τους είναι καλά μελετημένος, χωρίς χάσματα και κενά. Όλα είναι στέρεα δομημένα, λογικοφανή και με απόλυτη συνέπεια. Εκτός από την περίπλοκη κεντρική ιδέα (όχι μπερδεμένη, όμως, απλώς πολυεπίπεδη) που παρουσιάστηκε σταδιακά ως την τελική αποκάλυψη, η εξέλιξη των πρωταγωνιστών, η κλιμάκωση της ιστορίας, ακόμη και το γεγονός ότι κάποιοι ήρωες που κάνουν ένα πέρασμα στην αρχή αλλά στη συνέχεια θα παίξουν ένα σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη δείχνουν ένα μελετημένο κείμενο που δε βασίζεται στον επιφανειακό εντυπωσιασμό και στην τεκμηριωμένη τοιχογραφία της πλοκής.

Αγαπημένος χαρακτήρας η Έλλη Καμπάνη, μια γυναίκα που ξεκίνησε ως ερωμένη υπουργού ευελπιστώντας να γίνει τηλεπερσόνα, δείχνει αρχικά εύκολη, πειθήνια, ευκολόπιστη, μετά από μια τυχαία συνομιλία όμως και κάποια «σκατά» που την ανάγκασαν να ακουμπήσει μεταστρέφεται κατά 180 μοίρες και δείχνει έναν άλλο εαυτό, της «σκύλας», της παθιασμένης για εκδίκηση, της γυναίκας που θα καταστρώσει βήμα βήμα το σχέδιό της, ορρωδώντας προ ουδενός. Και όλα αυτά καταρρέουν σα χάρτινος πύργος όταν συναντά τον ειλικρινή, παθιασμένο με την αλήθεια, άμεμπτο Μίλτο Μαρνέρη, που της δείχνει άθελά του πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι στη ζωή, όση σαπίλα κι αν κυριαρχεί γύρω μας. Θα υπάρξει άραγε ερωτική σπίθα ανάμεσά τους; Κι αν ναι, τι αντίκτυπο θα έχει στις ζωές τους και πώς θα σφυρηλατηθεί τη στιγμή που τους καταδιώκουν άνομα συμφέροντα ΜΚΟ και ρώσικα μαχαίρια; Δε θα ξεχάσω τη σκηνή όπου η δημοσιογράφος παίρνει τη δύναμη και το θάρρος να επισκεφθεί τη γυναίκα που ξεφτίλισε δημοσιογραφικά τον άντρα της με φήμες κι εκείνη την πλακώνει στο ξύλο, μόνο και μόνο για να κλάψουν μαζί αγκαλιά αμέσως μετά, η κάθε μία για τους δικούς της λόγους αλλά πάνω από όλα για την κοινή ψυχική μοναξιά που τις ενώνει. Σκηνές σαν αυτή και χαρακτήρες σαν την Έλλη Καμπάνη δείχνουν πως ο κύριος Παπαθεοδώρου δεν ξεχνάει τις λογοτεχνικές του καταβολές και δεν αφήνεται να παρασυρθεί σε ένα ανεξέλεγκτης ταχύτητας θρίλερ, ίσα για να ξεφυλλίζεται το βιβλίο και να έρθει η κάθαρση της λύσης

Έχω και μία ένσταση. Στα τελευταία κεφάλαια ένιωσα μια αμηχανία από μεριάς του συγγραφέα, μιας και η καταιγιστική δράση, οι ανατροπές, οι αποκαλύψεις και τα σκάνδαλα αντικαταστάθηκαν με δύο παράλληλες σκηνές βασανιστηρίων, αρκετά εκτεταμένες. Ένιωσα σα να έλεγε ο συγγραφέας «ας γράψω λίγο παραπάνω μέχρι να σκεφτώ τι θα κάνω στη συνέχεια». Και όντως, η τελική λύση της δράσης ήρθε από έναν από μηχανής Θεό πάνω ακριβώς τη στιγμή που όλα τακτοποιήθηκαν στην εντέλεια, η ιστορία μπήκε στις πραγματικές της διαστάσεις, αποκαλύφθηκε πολύ σωστά ποιος ήταν πίσω από όλα αυτά και γιατί, όμως η εξέλιξη της ροής που οδηγούσε προς το τέλος έδειχνε κάποια σημάδια δεύτερων σκέψεων, κόπωσης ίσως. Και έρχεται το αναπάντεχο, από κει που δεν το περίμενα. Παρ’ όλο τον άψογο χειρισμό, τις λογοτεχνικές εκπλήξεις, την εκπληκτική ενορχήστρωση του συνόλου, το τέλος μου φάνηκε αταίριαστο με το επίπεδο που ένιωσα να ανεβαίνω με αυτό το μυθιστόρημα.

Τα «Εντιμότατα λαμόγια» είναι ένα αριστοτεχνικό θρίλερ, που δείχνει κατάματα την αλήθεια που κρύβεται πίσω από ονομαστά τζάκια, έγκυρους πολιτικούς, ψεύτικες υποσχέσεις, αθώα και αντικειμενικά δελτία ειδήσεων και με κράτησε με κομμένη ανάσα ως την τελευταία σελίδα. Σε αυτό βοήθησε και η τμήση της ιστορίας σε μικρά και μεσαίας έκτασης κεφάλαια, όπως συναντάμε κυρίως σε βιβλία των Πάτερσον, Κλάνσυ, Τουίνινγκ κλπ. Το νέο έργο του κυρίου Παπαθεοδώρου είναι μια υπέροχη περιπέτεια, από την οποία δε θα βγει κανείς αλώβητος.

«Οι συμπτώσεις, όμως, είναι γεγονότα με αιτίες που απλώς αγνοούμε.» αναφέρει στην 84η σελίδα του νέου του μυθιστορήματος, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο με τίτλο «Εντιμότατα Λαμόγια» ο συγγραφέας Θάνος Δραγούμης. Συμπτώσεις, με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπος από τις πρώτες κιόλας σελίδες του βιβλίου ο κεντρικός ήρωας του, ο δικηγόρος Μίλτος Μαρνέρης. Συμπτώσεις, οι οποίες πυροδοτούν την περιέργεια του και καλλιεργούν την ανάγκη του για εύρεση της αλήθειας. Της αλήθειας εκείνης που κρύβεται πίσω από αυτές!..Όλα ξεκινούν την ημέρα που ο Παύλος Ηλιάδης, καρδιακός φίλος του Μίλτου, συναντά τυχαία ένα πρόσωπο του κοινού τους παρελθόντος, τον πρώην Μήτσο Μαραβέλη και νυν ιεροκύρηκα Καλλίνικο, υπεύθυνο μιας θρησκευτικής οργάνωσης με το όνομα «Θεοπηγή» στο γραφείο του υφυπουργού για τον οποίο και εργάζεται ο Μίλτος, μαζί με τον δημοσιογράφο και διευθυντή της εφημερίδας η «Σημερινή». Συνάντηση που διεγείρει το ενδιαφέρον των δύο φίλων και οδηγεί τον Παύλο να δεχτεί -ύστερα από την προτροπή του Μίλτου- την πρόσκληση για δείπνο στην οικεία του υφυπουργού Οικονομικών Περικλή Αργάντη. Ένα δείπνο, όπου θα παρευρίσκονταν πρόσωπα της πολιτικής, της δημοσιογραφίας, καθώς και της εκκλησίας...Οι ώρες περνούν. Tόσο ο Μίλτος, όσο και η Δήμητρα -γυναίκα του Παύλου- περιμένουν να γυρίσει. Η μετά του δείπνου μέρα ξημερώνει, κι ο Παύλος ακόμα να επιστρέψει. Η αγωνία του Μίλτου και της Δήμητρας χτυπάει κόκκινο! Που να βρίσκεται άραγε ο Παύλος;Γιατί δε δίνει σημεία ζωής;Έπεσε θύμα απαγωγής;Δολοφονήθηκε;Τι να κρύβεται πίσω από την μυστηριώδη εξαφάνιση του; Ερωτήματα που γεννιούνται στους δύο ήρωες και ταυτόχρονα σπέρνουν στον αναγνώστη το ενδιαφέρον για την εξέλιξη της ιστορίας. Συναίσθημα, το οποίο καλλιεργείται σε γενναιόδωρες ποσότητες από τον συγγραφέα σελίδα τη σελίδα, καθ' όλη την έκταση του έργου.Ερωτήματα που αποτελούν το έναυσμα για την έναρξη μιας αστυνομικής περιπέτειας, στην οποία εμπλέκεται με περίσσιο πάθος ο πρωταγωνιστή του βιβλίου, ο Μίλτος, βάζοντας την ίδια του τη ζωή πολλές φορές σε κίνδυνο...Μετά την «Μαύρη Αυγή» που κυκλοφόρησε το 2013 από τις εκδόσεις Ψυχογιός, ο συγγραφέας Θάνος Δραγούμης επιστρέφει πολύ δυναμικά με το τρίτο του αστυνομικό μυθιστόρημα, το οποίο ήρθε για να συναρπάσει και να εκτοξεύσει την αδρεναλίνη του αναγνωστικού κοινού στα ύψη! Ο λόγος του συγγραφέα ωμός, αιχμηρός, στακάτος. Λόγος ανεπιτήδευτος κι έντονα προφορικός, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως στα σημεία της πλοκή που το επιβάλουν δε γίνεται εικονοπλαστικός, με κάποια στοιχεία λυρισμού! Λόγος αρκετά καυστικός, διαποτισμένος με γερές δόσεις ειρωνείας και χιούμορ πηγαίο. Λόγος που ρέει σαν χείμαρρος και σε συνδυασμό με τα κοφτά και σύντομα κεφάλαια του βιβλίου δημιουργεί έναν ξέφρενο κι ασθματικό αφηγηματικό ρυθμό, ο οποίος παρασύρει τον αναγνώστη στη δίνη της πλούσιας σε εξελίξεις πλοκής του!Τα «Εντιμότατα Λαμόγια» είναι ένα ιδιαίτερο αστυνομικό μυθιστόρημα. Μυθιστόρημα που εντυπωσιάζει όχι μόνο για το γοργό αναγνωστικό του τέμπο, αλλά και για την θεματολογία του. Μέσα απ' τις σελίδες του ο αναγνώστης θα έλθει αντιμέτωπος με τη διαφθορά των εξουσιαστών. Με την ακόρεστη δίψα τους για την απόκτηση όλο και μεγαλύτερης οικονομικής, αλλά και πολιτικής εξουσίας, δίψα την οποία προσπαθούν να κατευνάσουν κλείνοντας συνεχώς σκοτεινές συμφωνίες. Συμφωνίες μεταξύ πολιτικών, κλήρου, ανθρώπων της ενημέρωσης και της δημοσιογραφίας, αλλά και ανθρώπων της νύχτας, όπως οι Ρώσοι μαφιόζοι. Άνθρωποι αδίστακτοι, μεγαλομανιακοί!Άνθρωποι που δε διστάζουν να πάρουν την μοίρα αθώων στα χέρια τους και να τα βάψουν με αίμα, αν αυτό κριθεί απαραίτητο! “Μέχρι που μπορεί όμως να φτάσει ένας τέτοιος άνθρωπος λοιπόν για να πετύχει τους σκοπούς του; Για πόσο καιρό μπορεί να κρύβεται πίσω απ' την καλοστημένη ηθική κι αποδεκτή κοινωνικά βιτρίνα της ζωής του;” Ο κύριος Δραγούμης θίγει με τρόπο αιχμηρό τα κακώς κείμενα της ελληνικής πραγματικότητας. Τολμά να ειρωνευτεί, να σατιρίσει, αλλά και να ασκήσει κριτική γενικότερα στο σαθρό ελληνικό εξουσιαστικό σύστημα, αναφερόμενος σε 'κείνους που καταχρώνται τη δύναμη που απέκτησαν για δικό τους προσωπικό όφελος, αψηφώντας κάθε συναίσθημα ανθρωπιάς, που ίσως να έχει πάψει να ζει μέσα τους από καιρό! Διαβάζοντας η αλήθεια είναι την συγκεκριμένη αστυνομική ιστορία, που έχει ζυμωθεί έντεχνα, με σεβασμό και αληθοφάνεια, είναι σίγουρο πως το πρόσωπο σου θα βαφτεί κόκκινο από θυμό, θα φυσήξεις με αγανάκτηση τον αέρα που 'χει εγκλωβιστεί στις κυψελίδες των πνευμόνων σου, θα χαμογελάσεις με θλίψη στην διαπίστωση πως όσα γεγονότα, γέννημα της φαντασίας του συγγραφέα, αναφέρονται μέσα στις σελίδες αυτού του βιβλίου, θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελούν μία πραγματικότητα. Θα μπορούσαν να είχαν συμβεί στο παρελθόν, να συμβαίνουν την ώρα αυτή που κρατάς στα χέρια σου τούτο το βιβλίο, μα και να συμβούν μελλοντικά... Δυστυχώς, είναι στυφή η γεύση της αλήθειας. Κι ακόμα πιο πικρή η διαπίστωση πως ζούμε σε μία κοινωνία διεφθαρμένη, που καθετί που συμβαίνει από ανθρώπους της πολιτικής, της εκκλησίας και του χώρου ενημέρωσης μπορεί να φαντάζει φαινομενικά ως μια πράξη αμέριστης ανθρωπιάς κι ανιδιοτέλειας, μα ποιος να ξέρει άραγε τα βαθύτερα κίνητρα για την υλοποίηση της...Ολοκληρώνοντας, τα «Εντιμότατα Λαμόγια» είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα χειμαρρώδες! Ένα μυθιστόρημα που δεν θα το διαβάσεις τόσο για την αστυνομική πλοκή του, όσο για τον προβληματισμό και τις σκέψεις που θα σου καλλιεργήσει! Είναι ένα μυθιστόρημα για το οποίο αξίζει να αφιερώσεις κάμποσο από τον αναγνωστικό σου χρόνο, κι ας μην βγεις αλώβητος μέσα απ' την αναγνωστική αυτή διαδικασία!