Γεννηθήκαμε σε έναν πανέμορφο δρόμο...

Σε μια πεδιάδα μακριά από σπίτια και φασαρία.

Στο τέρμα αυτού του δρόμου βρισκόταν το σπίτι του κυρ Σταύρου, του «μπαμπά» μας.

Άνθρωπος αυτός, δέντρα εμείς. Εγώ δεν έμοιαζα με τα υπόλοιπα δέντρα. Εκείνα είχαν ρίξει περισσότερο μπόι από μένα και καμάρωναν με τον ψιλόλιγνο κορμό τους, ενώ ο δικός μου κορμός παρέμενε κοντός με τα κλαδιά μου να καλύπτουν ένα μεγάλο κομμάτι του δρόμου.

Μια μέρα ο μπαμπάς με πλησίασε και μου είπε:

– Πώς μπερδεύτηκε σπόρος από άλλη ποικιλία στο σακούλι μου;

Δηλαδή, είχα φυτρώσει κατά λάθος εδώ; Ο μπαμπάς μου, άραγε, μ’ αγαπούσε;

Θα τον αποδεχτεί στο τέλος;

Ο Βασίλης Κουτσιαρής, στο βιβλίο του «Μ' αγαπάς, μπαμπά;», σε εικόνες τις Κατερίνα Βερούτσου που κυκλοφορεί από την Ελληνοεκδοτική, μιλά μέσα από την ιστορία του για τη διαφορετικότητα και την αποδοχή του άλλου.

Ένα παραμύθι για παιδιά από 7 και πάνω θα πρότεινα, που είναι συνάμα τρυφερό, σκληρό, συμβολικό, αλληγορικό, που μέσα από συμβολισμούς, τον ευθύ λόγο του συγγραφέα σε όλες τις διακυμάνσεις συναισθημάτων περνά ένα από τα μεγάλα κοινωνικά θέματα.

Αυτό της διαφορετικότητας και της αποδοχής. Το πόσο σκληρά η κοινωνία ή ακόμα και η ίδια η οικογένεια αντιμετωπίζει, κρύβει, περιφρονεί, προσπερνά ένα άτομο που διαφέρει, όμως είναι μοναδικό και σημαντικό αν το δούμε διαφορετικά, το αγκαλιάσουμε και το αγαπήσουμε γι’ αυτό που πραγματικά είναι.

Αυτό το διαφορετικό, το πιο υποτονικό, το αδύναμο, το κοντό δεντράκι, όσο και αν το κλαδέψουμε, όσο κι αν το κόψουμε θα μοιάσει τελικά με λυγερή λεύκα; Η αδικία, η περιφρόνηση, η βία που δέχεται από τον ίδιο του τον πατέρα, τι αποτελέσματα θα φέρει; Στο τέλος θα υπάρξει αποδοχή;

Ο τίτλος κραυγή, παράπονο, απόγνωση, αγωνίας, απορίας θα δικαιώσει τον ήρωα- μικρό και αδύναμο δέντρο της ιστορίας;

Θα σταθώ και στις εικόνες της Κατερίνας Βερούτσου που πραγματικά είναι πίνακες ζωγραφικής. Χρώματα γήινα, αγκαλιάζουν το κείμενο προσφέροντας του όλα εκείνα τα συναισθήματα που τα λόγια του συγγραφέα δημιουργούν στον αναγνώστη.

Ο κυρ-Σταύρος ζει σε έναν όμορφο δρόμο, γεμάτο λεύκες. Μόνος μετά τον γάμο των παιδιών του, περιποιείται τα δέντρα του δρόμου και την ιστορία του την αφηγείται μία από αυτές, κάπως ξεχωριστή βέβαια! Ο κυρ Σταύρος κάνει τα αδύνατα δυνατά για να φροντίσει τους πράσινους φίλους του, τα δέντρα όμως σύντομα αποκτούν τα δικά τους χούγια. Στόχος τους η ομορφιά της λεύκας-αφηγήτριας. Θα καταφέρουν να υπονομεύσουν στα μάτια του κυρ Σταύρου, του «μπαμπά» τους, το δέντρο; Πώς θα αντιδράσει ο κυρ Σταύρος και πώς θα «τιμωρηθεί» γι’ αυτό; Πόσο σημαντική είναι η συγχώρεση στη ζωή μας και πόσο μεγάλο καλό φέρνει; Πώς πρέπει να εντάξουμε και να αφομοιώσουμε αρμονικά τη διαφορετικότητα στη ζωή μας; Ένα αισθαντικό, τρυφερό παραμύθι, από μια ευαίσθητη ψυχή όπως είναι ο κύριος Βασίλης Κουτσιαρής.

Ο συγγραφέας αποδίδει με μαεστρία και πανέμορφες εικόνες τη σχέση που μπορεί να αναπτύξει κάποιος με τα δέντρα: το πώς τους μιλάει, πώς τα περιποιείται, πώς του ανταποδίδουν αυτά την αγάπη τους κλπ. Είναι ένας υπέροχος παραλληλισμός με την πραγματική ζωή μπαμπά και παιδιών, γιατί από αυτά ακριβώς τα κύματα περνάνε όλες οι οικογενειακές, ανθρώπινες και μη, σχέσεις. Με εξίσου όμορφο τρόπο μας συστήνονται τα δέντρα, όπου η λεύκα-αφηγήτρια είναι πιο παιχνιδιάρα, πιο δοτική και κοινωνική ενώ τα υπόλοιπα είναι ψευτοπερήφανα, καταδικασμένα να ζουν μια ξύλινη (και στην κυριολεξία) ζωή. Έτσι δε γίνεται και στην κοινωνία; Πάντα δε μεμψιμοιρούμε και δεν υπονομεύουμε το διαφορετικό; Αυτό το ξεχωριστό που μας ενοχλεί γιατί το φοβόμαστε κατά βάθος; Ειδικά όταν αναγνωρίζεται από εκείνους ακριβώς που αποζητούμε την προσοχή τους με λάθος τρόπο;

Η νέα ιστορία του κυρίου Κουτσιαρή, εικονογραφημένη από την κυρία Κατερίνα Βερούτσου με υπέροχα, ποικίλα χρώματα, με γραμμές που σχηματίζουν πότε την πραγματικότητα και πότε τη φαντασία, με μια πανδαισία από πεταλούδες αλλά και συναισθήματα, είναι μια εξαιρετική αλληγορία που θα αγαπήσουν οι αναγνώστες, αρκεί να διαβαστεί και να αποδοθεί σωστά με τη βοήθεια του γονιού. Εμένα θα μου επιτρέψετε να κρατήσω στην άκρη του μυαλού μου τις τελευταίες σελίδες με το ανατρεπτικό και λυτρωτικό τέλος, το οποίο και δε θα αποκαλύψω, θα προειδοποιήσω όμως ότι θέλει γερό στομάχι και ταυτόχρονα ευαίσθητη ψυχή (τι έγραφα στην αρχή;): «Γιατί κι αν ακόμα δεν έρθει αυτή η βροχή, ίσως αξίζει να περιμένουμε κάποιο αμάξι που, σούρουπο, θα σταματήσει στην άκρη του δρόμου…» (σελ. 45).