Στο βιβλίο αυτό ο Σπύρος Κουζινόπουλος εστιάζει την έρευνά του σε περιόδους και γεγονότα που σηµάδεψαν αρνητικά τη ζωή της Θεσσαλονίκης κατά τους δύο τελευταίους αιώνες. Κάνοντας ευρεία χρήση µαρτυριών και ντοκουµέντων, επιχειρεί να φωτίσει µια σειρά από µελανά στίγµατα που κηλίδωσαν την ιστορική διαδροµή της µακεδονικής πρωτεύουσας και της γύρω περιοχής, και είναι εν πολλοίς άγνωστα στο ευρύ κοινό.

Οι σφαγές προκρίτων, αγωνιστών και αµάχων, ως αντίποινα για τη συµµετοχή στην Επανάσταση του 1821, και η πεισµατική στάση του διαδόχου Κωνσταντίνου στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεµο, η οποία λίγο έλειψε να στοιχίσει στην Ελλάδα την απώλεια της Θεσσαλονίκης, είναι οι δύο πρώτοι σταθµοί αυτής της ιστορικής έρευνας. Ακολουθεί η δράση της φασιστικής οργάνωσης ΕΕΕ κατά το Μεσοπόλεµο, που κορυφώθηκε µε τις ανατριχιαστικές επιθέσεις κατά των Εβραίων της πόλης και τον εµπρησµό του συνοικισµού Κάµπελ. Οι δολοφονίες, τα βασανιστήρια και το κύµα των πολιτικών διώξεων από τη δικτατορία του Μεταξά, καθώς και η αποτρόπαιη «τελετή» της καύσης χιλιάδων βιβλίων µπροστά στο Λευκό Πύργο, αποτελούν την επόµενη µελανή κηλίδα, ενώ η συνέχεια ανήκει στο ναυάγιο του ατµόπλοιου Χειµάρα που το 1947 παρέσυρε στον υγρό τάφο του 383 επιβάτες, στην πλειονότητά τους Θεσσαλονικείς. Τα τελευταία κεφάλαια είναι αφιερωµένα, το ένα στην τροµοκρατία που υπέστησαν οι δηµοκρατικοί πολίτες στη Θεσσαλονίκη και στη Μακεδονία την περίοδο των εκλογών «βίας και νοθείας» του 1961, και το άλλο στη ζοφερή περίοδο της χούντας του 1967, µε τις συλλήψεις, τα φονικά βασανιστήρια αλλά και τους ατελείωτους καταλόγους των χιλιάδων Βορειοελλαδιτών που εξορίστηκαν στη Γυάρο.
Ο συγγραφέας, µετά το τελευταίο του βιβλίο, Οι µεγάλες πολιτικές δολοφονίες στη Θεσσαλονίκη του 20ού αιώνα, ρίχνει για άλλη µια φορά φως στη σκοτεινή πλευρά της ιστορίας της πρωτεύουσας του Βορρά, ώστε να µην ξεχαστούν γεγονότα από τα οποία όλοι -και ειδικά οι νεότερες γενιές- έχουν να διδαχθούν πολλά.