Είναι το δεύτερο μυθιστόρημα της Λεϊλά Σλιμανί το οποίο εμπεύστηκε από την πραγματική ιστορία μιας μπέιμπι σίτερ που δολοφόνησε τα δύο παιδιά που φρόντιζε. Τραγικό και μόνο να το σκεφτεί κάποιος. Από την πρώτη παράγραφο τσιτώνεσαι διαβάζοντας, "Το μωρό πέθανε. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Ο γιατρός τους διαβεβαίωσε ότι δεν υπέφερε..."

Ένα βιβλίο που σχολίαζει τις κοινωνικές σχέσεις και εξαρτήσεις, τις ταξικές διαφορές, την ενδοοικογενειακή λεκτική κακοποίηση, τον ρατσισμό αλλά κυρίως επισημαίνεται η μοναξιά. Η ηρωίδα Λουίζ, πολύ μοναχικό άτομο με προσωπικά πρόβλήματα, οικονομικά, συναισθηματικά, κοινωνικά προσπαθεί να ενσωματωθεί και να "επιβάλλει" τον εαυτό της στην οικογένεια που εργάζεται αντιμετωπίζοντάς την σαν ισότιμο μέλος της. Δυστυχώς εμμέσως το αίτημά της δε γίνεται δεκτό και ο διαταραγμένος ψυχισμός της θα επιφέρει τραγικά αποτελέσματα για τις δύο ψυχούλες.

Η συγγραφέας παραδίδει στους αναγνώστες της ένα λιτό, μεστό και άκρως ρεαλιστικό βιβλίο, ένα ψυχογράφημα που εγκλωβίζει τους αναγνώστες του στις σελίδες του από την αρχή μέχρι το τέλος.

Το βιβλίο της Λεϊλά Σλιμανί «Γλυκό τραγούδι» αποτελεί ένα ψυχογράφημα του σύγχρονου τρόπου ζωής. Μία ιστορία που θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκει στην οικογένεια της διπλανής μας πόρτας. Οι γρήγοροι ρυθμοί της σύγχρονης εποχής και η απαιτητική καθημερινότητα μας ταυτίζονται απόλυτα με τους ήρωες στο μυθιστόρημα της Σλιμανί που δικαίως κατέκτησε το βραβείο Goncourt ένα από τα σημαντικότερα βραβεία της γαλλικής λογοτεχνίας.Η ιστορία που εκτυλίσσεται στις σελίδες του βιβλίου «Γλυκό τραγούδι» θα αγγίξει ίσως και τις πιο αδιάφορες ψυχές καθώς περιγράφει τις σχέσεις εξάρτησης μεταξύ των ανθρώπων σε τέτοιο βαθμό που φτάνει στα όρια της παραφροσύνης με ολέθριες συνέπειες. Τις σχέσεις εξουσίας, τις ταξικές και πολιτισμικές προκαταλήψεις απέναντι σε όσους αναζητούν μια θέση στην μικρή κοινωνία που ζούμε. Τις σχέσεις αγάπης ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας. Τις σχέσεις γονέα και παιδιού. Εργοδότη και εργαζόμενου. Το πως αντιλαμβανόμαστε την παιδεία.Αλλά και της μοναξιάς που βιώνουμε ο καθένας μας, ίσως μέσα από καταστάσεις που ζήσαμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας, στην καθημερινότητα μας φτάνει στα όρια της απομόνωσης και της αποξένωσης. Η μοναξιά που κολλά πάνω στη σάρκα μας, στα ρούχα μας, που αρχίζει να επηρεάζει τα χαρακτηριστικά και τις κινήσεις μας. Η μοναξιά που φανερώνεται σαν ένας τεράστιος γκρεμός μπροστά μας έτοιμος να μας καταπιεί.Η καθημερινή ζωή έχει γίνει μια σειρά από καθήκοντα, δεσμεύσεις που πρέπει να τηρηθούν, ραντεβού που πρέπει οπωσδήποτε να γίνουν. Στην εποχή που ζούμε οι ρυθμοί ζωής τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, οι μέρες μας είναι τόσο γεμάτες που δεν έχουμε χρόνο ούτε να σκεφτούμε, είμαστε πνιγμένοι μέχρι το λαιμό και μοιάζουν τόσο κουραστικές που μας έχει γίνει βίωμα, ένα με το πετσί μας. Λες και όλη αυτή η εξάντληση είναι το πρόδρομο σημείο της επιτυχίας. Είμαστε σκλάβοι της δίψας μας για χρήματα και της ματαιοδοξίας μας που μας έχουν μετατρέψει σε «σωστούς» ανθρώπους, υποτακτικούς και αυταρχικούς ταυτόχρονα. Στην ουσία έχουμε ξεχάσει να ζούμε. Έχουμε ξεχάσει να αναπνέουμε.Η Μιριάμ, ο Πολ, η Λουίζ, η Μιλά και ο Αντάμ είναι τα τραγικά πρόσωπα της ιστορίας στο βιβλίο της Σλιμανί και ο ένας εξαρτάται από τον άλλον απόλυτα. Όταν η αλυσίδα αυτής της απόλυτης εξάρτησης αρχίζει να σπάει και η εμπιστοσύνη ανάμεσα τους θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος όλα θα αλλάξουν. Τα πρόσωπα θα σκληρύνουν, τα χαμόγελα θα σβήσουν, οι μέρες θα περνούν σιωπηλές και ο θυμός θα σιγοβράζει μέσα τους έτοιμος να εξαπολυθεί με τόση μανία για να οδηγήσει στην ολοκληρωτική καταστροφή. Στην τραγωδία, στον σπαραγμό και στον ατέλειωτο πόνο. Ένα βιβλίο γραμμένο για να αφυπνίσει, να δώσει τροφή για σκέψη και για να μείνει χαραγμένο στη μνήμη μας για πολύ καιρό. Ένα βιβλίο που προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβαστεί από όλους. Οι λέξεις του σκληρές αλλά τόσο δυνατές.